Poesia kaiera
Poesia kaiera
Walt Whitman
itzulpena: Josu Goikoetxea
2022, poesia
64 orrialde
978-84-17051-85-3
Walt Whitman
1819-1892
 
 

 

Neure buruaren kanta

 

1

 

Neure burua ospatzen dut, eta neure burua kantatzen,

Eta niretzat esandako hura jaso ezazu zeuk ere,

Nire izatearen atomo bakoitza zeurea ere badelako.

 

Nagi eta astitsu daukat arima,

Etzanda nagitsu dakusat udako belar izpi bat.

 

Nire mingaina, nire odoleko atomo bakoitza lur honetatik sortu ziren, aire honetatik.

Hemen jaio nintzen, nire gurasoak ere bai, eta haien gurasoak, belaunez belaun,

Nik, hogeita hamazazpi urteko gizaseme osasuntsu honek, ekin diot,

Eta ez nuke etsi nahi hil arte.

 

Bertan behera kredoak eta eskolak,

Askitzat jota beude beren hartan, ez ditut ahaztuko halere,

Ona eta gaitza barnebiltzen ditut, badut edozein arriskutan hitz egiteko ahala,

Uztarri gabeko Natura nauzue jatorrizko energiaz.

 

 

2

 

Etxeak eta egongelak perfumez beteta daude, apalak perfumez enpo,

Lurrin gozoa usaintzen dut eta badakit zer den, eta gustuko dut,

Ia-ia zorabiatu nau destilazioak, eutsiko diot halere.

 

Eguratsa ez da perfumea, ez du destilazioaren aho zaporerik, usaingabea da,

Aho gozagarri izango dut betiko, txoratuta nauka,

Baso ertzeko ibira jo eta mutiri eta biluzik ibiliko naiz,

Irrikaz nago inguratu nazan.

 

Nire hatsaren lurruna,

Oihartzunak, uhinak, murmurioen burrunba, amaranto erroa, zetazko haria, urkila eta aihena,

Nire arnasgora eta arnasbehera, bihotzaren taupada, odola eta airea nire biriketan zehar,

Hosto berdearen usaina eta orbelarena, eta itsasertzarena eta itsaslabarreko arroka beltzarena, eta mandioko belar onduarena,

Nire ahotsak jaurtitako hitzen soinua haizearen zirimoletan suelto,

Musu arin batzuk, zenbait besarkada, beso uztarketa bat,

Zuhaitz arteko argi-itzalen jolasa adar malguen zabuan,

Bakarrik egotearen gozamena nahiz kaleko joan-etorriarena nahiz zelaietakoa eta mendi hegaletakoa,

Osasuntsu sentitzea, eguerdiko zirrara, ohetik jaiki eta eguzkiarekin elkartzen naizeneko kanta.

 

Asko iruditzen al zaizu mila akreko lursail bat? Neurtu al duzu inoiz lurra?

Saiatu eta saiatu al zara irakurtzen ikasteko?

Harrotu al zara olerkien esanahia ulertzeagatik?

 

Zaude egun eta gau honetan nirekin eta jakingo duzu olerki guztien jatorria,

Zeure egingo duzu lurraren eta eguzkiaren emaria (milioika eguzki gehiago daude),

Ez duzu hartuko berriz bigarren edo hirugarren eskuko gauzarik, ez duzu begiratuko berriz hildakoen begietatik, ez zara liburuetako mamuez elikatuko,

Nire begietatik ere ez duzu begiratuko, ez eta nire eskutik ezer hartuko ere,

Alde guztiei entzun eta den-dena bahetuko duzu zeure kabuz.

 

 

4

 

Turistak eta galdetsuak ditut inguruan,

Ezagututako jendea, haurtzaroak nigan utzitako arrastoa edo bizi naizen auzoa eta hiria, edo nazioa,

Azkenaldiko hitzorduak, aurkikuntzak, asmakuntzak, elkarteak, idazle zahar eta berriak,

Nire afaria, jantziak, burkideak, itxurak, konplimenduak, kuotak,

Maite ditudan gizon eta emakume zenbaiten indiferentzia egiazkoa zein itxurazkoa,

Hurkoren baten edo neronen gaixoaldia, doilorkeria edo diru falta edo eskasia, edo lur jotzeak edo bozkarioak,

Batailak, gerra fratrizida bateko izugarrikeriak, badaezpadako albisteen izurritea, noizbehinkako gertakariak;

Horiek guztiak nigana datoz gau eta egun eta badoaz berriz,

Baina ez dira Ni Neu.

 

Tira eta biratik aparte dago naizena,

Entretenituta, aseta, errukitsu, alferrontzi, banako,

Behera begira, zutik dago, edo besoa tolesten du halako atseden hautemanezin batean,

Burua okertuta jakin-minez, hurrena zer etorriko,

Aldi berean joko barruan eta jokoz kanpo, begira eta harrituta.

 

Atzean neure iragana dakusat laino arteko deman hizkuntzalari eta lehiakideen kontra,

Ez daukat ez burlaizerik ez argudiorik, lekukoa naiz eta zain nago.

 

 

6

 

Haur batek esan zuen Zer da belarra? hura eskubeteka niri ekarrita;

Nola erantzun haur hari? Ez dakit zer den hark baino hobeto.

 

Agian nire aldartearen bandera da, esperantzaren oihal berdez egina.

 

Edo agian Jainkoaren musuzapia da,

Nahita utzitako prenda lurrintsu oroitarazlea,

Puntetan jabearen izena daukana, ikus dezagun, errepara diezaiogun, esan dezagun Norena?

 

Edo agian belarra haur bat da izan, landarediaren haur jaioberria.

 

Edo agian hieroglifo uniforme bat da,

Eta nahi du esan, Berdin ernatuz eremu zabaletan zein estuetan,

Berdin haziz beltzen zein zurien artean,

Kanadar, Tuckahoeko, Kongresukide, Beltz, denei ematen diet berdin, denak berdin hartzen ditut.

 

Eta orain iruditzen zait hilobietako ile moztu gabe ederra.

 

Samurtasunez erabiliko zaitut belar kiribildu hori,

Beharbada sortu zara gizon gazteen bularretik,

Beharbada ezagutu banitu maitatuko nituzkeen,

Beharbada jende zaharrarena zara, edo amaren magaletik erauzitako titiko umearena.

Eta zu orain ama horren magal hori zara.

 

Belar hau ilunegia da ama zaharren buru urdinduetan hazteko,

Adineko gizonen bizar kolorgea baino ilunagoa,

Ahosabai margulen azpian hazteko ere ilunegia.

­­

Ene, zenbat mingain sumatzen ditudan hitz egiten,

Eta suma dezaket haiek ez direla alferrik sortzen ahosabaietan.

 

Itzuli ahal banitu gizon-emakume gazteen heriotzaz ari diren hitz erdiak,

Eta gizon zaharrei buruzko hitz erdiak, eta amei eta haien magaletik erauzitako titiko umeei buruzkoak.

 

Zer uste duzu gertatu dela gizon gazte eta zaharrekin?

Eta zer uste duzu gertatu dela emakumeekin eta haurrekin?

 

Bizirik eta ongi daude nonbait,

Ernamuin txikienak heriotzarik ez dela erakusten du,

Eta inoiz halakorik izan bazen, biziari leku egiteko izan zen, eta ez dago amaieran zain hura gelditzeko,

Eta bizitza agertu zen unean bertan bukatu zen.

 

Dena hedatzen da aurrerantz eta kanporantz, ezer ez da amiltzen,

Eta hiltzea ez da inola ere uste genuena, eta adur onekoa da.

 

 

8

 

Haurtxoa sehaskan dago lo,

Oihala alboratu eta luzaz begiratu diot, eta hotsik gabe uxatu ditut euliak eskuarekin.

 

Mutikoak eta neskatxa musugorriak bidea hautsi dute muino sarrian,

Tontorretik begiratzen diet arretaz.

 

Suizida zabal-zabal datza gelako behegain odolduan,

Haren gorpuari begira nago, haren ile likistuari, badakit pistola non erori den.

