MOZORROAK

 

 

Izaten dira

nigan infernuak zartatzen diren gauak,

goizalbak, zehatzago

 

Lumarik gabeko

txorikume hilak

jausten dira zerutik zaparradan,

begiak galtzen dituzte lurra jotzean,

tripak barreiatzen zaizkie porlanean,

edo, aterki gabe noanez,

nire aurpegi biluzian

 

Ume bat ateratzen zait bidera

begiak birika

eta ahoa hegal,

ume eder bat,

babesgabe

 

Bularrean hartu

eta ihesean abiatzen naiz

zaparradatik,

txorikume hiletatik,

galdutako begietatik,

barreiatutako tripetatik...

 

Ohartzerako,

umeak galtzen du epela,

galtzen aho-begiak,

muki ustel ubela dario larrumintzetik

eta voilà!

suge ezko eta hotza daramat bularrean,

amorruaren boterea erraldoitutako ahutzetan,

minaren grina aiztotutako haginetan,

eta zaust!

hozkada bakarrez erauzten diot burua sugeari

edo, batek daki, umeari,

eta odolak berotzen dizkit

ahosabaia,

mingaina,

eztarria

 

Orduan, esnatu egiten naiz

bihotza punpa zoroan,

larrumintza izerdiari emana,

ohea zero eremu bat

 

Jakina, noizbait iristen da goiza,

jaiki egiten naiz,

txiza egiten dut,

arretaz dutxatzen naiz,

elkarrekin bat datozen

bularretako eta kuleroak janzten saiatzen naiz,

ondo lisatutako blusa,

fruta bat jaten dut gosaritan,

alaba muxu leunez esnatzen dut,

zekaleak eta esnea (bioak) ematen katilu moñoñoan,

eta zuzen-zuzen

oreka aratzean neutralizatzen naiz

 

Gertatzen zait, ordea,

lankideekin tropelean hartzen dudan kafe horrek

odolaren lurrina pizten didala ahosabaian,

edo lumarik gabeko txorikumeen tripa pinportak

aurkitzen ditudala masail barruetan,

bazkalosteko hortz garbiketa bizkorrean

 

Eta kilika sentitzen dut,

eguneroko oreka aratz eta motelaren mozorropean

infernuen parte izatearen plazera