bisutsa nagusi danean,

Ama det buruan,

Ama biotzean.

Baso erantziak, dardara;

akelarre soinu aizeak,

mendebala astintzen adarrak,

—olarru beso aserreak—

Erausiak ebaki ditu

maldako belar ta oteak...

Orduntxe artzen nau biziro

amaren besarte goseak.

Ai, baina! Aspaldi batu ziran

neretzat amaren begiak;

gorputz gaixo ura artu zun

ilobiko arri azpiak;

ta nik, oroipenez minbera,

bustiaz maindire zuriak,

gau bela dagiot amari,

igurtziz begi negartiak.

Amaren oroiz

gau det biotzean,

elurra gogoan;

ezin det isildu

negarra kolkoan.

Amaika kezketan zailduak

amaren lanordu luzeak!...

Nere aurtzaroko goiz-argi,

beti pronto bular beteak.

Nere loa zaitzeko erne,

nigan tinki begi maiteak.

Min det amaren arpegia

estali bearra lurpeak.

Tan... tan... tan...

istil-otsak ilunpetan.

Tan... tan... tan...

nere biotzak penetan.

Kanposantuan nor ote dabil

ildakoen loa zaitzen?...

Keriza beltzak ikusten ditut

gaueko antsiak aitzen.

Nere amaren ezur soiletan

arrak beren lana amaitzen...

Nere biotza karra-karra antxe

dagola dirudit galtzen.

Negu gauetan

amaren gose

Amarik gabe

gaua... bai luze!