—10—

Eguerdiko ordu biak aldera ireki ziren Mikelen betazalak. Ezer ikusi ahal izan orduko egundoko burukomina sentitu zuen. Giroa astunegia zen kaskezur barruan, egun lainotu sargori batek baino sentimendu nagiagoa sortzen ziona. Erabat idor zituen mingaina eta aho sabaia. Ezpainetan eta mihian dozenaka arraildura txiki. Sabelak hustasun eta tristura mezuak bidaltzen zizkion burmuinera neurona eskirolen bitartez. Gizaki arruntok biharamuna esaten diogu sentipenen batura honi, edo ajea, edo erresaka, edo bestondoa, edo zakurzuria, edo astelehena, asteazkena eta zergatik ez: ostirala.

        Ostirala, eguerdiko ordu biak aldera, ohi bezala ohetik jaiki eta komunera abiatu zen egunari bere hasiera logikoa ematera. Komunetik aditu zuen irrati hotsa. Pijaman geratzen diren zipriztinekin hurbildu zen sukaldera. Aulkietako batean jarrita, gorputz erdia mahaian sostengatzen zuen Dionisosek, eskuez buruari oratzen. Botila ardoaren ordez baso bete ur zeukan aldamenean. Uretan, bere buruaz beste egiten ari zen aspirina bat.

        — Egun on, Dionisos... Burukomina?

        — Hik zer uste dok?

        — Uste nuen aspirinek ez zutela efekturik egiten, beti ere ardotxo bat zela onena.

        Harraska ondoko botila ardoa hartu zuen Mikelek.

        — Ez duzu txikito bat nahi?

        — Mikel, Mikel...

        Justu-justu ulertu zituen Dionisosen hitzak.

        — Zahartzen ari garela, zahartzen! Zuk ez duzu onartu nahi, baina halaxe da —parean jesarri zitzaion beste aulki batean—. Denbora badator eta badoa, Dionisos, badoa. Urteak badatoz eta badoaz, eta umeak gazte egiten dira eta gazteak heldu. Eta helduak zahartu... eta zaharrak hil!

        — Mikel...

        Bere izena ondo ezagutzen zuelako soilik ulertu ahal izan zion purrustada.

        — Zorionez, kate horretan erdibidean zaude oraindik. Beraz, gaur ez zara hilko. Baina, baina... Orain heldua zara eta ez gaztea, ergo, gauza batzuk den-orduko ezin dituzu egin, capicce? Atzo gure aurrean gu beste zinela erakutsi nahi izan zenuen, eta begira! Horra hor gure Dionisos Handia, uretan noiz desegingo, aspirina baten zain.

        — Mekaguenlaputa!

        Kolpe batean jiratu eta zutundu zen Dionisos. Eskumako eskuko hatz luzea altxatu eta Mikelen begien parean jarri zuen.

        — Mekaguenlaputa, Mikel. Ze kakazahar emon zeunsteen atzo? Esan, ze kakazahar?!

        — Kontu, kontu... Inork ez zintuen derrigortu kakazahar hori hartzera.

        — Berdin deutso...

        Dionisosek pauso bat atzera egin zuen, eskuez buruari kokotetik helduta.

        — Berdin deutso nik hartu edo zuek emon zeunsteen, egia da. Kontua da gaur txarto nagoela, oso txarto! Bizitza osoan izan ez dodan ajea daukot, nire txilibitua baino txikiago sentitzen naz, nire aktibitate zerebralak mailu hotsa baino ez dau joten...

        Mikelek goiko ezpaina ezkerrerantz eta gorantz mugitu zuen pixka bat, halako oinaze kontenitu baten metafora tontoa irudikatuz.

        — Ni tipo intelektualki aktiboa nok, ideologia bat jaukat, amets erotiko zenbait, bi mila libururen fitxa literarioak... Arrazoi nahikoa egun bakoitzari aurre egin gura izateko! Ulertzen?

        — Den-dena ez dut uste.

        Dionisosek begi-zuloak igurtzi eta esan zuen:

        — Egunak hogeita lau ordu jaukozak, ezta?

        — Bai.

        Berriz igurtzi zituen begi-zuloak, buruko ile laburrak atzamarrez harrotu.

        — Biharko pasako jatak, ezta?

        Barre zantzotan apurtu zen Mikel. Halaxe amaitu zen Dionisos Handia heroiaren aje-saioaren azken agerraldia. Ez zuen barrerik egin nahi, baina ezin izan zion eutsi barrutik zetorkion uholdeari, barrezko txalo zaparradari.

        — Bravo, Dionisos! Eta animo. Ez dago ezer eternala denik, heriotza izan ezik...

        Kolpe txiki bi eman zizkion sorbaldan, eta dutxara alde egin zuen. Dionisos aulkian jesarrita geratu zen, ukalondoak belaunetan jarrita eta eskuez buru pisuari eutsika, harlauzen zenbatze prozesua hastekotan. Terapia ez-go mendagarria, alegia.