 

Kaleko marmarra, gurdien gurpilak, bota zolako lokatza, pasearien solasa,

Omnibus astuna, gidaria erpuruarekin galdezka, zaldi ferratuen trakatana granitozko zoruan,

Elurretako lerak, txilin hotsak, txantxa ozenak, elur bolen erauntsia,

Txapeldunen aldeko bibak, xaxatutako jendetzaren amorrua,

Ohatilako errezelaren irrista, ospitalera daramaten gizon eria barruan,

Etsaien arteko enkontrua, bat-bateko biraoa, zartakoak eta erorikoa,

Jendetza bero, polizia bat izarra paparrean di-da multzoaren erdirantz bidea egiten,

Harri mutuak milaka oihartzun jaso eta itzultzen,

Bihotzekoak edo eguzki galdak jotako aseen nahiz gosetuen intziriak,

Erditzear daudela igarri eta korrika etxerantz doazen emakumeen deiadarrak,

Hizketa bizi eta isilduak dardaraka hemen, begiramenak itotako garrasiak,

Kriminalen atxiloketak, mespretxuak, adulteroen eskaintzak, baietzak, ezpain okerrez emandako ezetzak,

Kontuan hartzen ditut guztiak, edo haien itxura edo oihartzuna, banator eta banoa.

 

 

11

 

Hogeita zortzi gizon gazte urertzean bainua hartzen,

Hogeita zortzi gizon gazte eta denak horren lagunkoi,

Hogeita zortzi anderearen urteak eta denak horren bakarti.

 

Erriberaren goialdetxoko etxe politaren jabea da,

Leiho oholen gibelean ezkutatzen da eder eta ongi jantzia.

 

Gizon gazte horietatik zein du hark gustukoen?

Ai, haietako apalena ere edertzat dauka!

 

Nora zoaz, anderea? ikusi baitzaitut,

Uretan zaude txipli-txapla, baina aldi berean zure gelan geldi.

 

Dantzan eta barreka dator hondartzan zehar hogeita bederatzigarren bainularia,

Besteek ez dute ikusi, baina andereak ikusten ditu eta maite ditu.

 

Gizon gazteen bizarrak busti eta dirdiratsu, ura haien ile sarrietan behera,

Zirrista finak haien gorputzetan behera.

 

Esku ikusezin bat ere haien gorputzetan zeharka dabil,

Dardaraka loki eta saihetsetan zehar.

 

Gizon gazteak bizkarrez flotatzen, sabel zuri eta guriak eguzkitan, ez dute sumatzen nor batu zaien,

Ez dakite nor dabilen ondoan hatsanka eta nor hondoratu den bizkarra harrotuz,

Ez dakite nor zipriztindu duten uraren aparraz.

 

 

14

 

Badoa antzara basa bere saldoaren gidari gau freskoan zehar,

Gonbidapen bat iruditzen zait haren karranka,

Huskeriatzat joko dute baboek, baina nik adi entzuten diot,

Ulertzen dut haren xedea eta badakit zein toki duen neguko zeruan.

 

Apatx zorrotzeko altzea iparrean, katua leihoko koskan, kaskabeltza, larre txakurra,

Txerrama kurrinkariaren kumeak errapeetatik tiraka,

Indioilarraren txitak, ama hegalak erdi zabalik,

Haiengan guztiengan eta nigan lege zahar berbera dakusat.

 

Nire oinak lurra zapaltzean ehunka afektu eragiten ditu,

Eta erdeinu egiten diote haiek lotzeko egiten dudan ahaleginari.

 

Kanpoan hazten den guztiaz amoratua nago,

Aziendarekin batera edo kresal artean edo basoetan bizi diren gizonez,

Ontzigileez eta lemariez, eta aizkolariez eta mazolariez, eta zamaltzainez,

Haiekin jan eta lo egin dezaket astez aste.

 

Arruntena, merkeena, hurbilena, errazena, horixe naiz Ni,

Ni, aukera onenaren bila, xahutzaile, itzulkin handien zain,

Neure burua apainduz bila etorriko zaidan lehenengoari lotzeko,

Zeruari nire apeta ase dezala eskatu gabe,

Hura libre barreiatuz betiko.

 

 

15

 

Kontralto finak korutik abesten du,

Zurginak ohola berdintzen, haren garloparen mihiak ozen egiten du txistu,

Seme-alaba ezkonduak eta ezkongabeak sortetxera doaz Esker Emate eguneko afaritarako,

Pilotuak lemari heltzen dio, beso sendoz biratzen du,

Balea-arrantzalea tinko dago txalupan, lantza eta arpoia prest,

Ahate-ehiztaria pauso isil eta zuhurrez dabil,

Diakonoak eskuak gurutzatuta ordenatu dituzte aldarean,

Neskatxa iruleak aurrera eta atzera dagi goruaren erritmoan,

Nekazaria, igandeko ibili lasaian, hesi ondoan geratu da olo-zekaleei begira,

Eroa erietxera eraman dute azkenean, kasu nabaria baitzen,

(Ez du berriz lo egingo amaren logelako sehaskan bezala)

Ile urdin eta aurpegi iharreko tipografo zaildua lanean dabil bere postuan,

Hatzekin tabakoa xehatzen du begiak eskuizkribuan lausoturik,

Sortzetiko gorputz-adar taxu gabeak zirujauaren mahaiari loturik daude,

Moztutakoa lazgarri erortzen da ontzian;

Neskatila kuarteroia enkantean saldu dute, mozkorra erdi lo dago tabernako berogailuaren ondoan,

Makinistak atorraren mahukak bildu ditu, polizia errondan dabil, atezaina adi dago nor pasatzen den,

Mutilak tren espresa gidatzen du (maite dut bera, nahiz eta ezagutu ez);

Mestizoak bere bota argiak lotu ditu lasterketan lehiatzeko,

Mendebaldeko indioilarraren ehizan dabiltza gazte eta zahar, batzuk erriflean bermatuta, beste batzuk enborretan eserita,

Jendearen artetik tiratzailea atera da, bere tokian jarri da, armarekin apuntatu du;

Immigrante etorri berrien taldeek malekoia betetzen dute,

Langile beltxak aitzurrean ari dira kanaberadian eta langilezaina beha dute zaldi gainetik,

Dantzalekuan turuta jo dute, gizonezkoak dantzakidearen bila doaz, erreberentzia egin diote elkarri,

Gaztea zedrozko teilatupeko ganbaran esna dago euriaren doinua entzuten,

Michigango kazariak lakioak jarri ditu Huronera isurtzen den errekan,

Andre indiarrak, ertz beilegidun oihalean bilduta, eskuz egindako mokasinak eta poltsak dauzka saltzeko,

Aditua alboetarantz begira doa erakusketako galerian, begiak erdi itxita,

Ontzigaineko marinelek, baporea amarratu ahala, zubia jarri diete lehorrera doazen bidaiariei,

Ahizpa gazteak matazari eusten dio ahizpa zaharrenak harilkoa harildu bitartean, noizbehinka korapiloak askatzeko gelditzen da,

Iaz ezkondutako emaztea osatzen ari da eta pozik dago astebeteko haurrarekin,

Ile garbiko neskatxa yankia josteko makinaren aurrean dabil lanean, fabrikan edo lantegian,

Kamineroak bi eskuekin heltzen dio gabi astunari, kazetariaren arkatza arin-arin doa koadernoan zehar, kartelgileak kaligrafia urdina eta urre kolorekoa darabil,

Kanaleko txoa korrika doa zirga-bidetik, kontularia kontuak egiten ari da mahaian, zapatariak haria ezkoztatu du,

Zuzendariak ekiteko agindu dio bandari eta musikariak jarraika doazkio,

Haurra bataiatu dute, sinestun berria lehen aitortzak egiten ari da,

Estropada dago badian, lasterketa hasi da, (zer distira bela zuriek!)

Behizainak, behiei adi, oihu egiten die aldentzen diren buruei,

Kaleko saltzaileak izerditan darama fardela lepoan, (eroslea xentimo bategatik ere tratuan);

Andregaiak jantzi zuria lisatu du, ordulariaren orratz handia mantso doa,

Opiozalea etzanda dago buru keinu zurrunez, ezpainak erdi irekita,

Prostitutak arrastaka darama xala, txapela bilin-balanka du lepo okerraren gainean,

Jendeak barre egiten die haren birao zantarrei, gizonek burla egiten diote, elkarri begi-keinuka,

(Dohakabea! Nik ez diet zure biraoei barrerik egiten eta ez dizut burla egiten),

Presidentea kabinete bilera zuzentzen dago Estatu Idazkariek inguratuta,

Enparantzan zehar hiru andere doaz handiro eta lagunkoi besotik helduta,

Arrantza ontziko eskifaiak sotoan biltzen du halibuta, saldoa saldoaren gainean,

Missouritarrak lautadak zeharkatzen ditu zamak eta ganaduak eramanez,

Ikuskatzaileak trena zeharkatzen du txanpon hotsa eginez bidaiariak abertitzeko,

Zoladura jartzen dabiltza zolagileak, teilatua atontzen linterneroak, mortero eske igeltseroak,

Peoiak errenkadan doaz perrail bana sorbaldan,

Aroz aro jendetza zenbatezina pilatzen da, uztailaren laua da, (horiek bai kanoien eta eskuko armen agurrak!)

