FRANKOTIRADOREA

«Summer gaizto xamar»,

halako izenburu batekin

helduko lioke idazleren batek poema berri bati,

hasiera ederra eta

irudimen handikoa egin duelakoan,

jakin barik

poemaren sua, indarra... dinamita guztia

lerroen artean ezkutatzen dela,

poemaren lerroen artean ezkutatzen dela

frankotiradore bat,

odola borborka ipini nahi dizun

frankotiradore bat,

larruazala ikara batean ipini nahi dizun

frankotiradore bat.

Ezpainak bustiarazi

bihotza urtu, gurina bailitzan,

hankartea berotu...

hori guztia egin beharko lizuke

poemaren lerro artean ezkutatzen den

frankotiradoreak.

Eta hala gertatu ezean

hori ez da poema bat, lagunok;

sukaldaritza berriko errezeta izan liteke lasai asko,

itsasgora eta beheren gaineko komentarioa,

toponimiari buruzko lau berba,

edo zer dakit nik.

«Summer gaizto xamar, Sam...»,

baina ez, hark uste du

poesiaren xarma lerroen jantzietan datzala,

berba puzzle dotoreak direla poemak,

bolborarik gabeko kartutxo ondo dekoratuak.

Ezin du hori guztia ulertu soldatapeko idazleak.

Ez du inporta zein hizkuntzatan esaten diodan,

ez du ulertzen

edo ez du ulertu nahi.

Soldatapeko morrontzak etxean babesten du

kaleko kiratsetatik

tabernetako izerdietatik

begirada bortitzetatik

basa ezpainen adurretatik

uniforme harrotuetatik

zain hanpatuetatik

beltzune kimikoetatik

zakil beroetatik

alu hezeetatik

labanen ahoetatik.

Saiatzen da zeozer idazten,

baina aurreko orria, edo pantaila,

berbez gainezka badago ere,

bere musua bezain zurbil agertzen da,

bere zainak bezain hutsik.

«Summer gaizto xamar, Sam...»,

eta uda betean bizi haizela

uste dok.