Zenbait eskultoreren lanaren bilakaerak erakutsi ohi duen gordekoak argitaratzearen antzekoa izan da Iñigo Aranbarrik liburuz liburu poesian egin duen ibilbidea, hots, espazio itxi baten zabaltzea. Trinkotik harrora egin du, esaldi laburbildutik lerro luzeko perpausa lasaietara eraman gaitu, eta formulazio gotorretan eskaintzen zigun mezu kriptikoak poema ia-narratiboen itxura hartu du azken liburuan. Bilakaera honetan, hala ere, Aranbarrik ez du galdu hasiera batean erakutsi zigun indar metaforikoaren mendrenik ere, testua ez baita berbalismoz hanpatu, errazkeriari amore ematen ez dion egilea dugu. Kadentzia aldatu baldin badu, alor berriak hartu nahi zituelako begipe izan da. Metafora itxia zena ingurune konkretuan kokatu digu, eta poesiaren baliabide poetiko arruntagoak erabiliz, poetak oldar lasaiagoetan ematen digu kezkatzen duten gaien berri: bakardadea, ezin ulertua, ahanztura... eta halabeharrezko paradoxan, oroimenaren ezinbestea.

Bere baitatik espazio publikora zabaltze hori inguruaren arduraz dator, eta ingurua gizaki modernoaren kontzientzia kolpatzen duten jazoera guztiak dira poetaren baitan, bazter urrunenetan gertatzen denak ere baldintzatzen baitu gure egunerokotasuna. Hasiera batean barnetik kanporako expresionismo neurtua zena, historiaren jabetze mingarri batek eragiten dion garrasia da egun. Kontzientzia horrek, jakina, euskalduntasunaren zaharberritze bat eskatzen du, eta honenbestez gure aro modernoan aldiro ageri den gaia berritzen du Aranbarrik, bere-berea duen moldean, lirikotasun problematiko eta aldi berean eskuzabal batez.