GOIZEKO TURISTA

zortziak eta hogeiko hegazkinak

arrasto harro arrosa dakar sartalderantz

hodei maluta margulen kantoian aurrera

txoriak eder irizten ez dio bere hegadari

gauzen izena jakiteke idazten dut

tranpa zuloko gillotinan itota

aurkitu dut lantokian sagu bat

arbola soilduek otoitz dantzarian

agurtu naute ahots baten eske

gauzen izena jakin gabe idazten dut

gure umetan ere nostalgia banatzen ziguten

ur ardoarekin orain bezalaxe

irentsi egingo nuke ortzi hau balitz edangarri:

begiak hantu garunak erre leher dakidala gibela

zer esanen dio bere herriak mende laurden

preso eman duen bizilagun itzuli berriari:

ausaz zeren kausaz jausi zen behiala

urteen eiheraren tobera begitik behera

zer den sasoiz kanpo loratu beharra

besteren lekuan besteren kontzientzia

onaren soroetatik landa

ausaz eskatuko zaio mugi dadila kontuz

apurtu gabe etxeko kinkila

gauzen izena ez dakidalarik idazten dut

gauzen muina ezagutu gabe

makila lagun paseatzen nintzen lehen

bideko zakurren beldur

—haizea zakur

uharri hondarrak zakur

nire lau oinak zakur—

makila eskuan nabil egun

neure itzala gainera badatorkit defenditzeko

harresiko harri batek besteari bezala

begiratzen diot datorkeen denborari

goizero-goizero janzten dugu geure ama

gertatzen ari direnen gainetik azpitik alboetatik

ageri den kresala apartsuarena jokatuz

nekizkien gauzen izenak

ahazten ditudala idazten ari naiz eta

zer ahazten dudan ahazteak arranguratzen nau

arrasto harro arrosa geratu da sartaldean

begiak hantu garunak erre leher dakidala gibela...

eta hemen ni

egunaren karelaren gainean jarrita

hankak dingilizka

etorkizunaren zain nago