Aroz aro goldelariak goldaketan dihardu, segalariak segan, eta neguko laborearen alea lurrera erortzen da,

Han, aintziretako gainazal izoztuan, lutxo-arrantzaria zelatan dago zuloaren aurrean,

Soilgunean motzondo lodiak ageri dira, kolonoa latz ari da aizkorarekin,

Gabarrariek gabarra amarratu dute ilunabarrez, makalditik eta pekanondoetatik hurbil,

Mapatxe-ehiztariak Ibai Gorriaren lurraldeetatik doaz, edo Tennessee edo Arkansas ibaiek drainatzen dituzten eremuetatik,

Zuziek distira egiten dute Chattahoochee eta Altamahaw ibaietako itzalguneetan,

Patriarkak askaritan daude semeek eta bilobek eta birbilobek inguratuta,

Adobezko pareten artean, olanazko dendetan, ehiztariek eta lakio-jartzaileek atseden hartzen dute jardunaldia amaituta,

Hiria lo dago eta herrialdea lo dago,

Bizidunak lo-zorrak kitatzen daude, hildakoak lo-zorrak kitatzen daude,

Senar zaharra emaztearekin lo dago eta senar gaztea emaztearekin lo dago;

Eta haiek nireganatzen dira, eta ni haienganatzen naiz,

Eta haiek diren horixe naiz neu ere gutxi-asko,

Eta haietako bakoitzarekin eta haiekin guztiekin ehuntzen dut neure buruaren kanta.

 

 

17

 

Hauek dira egiaz garai eta lurralde guztietako gizakien pentsamenduak, ez dira nik asmatutakoak,

Ez baldin badira nire bezain zure, ezer ere ez dira, edo hutsaren hurrengo,

Ez baldin badira hala igarkizun nola igarkizunaren erantzun, ezer ere ez dira,

Ez baldin badaude urruti bezain gertu, ezer ere ez dira.

 

Hau da lurra eta ura dauden tokietan hazten den belarra,

Hau da lurbira osoa biltzen duen aire komuna.

 

 

18

 

Oldarrez nator musikarekin, tronpetarekin eta danborrarekin,

Ez dut martxarik jotzen soilik garaile onetsien alde, berdin jotzen dut azpiratuen eta hildakoen alde.

 

Irabaztea ona izan zela entzun al duzu?

Nik diot ongi dagoela erortzea ere, batailak galtzen baitira irabazi diren espiritu berberaz.

 

Hildakoengatik nator tarrapatan,

Haiengatik tresnei puzka ahalik eta ozenen eta bizien.

 

Biba, huts egin zuten haien alde!

Eta gerraontzia itsasoan hondoratu zitzaienen alde!

Eta haiek berak itsasoan hondoratu zirenen alde!

Eta borroka galdu zuten jeneral guztien alde, eta heroi garaitu guztien alde!

Eta heroi ezagun handienen pareko heroi ezezagun zenbatezinen alde!

 

 

19

 

Hau da denentzat berdin jarritako otordua, hau da berezko gosea asetzeko haragia,

Prestuarentzat bestekoa da zitalarentzat, denekin egingo dut tratua,

Pertsona bakar bat ere ez dut arbuioz bazterrean utziko,

Emakume manzaba, gizon bizkarroia, lapurra, gonbidatuta daude gaurgero,

Esklabo ezpainlodia gonbidatuta dago, gaixo benereoa gonbidatuta dago;

Ez da izango alderik haien eta gainerakoen artean.

 

Hau da esku lotsati baten estutua, hau da ile arolaren usaina,

Hau da nire ezpaina zure ezpainean, hau da desiraren xuxurla,

Hau da aurpegia islatzen didan sakontasun eta handitasun urruna,

Hau da nire izanaren fusio hausnartua, eta irteera berriz ere.

 

Uste al duzu asmo bihurriren bat dudala?

Badut, ba, apirileko zaparradak duen berbera, eta arrokako glaukonitak duen bezala.

 

Txundigarritzat al naukazu?

Txunditzen al du egunsentiak? Txunditzen al du basoko buztangorriaren goizeko txioak?

Haiek baino txundigarriagoa al naiz?

 

Orduotan konfiantzaz esaten ditut gauzak,

Agian ez dizkiet denei esango, baina zuri bai.

 

 

21

 

Poeta naiz Gorputzarena eta poeta naiz Arimarena,

Nigan daude zeruko atseginak eta nigan infernuko penak,

Lehenak nire baitan txertatzen ditut eta baita areagotu ere; besteak hizkuntza berri batera bihurtzen ditut.

 

Emakumearen poeta naiz gizonarena bezainbeste,

Eta emakume izatea gizon izatea bezain handia dela esango dut,

Eta esango dut ez dela ezer handiagorik gizakien ama baino.

 

Harrotzearen kanta kantatzen dut,

Nahikoa izan dugu hainbeste makurtzez eta erdeinuz,

Begira, tamaina ez da garapena besterik.

 

Gainerakoengandik gailendu zara? Presidentea zara?

Huskeria da, asko iritsiko baitira horra, eta denak iragango.

 

Ni naiz gau hasiberri samurrean oinez doana,

Dei egiten diet iluntzen hasitako lur eta itsasoei.

 

Estutu nazazu, bular biluziko gaua, estutu, gau bizigarri eta magnetiko horrek!

Hego haizeko gaua, izar handi urrien gaua!

Gau kulunkari barea, udako gau biluz eroa.

 

Egin irribarre, oi, arnasa freskodun lur haragizkoa!

Arbola lotien eta likidoen lurra!

Ilunabar igaroaren lurra, mendi tontor lanbrotuen lurra!

Urdinez tindatu berritan ilargi betearen isuri beirakara hartzen duzun lurra!

Ibaiaren korrontea argi-ilunez zipriztintzen duzun lurra!

Niretzat argiagotzen eta soilagotzen diren hodeietako gris garbiaren lurra!

Urrutietaraino belaundutako lurra, loretan diren sagastien lur joria!

Egin irribarre, zure maitalea hemen da eta.

 

Oparo, maitasuna eman didazu; nik, beraz, maitasuna damaizut!

Oi, maitasun suhar adierazezina!

 

 

25

 

Itzel eta itsugarri, zer azkar hilko nindukeen argi azkorriak,

Ez banintz gai, orain eta beti, nigandik sortzeko argi hori.

 

Geu ere itzel eta itsugarri goratzen gara eguzkia bezala,

Geure izana atzematen dugu, oi, arima neurea, goizalbako soseguan eta freskuran.

 

Badoa nire ahotsa begiek atxiki ezin dutenaren bila,

Mihia bihurrituz munduak eta mundu multzoak biltzen ditut.

 

Hizketa nire ikusmenaren bikia da, ez da bere buruari eusteko gauza,

Etengabe xaxatzen nau, sarkasmoz esaten dit,

Walt, nahikoa eutsi diozu, zergatik ez diozu ateratzen uzten?

 

Tira, ez ni zirikatu, garrantzi handia ematen diozu adierazpideari,

Ez al dakizu, oi, hizketa, lore begiak itxita daudela zure azpěan?

Ilunpetan zain, antzigarretan babes hartuta,

Lokatza atzeraka nire oihu profetikoen aitzin,

Zergatien oinarri naiz eta orekara dakartzat azkenean,

Nire jakintza nire bizitza da, bat datorrena gauza guztien esanahiarekin,

Zoriontasuna (entzuten nauen oro has dadila gaur bertan haren bila).

 

Nire azken meritua ukatzen dizut, ukatzen dut nigandik aparte uztea benetan naizena,

Munduak bildu itzazu, baina ez zaitez sekula ni biltzen saiatu,

Zure finenak eta bikainenak azaleratzen ditut zuri begiratu hutsez.

 

Idazketa eta hizketa ez dira nire neurria,

Neure aurpegieran daramatzat froga guztiak eta beste dena,

Nire ezpain isilez eszeptikoa zapuzten dut goitik behera.

