NO TIME FOR LOVE

Dardaraz galgatu dut España amaitzen den lerroan.

Jendarmeak bidean inbutua egiten ari dira

eta abiadura moteltzera behartzen dute.

Bidaiariak eta matrikulak zelatatzen dituzte

susmagarriak bazterreratu eta paperak eskatuz.

Galdetzen badidate, Baionara noa lanera:

«Elkarrizketak egiten dizkiet idazleei».

Aurreko autoaren atzeko leihotik

umeak keinu egin dit eskua kristalaren kontra:

Agur, agur, ez naiz ezeren beldur.

Baina ni ez naiz izu ez izateko moduan bizi.

Etorkizun da ilara, zer gertatuko.

Nondik nora doa susmagarriak

inozenteetatik bereizten dituen muga-lerroa?

Aterkia, liburuak eta jatekoa, bidaide arrarorik ez.

Jarraitzeko agindu didate eta

libre uste naiz miatzeko geratu dituztenei begira.

Gurpilek errepidea jaten dute, hegoaldera utziz

Larrun lainoak estalia. Garaiz behar dut hitzordura.

Aireporturako irteeran autobidetik aldendu

eta izena ahazten den tokietatik

ezezagunaren izulekuetan barrena

ni ere arrotz naiz nire herrian:

hodei beltz bat da eguraldiaren mapa,

denik ere ez dakidan jendez eta kalez egina dago.

Ez geratzeko egiten dut aurrera mendiko zidorretan,

atzetik jarraitzen nauten jakiteko ispilutik begiratuz.

Memorian geratzen ez den arrastoa behar nuke izan:

ez lokatzetan oinatzik ez edalontzian hatz markarik,

ikusezin eta usaingabe, belarriak erne eta ahoa mutu.

Elkartasuna ideologia eginda hilen lurra urratzen dut,

desagertuen galdez nabil aterpetxeetan.

Ate ezezagunean jo eta argi bat piztu da.

Ahazten ez duguna ezin da galdu.

—Esadazu mundua sentitzeko

modu baten azkenak garela.