ACONTÉCENOS A MIÚDO

                                      A Manolo Soto

acontéceme a miúdo na Galiza

sinto tremer a terra baixo os pés

coma se quixese preguntarme

que fago lonxe da casa

que é o que me leva alá

se o meu corazón sabe dos seus sons

dos seus limites das súas fronteiras

mesmo as veces sentinme

lixeiramente ameazado:

o país polo que camiño ponme a proba

podería expatriarme se non as supero

i eu esfórzome...

acontéceme a miúdo na Galiza

a superficie que piso é un espello

e segundo vaime reflectindo

móstrame as miñas carencias

aquilo que debía ter dito e calei

aquilo que debía ter feito e non fixen

os amigos perdidos e

as persoas coas que non trabei amizade

crecen árbores bravíos

das raíces do meu choro

e ofrezolle follas á xente

da que torpemente namoreime

sucédenos a miúdo na Galiza

somos poetas fora de tempada

amigos doutro país...

sucédenos a miúdo na Galiza

sentimos a terra tremer baixo os pés

coma se quixese inquirirnos

que facemos na casa allea

que é o que nos trae acá

se o noso corazón acerta a latexar ben aquí

e intentámolo...

sucédenos a miúdo na Galiza

traemos un puñado de terra ou un canto rodado

ao amigo defunto

buscando rimas demasiado doadas

para un mal poema:

terra hedra pedra...

estendemos as mans

querendo alcanzar algo fermoso

que non sabemos que é

e non chegamos a tempo

somos poetas do outono vidos na primavera

queremos chegar alá sen estar de todo aquí

sucédenos a miúdo na Galiza

é un estar sen estar

é unha forma de ser sen chegar de todo a ser

deixando como prenda amigos

e unha inquietude fragmentada