 

 

31

 

Sinesten dut belar hosto batek ez duela izarren ibilbideak baino gutxiago balio,

Eta inurria perfektua dela hein berean, eta harea ale bat, eta txepetxaren arrautza,

Eta apo txikia maisulan guztizkoa dela,

Eta laharrak zeruko egongelak apain ditzakeela,

Eta nire hatz koskor txikienak makineria zehatzena lotsagorritzen duela,

Eta burua makur hausnarrean dabilen behia edozein estatua baino ederragoa dela,

Eta sagu bat nahikoa mirari dela milioika sinesgabe nahasteko.

 

Ohartzen naiz nire baitan gneisa dagoela, ikatza, harizpi luzeko goroldioa, fruituak, bihia, sustrai jangarriak,

Eta burutik oinetara nagoela koadrupedoz eta hegaztiz iztukaturik,

Eta banuela motiborik atzean daukadana atzean uzteko,

Baina nahi dudanean ekar dezakedala edozer bueltan.

 

Alferrik presak eta ahalkeak,

Alferrik igorriko didate arroka plutonikoek berotasun antigoalekoa ni hurbildu ahala,

Alferrik ezkutatuko da mastodontea bere hezurren hautsaren artean,

Alferrik hartzen dituzte hamaika forma urrutiko objektuek,

Alferrik datza ozeanoa hondoko sakanetan, munstro handien bizileku,

Alferrik du gabiraiak etxetzat zerua,

Alferrik doa sigi-saga sugea aihen-belar eta enborretan gora,

Alferrik jotzen du wapitiak oihaneko pasagune barrurengoetatik,

Alferrik nabigatzen du pottorroak Labradorko ipar urrunera,

Segika noakio azkar, harkaitzean gora noa arrailean dagoen habiaraino.

 

 

40

 

Eguzki errainu harroputza, ez dut zure gozoaren beharrik, kendu paretik!

Gainazalak baino ez dituzu argitzen, nik azalak eta mamiak den-denak urratzen ditut.

 

Lurra! Nire eskuetan zerbaiten bila zabiltzala dirudi,

Esan, motots zahar horrek, zer nahi duzun.

 

Gizon edo emakume, esango nizuke zein gustuko zaitudan, ezin dut baina,

Eta esango nizuke zer dagoen nigan eta zer dagoen zugan, ezin dut baina,

Eta kontatu nahi nizuke nire irrika, nire egunen eta gauen taupa-taupa hori.

 

Hara, ez dut leziorik edo limosnarik eman nahi,

Emanez gero, neure burua ematen dut.

 

Hor zaude zu, ezinean, belaunak ikara,

Zabaldu mutur ihar hori eta puzka beteko zaitut adorez,

Zabaldu eskuak eta erakutsi patriketako hegalak,

Ni ezin nauzu ukatu, nik behartu egiten dut, guztiz horniturik nago eta banatzeko prest,

Eta ezer edukiz gero, eman egiten dut.

 

Ez dut galdetuko nor zaren, horrek ez dauka garrantzirik niretzat,

Nik zugan zer bildu, horixe baino ez dezakezu egin, horixe baino ez zaitezke izan.

 

Kotoi saileko petzeroarekin eta zikintokietako garbitzailearekin bizkarrez bizkar nago,

Anaikiro ematen diet musua eskuineko masailean,

Eta barru-barrutik zin dagit ez dudala sekula arnegatuko haietaz.

 

Haur handiagoak eta bizkorragoak ernatzen ditut emakume ugalkorrengan,

(Askoz ere errepublika harroagoen hazia isurtzen ari naiz gaur).

 

Norbait hil hurren bada, banoa ziztuan eta logelako atea irekitzen dut,

Ohearen oinetaraino izarak kendu,

Medikua eta apaiza etxera bidali.

 

Behea jotzear dagoenari heldu eta aukerarik eman gabe jasotzen dut,

Oi, etsia hartutako horrek, hemen duzu nire lepoa,

Jainkoagatik, ez zara hondoratuko! Jarri pisu guztia nire gainean.

 

Arnasa ikaragarriz hauspotzen zaitut, ur azalera ekarri,

Etxeko gela bakoitza betetzen dut gudarostez,

Nire maitalez, Herioren burlatzailez.

 

Egizu lo, nik eta haiek guardia egingo dugu gau osoan,

Ez zalantza ez heriotza ausartuko dira zu ukitzera,

Besarkatu zaitut, eta neurea zara gaurgero,

Eta goizean jaikitzean ikusiko duzu esan dizudan guztia egia dela.

 

 

42

 

Dei bat gizataldearen erdian,

Neure ahotsa, burrunbatsua, egundokoa eta behin betikoa.

 

Zatozte, nire haurrok,

Zatozte, nire neska-mutilok, nire emakumeok, etxekook eta lagun minok,

Orain interpreteak ausardiaz joko du, preludioa barruko hauspoekin jo du.

 

Hatz abilentzat erraz idatzitako akordeak: zuen klimaxeko eta amaierako zunburruna sentitzen dut.

 

Burua biraka dut lepo gainean,

Musika entzuten da, baina ez da organoarena,

Jendez inguraturik nago, baina ez ditut etxekoak.

 

Beti lur gogor eta trinkoa,

Beti jatunak eta edaleak, beti eguzkia goraka eta beheraka, beti airea eta marea etengabeak,

Beti ni eta nire auzokoak, bizigarri, bihurri, benetako,

Beti galdera zahar esplikaezin hori, beti arantza hori erpuruan, beti gurarien eta egarrien hatsa,

Beti gizon gogaikarriaren ujuju hotsa, harik eta maltzurra non ezkutatzen den jakin eta jendaurrera atera arte,

Beti maitasuna, beti bizitzaren isurkari negartsua,

Beti kokospeko lotailuak, beti heriotzaren angarilak.

 

Han eta hemen oinezkoak zentimoak begietan,

Sabelen gutizia ase nahian burmuinak, koilara mukuru betetzen,

Billeteak erosten, hartzen, saltzen, baina beti bankete handira joan ezinik,

Asko izerditan, goldaketan, garia jotzen, gero ordainetan bahekinak jasotzeko,

Gutxi batzuk jabe alferrak, eta une oro gari eske.

 

Hiria da hau, eta hiritarretako bat ni.

Besteei interesatzen zaiena interesatzen zait niri, politika, gerrak, merkatua, egunkariak, eskola,

Alkatea eta zinegotziak, bankuak, tarifak, lurrunontziak, fabrikak, akzioak, dendak, ondasun higiezinak eta higigarriak.

 

Makina bat gizontxo harro saltoka-saltoka haien lepoko eta lebitekin,

Badakit nor diren, (ez dira egiazki zizareak edo arkakusoak),

Neure berdinak aitortzen ditut, ahulena eta azalekoena hilezkorra da ni bezala,

Egin eta esaten dudana, horixe datorkie haiei ere,

Nigan indarka dabilen pentsamendu bakoitza indarka dabil haiengan ere.

 

Ondotxo ezagutzen dut nire egotismoa,

Ezagutzen ditut nire bertso lerro orojaleak eta ezin diot idazteari utzi,

Eta, nornahi zarela ere, neure mailara ekarriko zintuzket.

 

Ez dira ohikeriazko hitzak nire kanta honetakoak,

Baizik tupusteko galderak egitekoak, harago jauzi egitekoak, ingurura ekartzekoak;

Liburu inprimatu eta koadernatu hau (bai, eta non dira inprimatzailea eta haren aprendiza?)

Txukun ateratako argazkiak (bai, eta zure emaztea edo laguna, gorputz eta haragi zeure besoetan?)

Burdinaz blindatutako ontzi beltza, haren arma ahaltsuak dorretxoetan (bai, eta kapitainaren eta suginen kuraia?)

Etxeetako baxerak eta jatekoak eta altzariak (bai, eta etxeko andre-gizonak eta haien begietako soa?)

Zerua han goian (bai, eta hemen edo ondoko atean, edo bideaz bestalde?)

Historian zeharreko santu eta jakintsuak (bai, eta zu zeu?)

Sermoiak, dotrinak, teologia (bai, eta giza burmuin hondorik gabea?)

Eta zer da arrazoimena? Eta zer da maitasuna? Eta zer da bizitza?

 

 

46

 

Badakit denboraren eta espazioaren onena daukadala, eta ez naizela inoiz neurtua izan eta ez naizela inoiz neurtua izango.

