Konfesionea

Oi, aita Franzizko,

barka iezazkidazu

ene haurtzaroan egin

bihurrikeriak oro...

Barka nazazu, otoi,

umearen ezaugarri izan ohi den

inozentzia ankerrak bultzaturik

sugandilei buztanak

kendu egin banizkien;

itotzeraino kea

irentsarazi nien

saguzar haiengatik;

baita hegalik gabeko euli ergelak

amaraunera bota

nituelako ere.

Oi, aita Franzizko

ez ezazu, arren, aintzakotzat har

mutildu nintzenean egin hura,

beste inor gabe, mendi-mendian

artzain nengoelarik:

Otso krudelak nora

eta ardiak hara...

Baina hori ez da txarrena,

ezen, ba, beste behin

neska polit eta gorrotagarri

baten adats ederra

sugegorri batekin

lotu egin bainuen.

Oi, aita Franzizko,

otoi, gupida zaitez

ene malko anpulu hauez

benetan baitut damu

katuz jositako gau beltz batean

kanario hori guztiak askatu ostean,

ederki berdinduta zeuden katuen

bizi guziak zenbatu izana.

Baina, oroz gain, barkatu, aita Franzizko,

otoi, barka nazazu,

hementxe aipatu berri dizkizudan

bidegabekeriak,

eta are gehiago,

zeuri egin banizkizun...