Belar moztu berriaren itzalera biltzen den arratsa

Auto baten hotsa, traktorea aldatsaren magalean geldia

Leihoa zabalik, trumoiaren zain geratzen naiz

Argi iheskorrak noiz pitzatuko hodeien pisua

Oinutsik, urduri ekiteko bere burua berdintzen duen bideari

Etxe barnean beti, urrats handiegi, presatuz

Mundu osoa goizalba baino lehen egiteko balego bezala

Auzoko azken etxeen atzean, umeen itzalak labainka ostentzen

                                                            dira

Kartoizko kaxak, arrama hautsiak, pintura pote hutsen garraioan

Elkarren orpotik doazen oihuak

Nonbaitetik hemen den trumoiaren ihesian

Pisua? Oroimenez baino astuntzen ez diren hondar arinak

Horrek behar du izan urduritzen nauen erantzuna

Ahantz ditzadan behingoz lurpera ezineko orainak

Ez da inoiz horrela izan

Beste zerbait ekarri gomutara: Rory Gallagher hil da

Bezperako izara bustiak

Sargoria eta lasaitasun beldurgarria

Begi hobiak lur palakadaz betetzen

Euriak gogoz busti gabeko zokorrak

Busot-eko egutera txilartuan

Ihesi malkarraren argia, traktorea itzal bihurtu da

Umeek utzi diote surik handienerako egurketari

Eta ortziari beha nagoela egin didate oihu beherakoan

Itzaltzera egin du bonbilak

Argiaren artegatasuna isiltasunean abailtzen

Lurra. Ez nau loak hartuko lurra dugun bitartean, diotsot Anari

Batanarekin nahasten den ostargiaren usaina

Ez nioke honelako baieztapenik egin behar

Lurra da krimenik handiena

Ez naiz inoiz beste bihotz bakar baten jabe izanen, eta badakit

Sinpleago. Haren begiek berbaroan ikasi dute behatzen

Ahantz ezazu begietan ekarritakoa diost

Hartzeko arnasa

Belar moztu berriaren indarra biriketan lehertzen

Traktorearen goldearena airean ildoa egiten

Lurpera ezinak garelakoa egin

Kamioi-hozkailuetan batera eta bestera

Gogoeten errepide haustuetan

Inork ezpainak bustitzeko ere gelditu gabe

Ez du euririk eginen, behatzen didan eragatik dakit

Argindarrezko zuhaitz dira

Inoren iraganetik erredizak zutoin etzanaren kontra

Garbigailu kaxa hutsen azpian

Aurpegirik gabeko txorimaloa masta muturrean

Arrats urratuaren zama sudur-mintzetan

Eta edertasun hura, ezin herrenago

Trumoiaren zain, sorbalda izerdituan beratzen den eskua

Mihuraz bezala janzten da zerua

Euririk ez, lurra

Entzun al duzu zer zarata ateratzen duen gure gainean?

Ez da ezer. Trumoia lehertu gabe joanen da

Egunen batean aitortuko dizut

Nire eskua zurera heldu ezinik

Umeak, zeruraino eginen den tontorra ez dadila busti         

                                                  erregutzen elkarri