 

Bidaia amaigabe batean nabil, (zatozte denok eta entzun!)

Nire ezaugarriak dira euritako longaina, zapata onak eta basoan moztutako makila,

Ez daukat nire aulkian lasai eseriko den lagunik,

Ez daukat aulkirik, ez elizarik, ez filosofiarik,

Ez daramat inor otorduetarako mahaira, liburutegira, burtsara,

Baina zuetako emakume eta gizon bakoitza tontor batera daramat,

Nire ezkerreko eskua zuen gerriari ongi heldurik,

Nire eskuineko eskua kontinenteen ikuspegia eta bide zabala seinalatzen.

 

Ez nik ez beste inork egin dezake bide hori zure partez,

Zerorrek egin beharko duzu bidea.

 

Ez dago urruti, eskura dago,

Agian ibili duzu noizbait jaio zinenetik eta ez zara ohartu,

Agian toki guztietan dago, ur gainean eta lur gainean.

 

Jaso zakua lepora, haur maitea, eta nik neurea jasoko dut, eta goazen arin aitzina,

Hiri zoragarriak eta nazio askeak topatuko ditugu ibilian.

 

Nekatzen bazara, eman zama biak niri eta jarri esku mamia nire aldakan,

Eta garaia heltzen denean mesede bera egingo didazu,

Abian jarri ondoren ez baitugu berriz atseden hartuko.

 

Gaur, egunsenti aurretxoan, muino batera igo eta zeru beteari erreparatu diot,

Eta arimari galdetu diot Noiz bilduko ditugu ludi horiek guztiak, eta haietan dauden gauza guztien plazerak eta jakintza? Beteko eta aseko al gara orduan?

Eta arimak esan dit Ez, han dagoen hesia jaso eta harago jarraituko dugu.

 

Galdezka ere ari zatzaizkit eta nik entzun dizut,

Nire erantzuna da ezin dizudala erantzun, zuk zeuk asmatu beharko duzu.

 

Eseri une batez, haur maitea,

Tori, bixkotxak dituzu jateko eta esne pixka edateko,

Baina lo egin eta arropa garbitan indarberritu bezain laster, agur musu batekin emango dizut musu eta atea irekiko dizut atera zaitezen.

 

Luze ibili zara amets ezdeusak amesten,

Nik orain begietako gandua garbituko dizut,

Ohitu beharra duzu argiaren eta zure bizitzako une guztien distirara.

 

Luze ibili zara urertzean beldurrez helduta ohol bati,

Nik orain igerilari azkar nahi zaitut,

Itsaso sakonera salto egitea, berriz azaleratu, niri keinu eta oihu egin, eta ilea astintzea algaraka.

 

 

49

 

Eta zu, Herio, eta zu, hilkortasunaren besarkada mikatz hori, alferrik saiatuko zarete ni larritzen.

 

Ikararik gabe dator lanera emagina,

Haren esku zaildua dakusat estutzen, jasotzen, laguntzen,

Ate eder malguen erlaitzetan bermatzen naiz,

Eta erditzea behatzen dut, eta behatzen ditut arindua eta aienatzea.

 

Eta zu, Gorpu, ongarri egokia zarela uste dut, baina nardatzen ez nauena,

Arrosa zuriak usaintzen ditut lurrin gozoz hazten,

Eskura dauzkat ezpain hostotsuak, eskura meloien ugatz landuak.

 

Eta zu, Bizitza, heriotza askoren hondakina izango zara noski,

(Bistan da ni neu ere hamar mila aldiz hil naizela lehenago).

 

Xuxurlaka entzuten zaituztet, oi, zeruko izarrok,

Oi eguzkiok, oi hilobietako belarrok, oi aldaketa eta igoera betierekook!

Zuek ez badiozue ezer, nola esango dut, ba, nik ezer?

 

Udazken beteko oihaneko putzu uherretik,

Arrats xuxurlariaren mailadian behera jaisten den ilargitik,

Jalki, egunaren eta gauaren txinpartok, jalki lokatzetan zimeltzen diren zurtoin beltzetara,

Jalki abarreria ihartuaren nahaspila kexatira.

 

Ilargitik gora nator, gauetik gora nator,

Nabari dut eguerdiko errainuaren isla dela argi hilotza,

Eta fruitu handi zein txikietatik erdiguneko tinkoetara iristen naiz.

 

 

50

 

Bada nigan zerbait (nik ez dakit zer den, baina nigan dela badakit).

 

Minez eta izerditan nago, baretu eta epeldu egin zait gero gorputza,

Lo egin dut, luzaro lo.

 

Ez dakit zer den, ez dauka izenik, esan gabeko berba da,

Ez dago inongo hiztegitan, deklaraziotan, enblematan.

 

Ni kulunkatzen naizen lurra baino gehiago kulunkatzen den zerbait,

Kreazioa da, harentzat, ni besarkatuz esnarazten nauen laguna.

 

Agian gehiago esan nezake. Zirriborro hutsak! Otoitz egiten dut anai-arreben alde.

 

Ikusten al duzue, oi, anai-arrebok!

Ez da kaosa ez heriotza; forma da, batasuna, plana; betiereko bizitza da; Zoriona.

 

 

51

 

Iragana eta oraina ihartu egiten dira; nik bi-biak bete eta hustu ditut.

Eta prest naiz etorkizunaren hurrengo tolesa betetzeko.

 

Hor goian aditzen zauden horrek! Zer daukazu niri esateko?

Begiratu aurpegira, ilunabarraren azken argia arnasten dudan bitartean.

(Hitz egin garbi, ez daukazu beste inor adi, eta nik minutu bat besterik ez dut).

 

Neure buruarekin kontraesanean al nago?

Ongi, beraz, neure buruarekin kontraesanean nago,

(Handia naiz, jendetzak daude nire baitan).

 

Hurbil daudenengan jartzen dut arreta, atalasean itxaroten dut.

 

Nork bete du eguneko zeregina? Nor izango da afaria amaitzen lehena?

Nork nahi du nirekin pasieran ibili?

 

Hitz egingo al duzu ni joan baino lehen? Ala beranduegi izango da ordurako?

 

 

52

 

Belatz mantxaduna nigana amildu da eta salatu egin nau, kexu da nire kalakaz eta alprojakeriaz.

 

Hezigabea ere banaiz, itzulezina ere banaiz,

Irrintzi barbaroa egin dut munduko teilatuen gainetik.

 

Eguneko azken haize bolada nire zain geratu da,

Eremu ospelera bota du nire irudia, gainerakoak bezalakoa eta haiek bezain benetakoa.

Lanbrora eta ilunera erakarri nau.

 

Banoa airea bezala, ile urdina astindu dut azken eguzki izpitan,

Haragia zirimolatan isuri dut eta parpaila bezala barreiatu.

 

Lurrari eman diot neure burua, maite dudan belar horretan haz nadin,

Berriz nahi banauzu, begiratu bota zolen azpian.

 

Nekez jakingo duzu nor naizen edo zer esan nahi dudan,

Baina beti izango naiz zure osasungarri,

Eta iragazi eta indartuko dut zure odola.

 

Lehendabizikoan aurkitzen ez banauzu, ez etsi,

Hor galdu banauzu, bila nazazu han,

Zure zain nago nonbait.

 

Song of Myself

1

I celebrate myself, and sing myself, / And what I assume you shall assume, / For every atom belonging to me as good belongs to you. // I loafe and invite my soul, / I lean and loafe at my ease observing a spear of summer grass. // My tongue, every atom of my blood, form’d from this soil, this air, / Born here of parents born here from parents the same, and their parents the same, / I, now thirty-seven years old in perfect health begin, / Hoping to cease not till death. // Creeds and schools in abeyance, / Retiring back a while sufficed at what they are, but never forgotten, / I harbor for good or bad, I permit to speak at every hazard, / Nature without check with original energy.

