Goiz

Goiz jaiki zen gurutzatu, tuno, kofrade, yuppi, abokatu edo zer koino zen zoro zakil hura. Han kanpoan ikusi eta ez zion murtik ere egin. Ez zion gosaltzekorik eskaini. Ezer ez.

        —Hor egon zara gau guztian?

        —Non bestela?

        —Bilbora eroango zaitut, ahaztu gauekoa eta bide librea emango diot txekeari.

        Baietz egin zion Anak buruaz. Atzekoz aurrera burutu zuten aurreko gaueko operazioa; garajera jaitsi, motorraren ordez kotxea hartu —Volvo itzel huraxe— eta atea automatikoki zabaldu eta itxi. Zakurraren ahausiak ia gizatiar egin zitzaizkion Anari.

        Aurreko gaueko zirkuluak zeharkatu zituzten berriro, banan-banan, abiadan. Volvoaren jezarleku kasik haragitsuetan lagata ipurdiak. Ezkerretara basoa, azkenaurreko zirkulua izan zena bezperan. Bertan basurde zuriak bizi direla amets zitekeen ore ferdea zen, lainoaren magal hezetik burua apurka-apurka ateratzen. Bostgarren Zirkulura heldu zirenean hasi omen zitzaion hizketan.

        —Nahiz eta atzo nik agindutako guztia zuk bete ez, bide emango diot txekeari, esan dizut. Esaidazu zeozer, ostia!

        Anak ezzuen ezer erantzun. Narrutada ordainduaren osteko damuzko arrengura nabartzen zion gizonari. Hitz egiteko premia zuen, dena normal ikusten hasi eta damua arindu zekion.

        —Sufri dezala, ze osti! —irribarrea eragin zion mendeku txiki horrek.

        Zirkulura heltzeko irrikaz zihoan. Autopistan sartu ziren. Berriro ekin zion txakurkumeak.

        —Jantzi barik ikusi zenuen manikiak harritu egin zintuen, ezta? Erreserbatuta dago. «Orden del Santo Sepulcro de Jerusalén» delako jantzia falta dut bilduma osotzeko. Ez dakit zer emango nukeen berori lortzearren.

        —Hain gaitza da lortzen ala? —jakingurak jota hitz egin zion Anak.

        —Jantzia, egotez, Colon de Larreategiko antigualeko-dendan dago baina, zera, ez dute saldu gura; edo niri behintzat ez didate saldu gura, bekaizkeriaz, ze, nirea da halako jantzietan dagoen bildumarik hoberena. Antigualeko-dendakoak berak gustora erosiko lituzke nireak, bai.

        —Lapurtu egizu, ba.

        —Harrapatzen banaute, edo baten bati hartzeko agindua eman eta harrapatzen badute, eta nire izena ematen badu, zer? Nire estatusa legoke jokoan.

        —Jakina, zure estatusa, Abokatu Jauna. Eta zure ohorea, Roger de la Flor, Rikardo, Arturo?

        —Zer ordaintzeko zara prest? Emaidazu zure tarjeta, traje hori manikiaren kartoizko soinean laster izango duzu eta. Larunbatean bertan, gauerdian, zeurea izango da. Neuk deituko zaitut eta nora agertu beharko duzun esango.

        —Nire izena ez duzu jakin behar ba!

        —Lasai gizona, jakin badakit, zeure paperetan begiratuta gaueon; baina trankil, Hilobi Santua bera baino mutuago egongo naiz eta. Bioi komeni zaigu, ezta?

        —Eta zoroak tarjeta eman zion —Elbirak amaitutzat eman zuen azalpena.

        Emakumeen plana begibistakoa zen zein izango zen. Jezarri barik kaka egitea baino errazago izango ei zen —Anaren hitzetan— bizarkaria ekoizteko dirua maniakoari ateratzea, jantziaren pagutzat. Dendako kristalean harrikada jo, kristal apurtuan zehar eskua sartu eta, hara! trajea, eta dirua berehala.

        Deskalabroa, garaipena baino errazago eta maizago gertatu izaten da, aitzitik. Desagertua zen jantzia erakusleihotik. Aurrea hartu zien baten batek emakumeei; nork eta K-M sinatzen zuen taldeko emakumezko buruzagiak.