        Dutxa eder bat joaldi eder bat bezain ederra izan litekeela esaten zuen kaleko filosofo batek. Biak ere gutxitxo egiten zituen, eta hargatik ei zien halako estima. Istorio hura otu zitzaion Mikeli, dutxatik irten berri, komuneko ispiluaren aurrean bere zakil ximurrari begiratzen zion artean. Ispiluko lurruna kendu zuen toallarekin, eta bere aurpegiaren antzeko bat ikusi zuen bertan. Begi-zuloak nabari zitzaizkion, baina gainerakoan ez zegoen hain gaizki; hau da, beti bezala. Hortzetako eskuila ere ikusi zuen konketan, eta haginak garbitzea erabaki. Haginak garbitzearena ez zen Mikelen usadio ohikoenetako bat, eskuila ikusten zuenean soilik gogoratzen baitzen horretaz, eta ez ikusten saiatzen zen normalean.

        Albornoza jantzita, pertsona berria bailitzan sartu zen logelara. Leihoa ireki eta gelari arnas zezan utzi zion. Ohe gainean etzanda, ikusmiran egon zen une batez. Astoez egindako mahai gainean pilatuta zeuden egunkaria, liburuak, jertseak eta forma lausoko trasteak. Lurra, bezperako arropez estalirik; eta haien artean, armairuko atetik eroria, jakanarrua, eta zintzilik... jakablua.

        — Ostia!

        Supituki jaiki zen ohetik. Jakabluko poltsikoak arakatu zituen. Plastikozko poltsa baten taktoa sentitu zuen ezkerrekoan.

        — Uuf...

        Jaka utzi eta ohe ertzean jesarri zen, eskuez buruari eutsika eta ukalondoak belaunetan jarrita. Arratsalde hasierako ordu hartan, etxe hartan, gela banatan, pertsona bik Rodinen Pentsalariaren eitea hartu zuten udazkeneko eguzki ahularen argitan. Bi burmuin gurinezko, eta hondoan irrati hotsa, egoera harekiko ganorabako ari zen esatari ganorabako baten ahotsa... Eternitatea. Denboragarrenera jo zuen telefonoak.

        — Mikel?

        — Bai, neu naiz.

        — Bazakiat heu haizela. Ze ostia egiten duk oraindik hor?

        Ane zen mehatxuka. Mikelek lepoa luzatu eta sukaldeko erlojuan irakurri zuen:

        — Seiak!

        — Eta hamar, seiak eta hamar! Bost t'erdietan geratu gintuan!

        — Laster naun hor. Eman bost minutu.

        — Hoa zuzenean lokalera, gu harantz goazak!

        Kamiseta bat izan ezik, bezperako arropak jantzi zituen. «Parranda usaina daukate, baina noan lekuan ere halakoxea egongo da...». Jakablutik kontu handiz eta izerdi hotzetan atera zuen plastikozko poltsa baten barruan zihoan kaxatxoa. Une batez ere ez zuen sentitu barruan egon zitekeenarekiko ikusminik. Baxuaren kaxa zabaldu eta kordel berriak gordetzen zituen konpartimentuan sartu zuen. Jakanarrua sorbalda batean eutsi eta, irtetear zegoenean, praketako atzeko poltsikoa ukitu zuen gainetik. SOS! Ez zeukan sosik. Lehengusuaren txekea kobratzera joan behar zuen goizean, baina ez zen esnatu. Egongelan zen Dionisos, National Geograficen dokumental bati beha, umeek marrazki-bizi japoniarrei behatzen dieten bezala.

        — Barkatu, baina... zera... utziko dizkidazu mila ogerleko?

        — Hartu mesanotxetik.

        Ez zuen burua jiratu ere egin. Pantailari so zirauen, estatua bat bezain geldi.

        — Bueltatuko dizkizut, txeke bat daukat...

        Dionisosek ez zion arretarik ipini. Pantailak irentsita zuen.

        — Eskerrik asko! Gero arte!

        — Bai, agur.

        Gogor oratzen zion eskumaz baxuari Somera kalean zihoalarik. Maletatxo batean hamar kilo plutonio baleramatza legez sentitzen zen, tentsioan. Batera eta bestera begiratzen zuen. Mesfidantza sortzen zioten beherapenetan alabentzat kuleroak erosten zituzten emakumeek ere. Denak izan zitezkeen poliziak. Jonek beti esaten zuen: «Alde Zaharra poliziaz beterik dago, nahiz eta guk nabaritu ez». Zergatik ez zitekeen bada soineko gris zatar batekin zihoan lodikote hura polizia izan? Simagoko zebrabidea gurutzatzean gizon bat geratu zitzaion alboan, Mikelen garaierakoa baina sendoagoa, bibote iletsua, txokorra erretzen, hiru laurdeneko jaka urdin batez jantzia. Pareko espaloian, amona zahar bat eta gizon gazte bat, ispiludun betaurreko bluak eta matrailetaraino ere heltzen ez ziren patillekin; eta honek ere hiru laurdeneko jaka, berdea. Jonek beti esaten zuen: «Paisanozkoek hirulaurdenekoak eramaten dituzte pipa disimulatzeko». Mikelek gogor eusten zion baxuaren kaxari. Errepidean etengabeko igaroan zebiltzan autoak. Semaforoak geldiarazi zituenerako bidea zeharkatzen hasia zen pareko espaloiko mutila. Mikel, mugiezinik. Bere aldameneko gizona ere geldi, txokorrari upaka. Pareko espaloikoa ia Mikelen espaloian zen ordurako. Haren betaurreko bluetan ikusten zuen Mikelek bere figura desitxuratua. Ondoko bibotedunak txokorra lurrean amatatu zuen zapatarekin, eta aurrera abiatu zen. Ispiluzko betaurrekoduna albotik igaro zitzaion, eta Ronda kalean sartu. Bibotedun gizona Atxuriko geltokira bidean zihoan. Mikel, denbora guztian geldi. Hain tinko heltzen zion baxuari, atzamarrak minberatzen hasiak zituela. Mugitzea erabaki zuenerako bazetorren berriro auto ilara, San Antongo zubitik.