2

Houses and rooms are full of perfumes, the shelves are crowded with perfumes, / I breathe the fragrance myself and know it and like it, / The distillation would intoxicate me also, but I shall not let it. // The atmosphere is not a perfume, it has no taste of the distillation, it is odorless, / It is for my mouth forever, I am in love with it, / I will go to the bank by the wood and become undisguised and naked, / I am mad for it to be in contact with me. // The smoke of my own breath, / Echoes, ripples, buzz’d whispers, love-root, silk-thread, crotch and vine, / My respiration and inspiration, the beating of my heart, the passing of blood and air through my lungs, / The sniff of green leaves and dry leaves, and of the shore and darkcolor’d sea-rocks, and of hay in the barn, // The sound of the belch’d words of my voice loos’d to the eddies of the wind, / A few light kisses, a few embraces, a reaching around of arms, / The play of shine and shade on the trees as the supple boughs wag, / The delight alone or in the rush of the streets, or along the fields and hill-sides, / The feeling of health, the full-noon trill, the song of me rising from bed and meeting the sun. // Have you reckon’d a thousand acres much? have you reckon’d the earth much? / Have you practis’d so long to learn to read? / Have you felt so proud to get at the meaning of poems? // Stop this day and night with me and you shall possess the origin of all poems, / You shall possess the good of the earth and sun, (there are millions of suns left,) / You shall no longer take things at second or third hand, nor look through the eyes of the dead, nor feed on the spectres in books, / You shall not look through my eyes either, nor take things from me, / You shall listen to all sides and filter them from your self.

4

Trippers and askers surround me, / People I meet, the effect upon me of my early life or the ward and city I live in, or the nation, / The latest dates, discoveries, inventions, societies, authors old and new, / My dinner, dress, associates, looks, compliments, dues, / The real or fancied indifference of some man or woman I love, / The sickness of one of my folks or of myself, or ill-doing or loss or lack of money, or depressions or exaltations, / Battles, the horrors of fratricidal war, the fever of doubtful news, the fitful events; / These come to me days and nights and go from me again, / But they are not the Me myself. // Apart from the pulling and hauling stands what I am, / Stands amused, complacent, compassionating, idle, unitary, / Looks down, is erect, or bends an arm on an impalpable certain rest, / Looking with side-curved head curious what will come next, / Both in and out of the game and watching and wondering at it. // Backward I see in my own days where I sweated through fog with linguists and contenders, / I have no mockings or arguments, I witness and wait.

6

A child said What is the grass? fetching it to me with full hands; / How could I answer the child? I do not know what it is any more than he. // I guess it must be the flag of my disposition, out of hopeful green stuff woven. // Or I guess it is the handkerchief of the Lord, / A scented gift and remembrancer designedly dropt, / Bearing the owner’s name someway in the corners, that we may see and remark, and say Whose? // Or I guess the grass is itself a child, the produced babe of the vegetation. // Or I guess it is a uniform hieroglyphic, / And it means, Sprouting alike in broad zones and narrow zones, / Growing among black folks as among white, / Kanuck, Tuckahoe, Congressman, Cuff, I give them the same, I receive them the same. // And now it seems to me the beautiful uncut hair of graves. // Tenderly will I use you curling grass, / It may be you transpire from the breasts of young men, / It may be if I had known them I would have loved them, / It may be you are from old people, or from offspring taken soon out of their mothers’ laps, / And here you are the mothers’ laps. // This grass is very dark to be from the white heads of old mothers, / Darker than the colorless beards of old men, / Dark to come from under the faint red roofs of mouths. // O I perceive after all so many uttering tongues, / And I perceive they do not come from the roofs of mouths for nothing. // I wish I could translate the hints about the dead young men and women, / And the hints about old men and mothers, and the offspring taken soon out of their laps. // What do you think has become of the young and old men? / And what do you think has become of the women and children? // They are alive and well somewhere, / The smallest sprout shows there is really no death, / And if ever there was it led forward life, and does not wait at the end to arrest it, / And ceas’d the moment life appear’d. // All goes onward and outward, nothing collapses, / And to die is different from what any one supposed, and luckier.

8

The little one sleeps in its cradle, / I lift the gauze and look a long time, and silently brush away flies with my hand. // The youngster and the red-faced girl turn aside up the bushy hill, / I peeringly view them from the top. // The suicide sprawls on the bloody floor of the bedroom, / I witness the corpse with its dabbled hair, I note where the pistol has fallen. // The blab of the pave, tires of carts, sluff of boot-soles, talk of the promenaders, / The heavy omnibus, the driver with his interrogating thumb, the clank of the shod horses on the granite floor, / The snow-sleighs, clinking, shouted jokes, pelts of snow-balls, / The hurrahs for popular favorites, the fury of rous’d mobs, / The flap of the curtain’d litter, a sick man inside borne to the hospital, / The meeting of enemies, the sudden oath, the blows and fall, / The excited crowd, the policeman with his star quickly working his passage to the centre of the crowd, / The impassive stones that receive and return so many echoes, / What groans of over-fed or half-starv’d who fall sunstruck or in fits, / What exclamations of women taken suddenly who hurry home and give birth to babes, / What living and buried speech is always vibrating here, what howls restrain’d by decorum, / Arrests of criminals, slights, adulterous offers made, acceptances, rejections with convex lips, / I mind them or the show or resonance of them—I come and I depart.

11

Twenty-eight young men bathe by the shore, / Twenty-eight young men and all so friendly; / Twenty-eight years of womanly life and all so lonesome. // She owns the fine house by the rise of the bank, / She hides handsome and richly drest aft the blinds of the window. // Which of the young men does she like the best? / Ah the homeliest of them is beautiful to her. // Where are you off to, lady? for I see you, / You splash in the water there, yet stay stock still in your room. // Dancing and laughing along the beach came the twenty-ninth bather, / The rest did not see her, but she saw them and loved them. // The beards of the young men glisten’d with wet, it ran from their long hair, / Little streams pass’d all over their bodies. // An unseen hand also pass’d over their bodies, / It descended tremblingly from their temples and ribs. // The young men float on their backs, their white bellies bulge to the sun, they do not ask who seizes fast to them, / They do not know who puffs and declines with pendant and bending arch, / They do not think whom they souse with spray.

14

The wild gander leads his flock through the cool night, / Ya-honk he says, and sounds it down to me like an invitation, / The pert may suppose it meaningless, but I listening close, / Find its purpose and place up there toward the wintry sky. // The sharp-hoof ’d moose of the north, the cat on the house-sill, the chickadee, the prairie-dog, / The litter of the grunting sow as they tug at her teats, / The brood of the turkey-hen and she with her half-spread wings, / I see in them and myself the same old law. // The press of my foot to the earth springs a hundred affections, / They scorn the best I can do to relate them. // I am enamour’d of growing out-doors, / Of men that live among cattle or taste of the ocean or woods, / Of the builders and steerers of ships and the wielders of axes and mauls, and the drivers of horses, / I can eat and sleep with them week in and week out. // What is commonest, cheapest, nearest, easiest, is Me, / Me going in for my chances, spending for vast returns, / Adorning myself to bestow myself on the first that will take me, / Not asking the sky to come down to my good will, / Scattering it freely forever.

