Gatzaren besta

 

Zu eta ni sua zurkaizten duen airea gara.

Lurra zorrozten duen ur zabaldua gara.

Airean zilegi den lur lodia gara.

Erro berriekin ura biltzen duen sua gara.

Zu eta ni, maitea, gatzaren bestarako

metaturiko mundu osoa gara gaur.

 

Ogiak eta gatzak beren lekua aurkitu dute

eta beldurrak ez gaitu suhartzetik urruntzen.

Mundu osoa errezibitzen dugu, berme gisa:

gure alorretik at, ez dago lur mazelarik,

airean barreiatu orlegi izpirik ez,

uraren argian urtu urdin izpirik ez.

 

Uraren ilunean galdu gau sortarik ez,

gatzaren pean itsatsi itsas lauhazkarik ere ez.

Desiraren urguiluak airearen nahiaren plazera dagi

eta belarrak eta sua zurbiltzen ditu.

Maitale, lur gainean ohea para dezagun eta

munduko oihan hauetaz ganbara egin.

 

Mundu honetakoak gara, baina uraren norantzaz

asma daitekeen mundua luzatzen dugu.

Arbolak landatzen ditugu lurrak bailiran

eta gatzezko lore biziak lotzen zaizkigu.

Erretzen dira eta orduan sua indar eztiz

eta aire hatsez itxuraldatzen da.

 

Desiraren ahotsek airea biribilkatzen dute eta

munduan barna hamahiru haize haiatzen dituzte.

Suaren lumekin besarkatzen gara

eta uhina nahasten dugu urezkoak bagina.

Leiho berriak lurrari irekitzen dizkion

gatzezko bihotza jotzen dabilkigu ahoan.

 

Amodioa egiten dugunean lurra biltzen zaigu.

Uraren abarrak hazten dira, gorakoi.

Gatzaren pena kristaltzen doa

eta huntzostoaren pozak hartzen du mundua.

Ez da xederik uraren sexuan

ez eta tiraniarik suaren itsasargian:

 

Lurraren erdigunean gaude suarekin.

urarekin sasi gara eta hatsanka airearekin.

Mundua itzulikarazten dugu gatzaren aroan.