E. de Andrade

Oraindik nabil Du Bellay plazan igandez

nik ez dakit noren edo zeren bila, baina

nabil, barkamen gaberik kuskatzen nauten

jende presatuen tartean; iturriko uretan

nostalgiaren hotzetik horditu nahi nuke

kaskoa gaueko amets gaiztoaz garbitzeko

egunaren hats epela lehortu baino lehen

so far away from me abestiaren ankerraz

betetzen ditut izotz hitsen gordalekuak

munduaren azkenak ez dezan inoiz sinets

zoriona hain erreza zenik, hain arraroak

amodio bahituen hatzak karrika irekitan

aurkitzea, malkoaren sahetsean nekaturik

heriotzaren hurbileraz isilik intzirika

badator gero ausentzia hegalak zabalik

haragi ustelduaren harrotzera, ekainaren

erruz, loak hartu haurrak esnatzen diren

orduan, denak urtzen gara uharren luzean

metalaren zarata zorrotzak memori hilak

desintegratzeko zorian dauzka, biharkoaz

altzeiruaren desirak zaplastatzeko, alta

xurxuri bihotzak zerbitzatzen dizkigute

restaurante ilunetan, arimak kontrolatuz

sikologoz inguraturik, debeka dezagukete

etxe ondoko ibaiaz pentsatzea; dena dela

aberastasun ekonomiko sortzale ibiltzen

gaituzte eta hamar puntu galtzen ditugu

zerua laudatzen duten ainarak itxuratuz

umiliazio zerrenda baizik ez zaigunean

gelditzen begirada gogorrenen ahanzteko

negar gutizia dugu trenak burdinbidetan

abiatzen ikusten ditugularik, azantzaren

amatasun egarrian, esperantzaren bahetan

iragaiten den odol bustiz mamua asetzen

ahal dugunez bazterreko lorei eskatzean

ba ote dakite zergatik ez den arrosarik

lilitzen amnesiaren lur beltzetan gorri

zergatik ez duen eguzkiak erresinolaren

lumetan atsedenik pausatzen asteazkenez

zergatik ezpainetaratzen dugun haserrea

ez den poesia ederra bihurtzen ondikotz

zergatik gabiltzan hutsaren erresumetan

ahalgearen zubipean izarrak kulunkatzen

direnean, nere eskuak eskuz mukuru asma

ditzaket ordea soakoak ihesi dabiltza

arratsetan arranoen goseak ase beharrean

eta ez zaitzaket atzeman oroitzapenaren

mugetan dilindan zabiltzalarik, pinpirin

koloretsuen moduan, txori urruna jadanik

eta Du Bellay plazan ausartzen banintza

hauts arina bilakatzeko gogoa handituko

litzaidake, goizetako argitasun ahuletan

haizeak nezan eraman otoitza otoitz den

eremuaren biluziraino, urrikal zakizkigu

belarrak usantsu zoratzen diren zelaiak

kukuaren kantuaz lorios entzun ditzadan