Estu eta larri martxan doa tropa,
eta bidea ezezaguna da

 

Estu eta larri martxan doa tropa, eta bidea ezezaguna da,

Baso sarrian ibilbidea, pausoak hilduz iluntasunean,

Gure armada galera larriz eskastua da, gerakin betiluna erretretan,

Harik eta, gauerdia igarota, argi ahuleko eraikin bat ikusi dugun arte,

Oihanaren soilgunera helduta, geldialdia egin dugu argi ahuleko eraikinaren ondoan,

Bidegurutzeko eliza handi eta zaharra da, ospitale inprobisatua orain,

Sartu eta berehala ikusi dut margolan eta olerki guztiek sekula iritsi gabeko irudi bat,

Itzal beltz-beltzak, kandela eta lanpara ibiltariek doi-doi argituta,

Eta sugaitutako piztargi handi finko batek, sugarra gorri eta kea laino,

Eta hantxe, jendea, nekez ikusten ditudan forma multzoak zoruan, edo elizako jarlekuetan etzanda,

Nire oinetan hautemangarriago soldadu bat, mutiko bat, hiltzeko arriskuan odolustuta (tiro egin diote sabelean),

Gelditu diot jarioa aldi baterako (gaztetxoaren aurpegia lilia bezain zuri dago),

Eta atera aurretik ikuskizunari adi erreparatzen diot guztia ongi neureganatzeko,

Aurpegiak, haragi biziak, esateko gaitz diren gorputz jarrerak, gehien-gehienak ilunetan, batzuk hilda,

Zirujauak lanean, laguntzaileak argiei eusten, eter usaina, odol kiratsa,

Pilaketa, O forma odolduen pilaketa hori, kanpoko patioa ere gainezka,

Lur biluzian batzuk, ohol gainetan eta ohatiletan bestetzuk, azkenak hil hurreneko izerdietan.

Noiz edo noiz alarau edo negar bat, medikuaren oihuak eta deiak,

Altzairuzko tresna txikien islan zuzien distira,

Haiek guztiak dakartzat kantatu ahala, berriz dakuskit formak, arnasten dut kiratsa,

Orduan kanpoko aginduak aditu ditut, Lerro-lerro, gizonok, lerro-lerro;

Baina hil hurren den mutiko etzanaren ondoan makurtu naiz lehenik, zabal haren begiak, irribarre moduko bat egin dit,

Gero begiak itxi zaizkio, astiro itxi zaizkio, eta iluntasunerantz abiatu naiz ziztuan,

Martxari ekinez, martxan beti iluntasunean, troparekin bat,

Martxan oraindik bide ezezagunean.