ZULO TXIKIA

Zulo txikitik so,

paisaia berberean

galtzen zait begirada,

orain ilun, gero ateri.

Aspaldi joan zen elurra,

konturatzerako urtu.

Begien atzean gordetako malkoak

noizbait ziren idortu.

Zulo txikitik so,

nire begi bikientzat

paisaia aldakorraren

monotonia opari:

arnastu ezinezko mendia,

zeharkatu ezinezko errepideak,

iritsi ezinezko harrizko etxeak,

laztandu ezinezko liliak.

Zulo txikitik so,

denbora aurrera doan seinale,

monotonia aldakorra:

zakur arrotzen ibilgailu hotsa,

begi-ninien dardara,

horma arantzadunak

nire barrunbeak orrazten,

odola izozten,

ikusmira lausotzen.

Zulo txikitik so,

ilargiaren argia:

begiek arnas dezaketen sosegua

bizirik sentitzeko egia.

Zulo txikitik so,

zulo handian ez jausteko

arrazoiaren argia,

etorkizunerako zubia,

askatasunaren argazkia.