15

The pure contralto sings in the organ loft, / The carpenter dresses his plank, the tongue of his foreplane whistles its wild ascending lisp, / The married and unmarried children ride home to their Thanksgiving dinner, / The pilot seizes the king-pin, he heaves down with a strong arm, / The mate stands braced in the whale-boat, lance and harpoon are ready, / The duck-shooter walks by silent and cautious stretches, / The deacons are ordain’d with cross’d hands at the altar, / The spinning-girl retreats and advances to the hum of the big wheel, / The farmer stops by the bars as he walks on a First-day loafe and looks at the oats and rye, / The lunatic is carried at last to the asylum a confirm’d case, / (He will never sleep any more as he did in the cot in his mother’s bedroom;) / The jour printer with gray head and gaunt jaws works at his case, / He turns his quid of tobacco while his eyes blurr with the manuscript; / The malform’d limbs are tied to the surgeon’s table, / What is removed drops horribly in a pail; / The quadroon girl is sold at the auction-stand, the drunkard nods by the bar-room stove, / The machinist rolls up his sleeves, the policeman travels his beat, the gate-keeper marks who pass, / The young fellow drives the express-wagon, (I love him, though I do not know him;) / The half-breed straps on his light boots to compete in the race, / The western turkey-shooting draws old and young, some lean on their rifles, some sit on logs, / Out from the crowd steps the marksman, takes his position, levels his piece; / The groups of newly-come immigrants cover the wharf or levee, / As the woolly-pates hoe in the sugar-field, the overseer views them from his saddle, / The bugle calls in the ball-room, the gentlemen run for their partners, the dancers bow to each other, / The youth lies awake in the cedar-roof ’d garret and harks to the musical rain, / The Wolverine sets traps on the creek that helps fill the Huron, / The squaw wrapt in her yellow-hemm’d cloth is offering moccasins and bead-bags for sale, / The connoisseur peers along the exhibition-gallery with half-shut eyes bent sideways, / As the deck-hands make fast the steamboat the plank is thrown for the shore-going passengers, / The young sister holds out the skein while the elder sister winds it off in a ball, and stops now and then for the knots, / The one-year wife is recovering and happy having a week ago borne her first child, / The clean-hair’d Yankee girl works with her sewing-machine or in the factory or mill, / The paving-man leans on his two-handed rammer, the reporter’s lead flies swiftly over the note-book, the sign-painter is lettering with blue and gold, / The canal boy trots on the tow-path, the book-keeper counts at his desk, the shoemaker waxes his thread, / The conductor beats time for the band and all the performers follow him, / The child is baptized, the convert is making his first professions, / The regatta is spread on the bay, the race is begun, (how the white sails sparkle!) / The drover watching his drove sings out to them that would stray, / The pedler sweats with his pack on his back, (the purchaser higgling about the odd cent;) / The bride unrumples her white dress, the minute-hand of the clock moves slowly, / The opium-eater reclines with rigid head and just-open’d lips, / The prostitute draggles her shawl, her bonnet bobs on her tipsy and pimpled neck, / The crowd laugh at her blackguard oaths, the men jeer and wink to each other, / (Miserable! I do not laugh at your oaths nor jeer you;) / The President holding a cabinet council is surrounded by the great Secretaries, / On the piazza walk three matrons stately and friendly with twined arms, / The crew of the fish-smack pack repeated layers of halibut in the hold, / The Missourian crosses the plains toting his wares and his cattle, / As the fare-collector goes through the train he gives notice by the jingling of loose change, / The floor-men are laying the floor, the tinners are tinning the roof, the masons are calling for mortar, / In single file each shouldering his hod pass onward the laborers; / Seasons pursuing each other the indescribable crowd is gather’d, it is the fourth of Seventh-month, (what salutes of cannon and small arms!) / Seasons pursuing each other the plougher ploughs, the mower mows, and the winter-grain falls in the ground; / Off on the lakes the pike-fisher watches and waits by the hole in the frozen surface, / The stumps stand thick round the clearing, the squatter strikes deep with his axe, / Flatboatmen make fast towards dusk near the cotton-wood or pecan-trees, / Coon-seekers go through the regions of the Red river or through those drain’d by the Tennessee, or through those of the Arkansas, / Torches shine in the dark that hangs on the Chattahooche or Altamahaw, / Patriarchs sit at supper with sons and grandsons and great-grandsons around them, / In walls of adobie, in canvas tents, rest hunters and trappers after their day’s sport, / The city sleeps and the country sleeps, / The living sleep for their time, the dead sleep for their time, / The old husband sleeps by his wife and the young husband sleeps by his wife; / And these tend inward to me, and I tend outward to them, / And such as it is to be of these more or less I am, / And of these one and all I weave the song of myself.

17

These are really the thoughts of all men in all ages and lands, they are not original with me, / If they are not yours as much as mine they are nothing, or next to nothing, / If they are not the riddle and the untying of the riddle they are nothing, / If they are not just as close as they are distant they are nothing. // This is the grass that grows wherever the land is and the water is, / This the common air that bathes the globe.

18

With music strong I come, with my cornets and my drums, / I play not marches for accepted victors only, I play marches for conquer’d and slain persons. // Have you heard that it was good to gain the day? / I also say it is good to fall, battles are lost in the same spirit in which they are won. // I beat and pound for the dead, / I blow through my embouchures my loudest and gayest for them. // Vivas to those who have fail’d! / And to those whose war-vessels sank in the sea! / And to those themselves who sank in the sea! / And to all generals that lost engagements, and all overcome heroes! / And the numberless unknown heroes equal to the greatest heroes known!

19

This is the meal equally set, this the meat for natural hunger, / It is for the wicked just same as the righteous, I make appointments with all, / I will not have a single person slighted or left away, / The kept-woman, sponger, thief, are hereby invited, / The heavy-lipp’d slave is invited, the venerealee is invited; / There shall be no difference between them and the rest. // This is the press of a bashful hand, this the float and odor of hair, / This the touch of my lips to yours, this the murmur of yearning, / This the far-off depth and height reflecting my own face, / This the thoughtful merge of myself, and the outlet again. // Do you guess I have some intricate purpose? / Well I have, for the Fourth-month showers have, and the mica on the side of a rock has. // Do you take it I would astonish? / Does the daylight astonish? does the early redstart twittering through the woods? / Do I astonish more than they? // This hour I tell things in confidence, / I might not tell everybody, but I will tell you.

21

I am the poet of the Body and I am the poet of the Soul, / The pleasures of heaven are with me and the pains of hell are with me, / The first I graft and increase upon myself, the latter I translate into new tongue. // I am the poet of the woman the same as the man, / And I say it is as great to be a woman as to be a man, / And I say there is nothing greater than the mother of men. // I chant the chant of dilation or pride, / We have had ducking and deprecating about enough, / I show that size is only development. // Have you outstript the rest? are you the President? / It is a trifle, they will more than arrive there every one, and still pass on. // I am he that walks with the tender and growing night, / I call to the earth and sea half-held by the night. // Press close bare-bosom’d night—press close magnetic nourishing night! / Night of south winds—night of the large few stars! / Still nodding night—mad naked summer night. // Smile O voluptuous cool-breath’d earth! / Earth of the slumbering and liquid trees! / Earth of departed sunset—earth of the mountains misty-topt! / Earth of the vitreous pour of the full moon just tinged with blue! / Earth of shine and dark mottling the tide of the river! / Earth of the limpid gray of clouds brighter and clearer for my sake! / Far-swooping elbow’d earth—rich apple-blossom’d earth! / Smile, for your lover comes. // Prodigal, you have given me love—therefore I to you give love! / O unspeakable passionate love.

25

Dazzling and tremendous how quick the sun-rise would kill me, / If I could not now and always send sun-rise out of me. // We also ascend dazzling and tremendous as the sun, / We found our own O my soul in the calm and cool of the daybreak. // My voice goes after what my eyes cannot reach, / With the twirl of my tongue I encompass worlds and volumes of worlds. // Speech is the twin of my vision, it is unequal to measure itself, / It provokes me forever, it says sarcastically, / Walt you contain enough, why don’t you let it out then? // Come now I will not be tantalized, you conceive too much of articulation, / Do you not know O speech how the buds beneath you are folded? / Waiting in gloom, protected by frost, / The dirt receding before my prophetical screams, / I underlying causes to balance them at last, / My knowledge my live parts, it keeping tally with the meaning of all things, / Happiness, (which whoever hears me let him or her set out in search of this day.) // My final merit I refuse you, I refuse putting from me what I really am, / Encompass worlds, but never try to encompass me, / I crowd your sleekest and best by simply looking toward you. // Writing and talk do not prove me, / I carry the plenum of proof and every thing else in my face, / With the hush of my lips I wholly confound the skeptic.

31

I believe a leaf of grass is no less than the journey work of the stars, / And the pismire is equally perfect, and a grain of sand, and the egg of the wren, / And the tree-toad is a chef-d’oeuvre for the highest, / And the running blackberry would adorn the parlors of heaven, / And the narrowest hinge in my hand puts to scorn all machinery, / And the cow crunching with depress’d head surpasses any statue, / And a mouse is miracle enough to stagger sextillions of infidels. // I find I incorporate gneiss, coal, long-threaded moss, fruits, grains, esculent roots, / And am stucco’d with quadrupeds and birds all over, / And have distanced what is behind me for good reasons, / But call any thing back again when I desire it. // In vain the speeding or shyness, / In vain the plutonic rocks send their old heat against my approach, / In vain the mastodon retreats beneath its own powder’d bones, / In vain objects stand leagues off and assume manifold shapes, / In vain the ocean settling in hollows and the great monsters lying low, / In vain the buzzard houses herself with the sky, / In vain the snake slides through the creepers and logs, / In vain the elk takes to the inner passes of the woods, / In vain the razor-bill’d auk sails far north to Labrador, / I follow quickly, I ascend to the nest in the fissure of the cliff.

