egin den nerekin.

i, nere katu;

ni, ire xagu.

Utzi, artu,

negar, poztu.

Gaur: «ator!»

Biar: «Agur!»

Orain samur;

gero uzkur.

Gaur arte itsu

netxegonan, Mari:

ni, ire begietan;

i, besterenetan.

Biotzak dezaken

maitasun guzia,

igan ustu ninan.

ik, nere biotza

esku artean arturik,

irri ta parre,

biurritu idanan.

Eta biotz gaixoa

odol tanta gabe

elkor utzi didan.

Itsas aserreak

ur geldia astinduz,

zaldi bustiak

sortzen zekin.

Aien erasoz

ertzeko aitzak

apar zuriz jazten dizkin.

Ezten pakerik

zelai urdinean;

zeruak orro,

tximistak airean

zorigaitza idazten din.

Ala naun ik gezur itzez

zoratzeraino irakin.

Maite galdaz sortu itunan

amaika olatu nastu.

Ur mendietan iraulka beti,

galdu ninan nere zentzu.

Eta orain... itsas irakin ontan,

—ez ontzi eta ez erruki—

bakar-bakarrik gelditu gaitun

borrokan, ekaitza eta ni.