40

Flaunt of the sunshine I need not your bask—lie over! / You light surfaces only, I force surfaces and depths also. // Earth! you seem to look for something at my hands, / Say, old top-knot, what do you want? // Man or woman, I might tell how I like you, but cannot, / And might tell what it is in me and what it is in you, but cannot, / And might tell that pining I have, that pulse of my nights and days. // Behold, I do not give lectures or a little charity, / When I give I give myself. // You there, impotent, loose in the knees, / Open your scarf'd chops till I blow grit within you, / Spread your palms and lift the flaps of your pockets, / I am not to be denied, I compel, I have stores plenty and to spare, / And any thing I have I bestow. // I do not ask who you are, that is not important to me, / You can do nothing and be nothing but what I will infold you. // To cotton-field drudge or cleaner of privies I lean, / On his right cheek I put the family kiss, / And in my soul I swear I never will deny him. // On women fit for conception I start bigger and nimbler babes, / (This day I am jetting the stuff of far more arrogant republics.) // To any one dying, thither I speed and twist the knob of the door, / Turn the bed-clothes toward the foot of the bed, / Let the physician and the priest go home. // I seize the descending man and raise him with resistless will, / O despairer, here is my neck, / By God, you shall not go down! hang your whole weight upon me. // I dilate you with tremendous breath, I buoy you up, / Every room of the house do I fill with an arm'd force, / Lovers of me, bafflers of graves. // Sleep—I and they keep guard all night, / Not doubt, not decease shall dare to lay finger upon you, / I have embraced you, and henceforth possess you to myself, / And when you rise in the morning you will find what I tell you is so.

42

A call in the midst of the crowd, / My own voice, orotund sweeping and final. // Come my children, / Come my boys and girls, my women, household and intimates, / Now the performer launches his nerve, he has pass'd his prelude on the reeds within. // Easily written loose-finger'd chords—I feel the thrum of your climax and close. // My head slues round on my neck, / Music rolls, but not from the organ, / Folks are around me, but they are no household of mine. // Ever the hard unsunk ground, / Ever the eaters and drinkers, ever the upward and downward sun, ever the air and the ceaseless tides, / Ever myself and my neighbors, refreshing, wicked, real, / Ever the old inexplicable query, ever that thorn'd thumb, that breath of itches and thirsts, / Ever the vexer's hoot! hoot! till we find where the sly one hides and bring him forth, / Ever love, ever the sobbing liquid of life, / Ever the bandage under the chin, ever the trestles of death. // Here and there with dimes on the eyes walking, / To feed the greed of the belly the brains liberally spooning, / Tickets buying, taking, selling, but in to the feast never once going. / Many sweating, ploughing, thrashing, and then the chaff for payment receiving, / A few idly owning, and they the wheat continually claiming. // This is the city and I am one of the citizens, / Whatever interests the rest interests me, politics, wars, markets, newspapers, schools, / The mayor and councils, banks, tariffs, steamships, factories, stocks, stores, real estate and personal estate. // The little plentiful manikins skipping around in collars and tail'd coats, / I am aware who they are, (they are positively not worms or fleas,) / I acknowledge the duplicates of myself, the weakest and shallowest is deathless with me, / What I do and say the same waits for them, / Every thought that flounders in me the same flounders in them. // I know perfectly well my own egotism, / Know my omnivorous lines and must not write any less, / And would fetch you whoever you are flush with myself. // Not words of routine this song of mine, / But abruptly to question, to leap beyond yet nearer bring; / This printed and bound book—but the printer and the printing- office boy? / The well-taken photographs—but your wife or friend close and solid in your arms? / The black ship mail'd with iron, her mighty guns in her turrets— but the pluck of the captain and engineers? / In the houses the dishes and fare and furniture—but the host and hostess, and the look out of their eyes? / The sky up there—yet here or next door, or across the way? / The saints and sages in history—but you yourself? / Sermons, creeds, theology—but the fathomless human brain, / And what is reason? and what is love? and what is life?

46

I know I have the best of time and space, and was never measured and never will be measured. // I tramp a perpetual journey, (come listen all!) / My signs are a rain-proof coat, good shoes, and a staff cut from the woods, / No friend of mine takes his ease in my chair, / I have no chair, no church, no philosophy, / I lead no man to a dinner-table, library, exchange, / But each man and each woman of you I lead upon a knoll, / My left hand hooking you round the waist, / My right hand pointing to landscapes of continents and the public road. // Not I, not any one else can travel that road for you, / You must travel it for yourself. // It is not far, it is within reach, / Perhaps you have been on it since you were born and did not know, / Perhaps it is everywhere on water and on land. // Shoulder your duds dear son, and I will mine, and let us hasten forth, / Wonderful cities and free nations we shall fetch as we go. // If you tire, give me both burdens, and rest the chuff of your hand on my hip, / And in due time you shall repay the same service to me, / For after we start we never lie by again. // This day before dawn I ascended a hill and look'd at the crowded heaven, / And I said to my spirit When we become the enfolders of those orbs, and the pleasure and knowledge of every thing in them, shall we be fill'd and satisfied then? / And my spirit said No, we but level that lift to pass and continue beyond. // You are also asking me questions and I hear you, / I answer that I cannot answer, you must find out for yourself. // Sit a while dear son, / Here are biscuits to eat and here is milk to drink, / But as soon as you sleep and renew yourself in sweet clothes, I kiss you with a good-by kiss and open the gate for your egress hence. // Long enough have you dream'd contemptible dreams, / Now I wash the gum from your eyes, / You must habit yourself to the dazzle of the light and of every moment of your life. // Long have you timidly waded holding a plank by the shore, / Now I will you to be a bold swimmer, / To jump off in the midst of the sea, rise again, nod to me, shout, and laughingly dash with your hair.

49

And as to you Death, and you bitter hug of mortality, it is idle to try to alarm me. // To his work without flinching the accoucheur comes, / I see the elder-hand pressing receiving supporting, / I recline by the sills of the exquisite flexible doors, / And mark the outlet, and mark the relief and escape. // And as to you Corpse I think you are good manure, but that does not offend me, / I smell the white roses sweet-scented and growing, / I reach to the leafy lips, I reach to the polish'd breasts of melons. // And as to you Life I reckon you are the leavings of many deaths, / (No doubt I have died myself ten thousand times before.) // I hear you whispering there O stars of heaven, / O suns—O grass of graves—O perpetual transfers and pro- motions, / If you do not say any thing how can I say any thing? // Of the turbid pool that lies in the autumn forest, / Of the moon that descends the steeps of the soughing twilight, / Toss, sparkles of day and dusk—toss on the black stems that decay in the muck, / Toss to the moaning gibberish of the dry limbs. // I ascend from the moon, I ascend from the night, / I perceive that the ghastly glimmer is noonday sunbeams reflected, / And debouch to the steady and central from the offspring great or small.

50

There is that in me—I do not know what it is—but I know it is in me. // Wrench'd and sweaty—calm and cool then my body becomes,  / I sleep—I sleep long. // I do not know it—it is without name—it is a word unsaid, / It is not in any dictionary, utterance, symbol. // Something it swings on more than the earth I swing on, / To it the creation is the friend whose embracing awakes me. // Perhaps I might tell more. Outlines! I plead for my brothers and sisters. // Do you see O my brothers and sisters? / It is not chaos or death—it is form, union, plan—it is eternal life—it is Happiness.

51

The past and present wilt—I have fill'd them, emptied them. / And proceed to fill my next fold of the future. // Listener up there! what have you to confide to me? / Look in my face while I snuff the sidle of evening, / (Talk honestly, no one else hears you, and I stay only a minute longer.) // Do I contradict myself? / Very well then I contradict myself, / (I am large, I contain multitudes.) // I concentrate toward them that are nigh, I wait on the door-slab. // Who has done his day's work? who will soonest be through with his supper? / Who wishes to walk with me? // Will you speak before I am gone? will you prove already too late?

52

The spotted hawk swoops by and accuses me, he complains of my gab and my loitering. // I too am not a bit tamed, I too am untranslatable, / I sound my barbaric yawp over the roofs of the world. // The last scud of day holds back for me, / It flings my likeness after the rest and true as any on the shadow'd wilds, / It coaxes me to the vapor and the dusk. // I depart as air, I shake my white locks at the runaway sun, / I effuse my flesh in eddies, and drift it in lacy jags. // I bequeath myself to the dirt to grow from the grass I love, / If you want me again look for me under your boot-soles. // You will hardly know who I am or what I mean, / But I shall be good health to you nevertheless, / And filter and fibre your blood. // Failing to fetch me at first keep encouraged, / Missing me one place search another, / I stop somewhere waiting for you.