        «Ezin duk horrela jarri, Mikel. Ezin duk ibili hire ondotik igarotzen diren guztiak txakurrak direla pentsatzen! Kaguendios, Mikel, lasaitu hadi! Esan zian Jokinek ez ziola inork jarraitu. Sinetsi eta kito. Hoa hire baxuarekin Gasteizera, emaiok paketetxoa eskatzen dianari, eta akabo! Gero harrapazak atxur eder bat, inoizko itzelena!».

        — Egia da, joder... Gora Euskadi!

        Furgoneta ia kargatuta zeukaten. Anek atzealdean pausatu zuen Pearlaren bonboa, urregorrizkoa bailitzan, eta bateriaren azken burdinak sartzen ari zen, tentu handiz. Txaplik ahots ekipoaren kableria bildu zuen zorro batean. Jonek peta bat egiten ziharduen. Lokaleko atean beste tipo mehe bat zegoen, kanpera diskretu beltzak, praka beltzak, lepodun jertse fin beltza eta larruzko amerikana tipoko beltza. Ia bekainera arte flekilloa, jertsearen lepo gainetik aurpegi zuri mehe batek begiratzen zion, sudur zorrotz batean atseden hartzen zuten antiparra obalatu fin batzuetatik. Anek aurkeztu zuen:

        — Iñigo da, kolega bat. Itzultzailea da.

        «Gurekin joango haiz, baina ez haiz itzuliko» esatea otu zitzaion, baina ez zuen zakar izaten jakin:

        — Nik kazetaritza ikasi nuen...

        Baxuaren kaxa eskuan, lokaleko ate aurrean zutik eta geldi zegoen Mikel. Jon barrurantz joan zen eta pasaeran kanutoa utzi zion, eta baita, bide batez, belarrira berba batzuk ere:

        — Enterau bat da!

        A-68 autopistatik zihoazen Gasteizera bidean. Mikel aurrean, beti bezala, Txapliren ondoan, isilik, bihotzerrearekin. Atzean, alde batera, Jon leihotik begira. Iñigo eta Ane ondoan, berriketa entretenitu batean. Jon bere kanuto propioa erretzen, bikoteari kasurik egin gabe. Txapli furgonetari animoak ematen, Altuben gora azkarrago joan zedin.

        — Aizu!

        Aneren lagunak eskua jarri zion sorbaldan. Mikel jiratu egin zen.

        — Anek esan dit zure pisukidea oso irakurzalea dela, ehunka liburu dituela etxean.

        Hurrengo lehen letrak apenas merezi duen maiuskularik Mikelek jarri zion enfasiagatik:

        — Bai.

        — Zer gustatzen zaizkio: historikoak, garaikideak, klasikoak, espresionista alemanak, erromantikoak... Hego Ameriketako errealista magikoak?

        — Ez... ez zaio futbola axola.

        — Zer?

        Iñigo Mikelengana hurbildu zen ia bere gorputz gainean jarririk. Jakinminaren irribarre inozoa zuen ezpainetan.

        — Ezer ez. Denetarik irakurtzen du.

        — Eta zer iritzi du euskal literaturaz?

        — Baa...

        — Ez al du uste oso maila eskasekoa dela? Izan ere hemen edozer argitaratzen da, eta laster sortzen dira jainko txikiak lehenengo nobelarekin, batez ere manifa honetarako edo hartarako atxikimendua adierazten badute. Baina... baina, maila? Benetako maila? Mesedez... Kilometrotara gaude oraindik beste edozein literaturatik. Hala ere, hemen oraindik euskeraren aitzakian dena baliagarria denez... Ez du berak hori esaten? Hainbeste liburu irakurri badu, seguru baietz!

        — Bai... Seguru.

        Bigarren hitza esaterako, Mikel aurrera begira zen berriz ere, elkarrizketa bukatu zen seinale. Iñigok kontestualizatu ondoren ulertu zuen keinua, eta atzealdera bueltatu zen.

        — Esan dizut lehen ere, enterau bat da!

        — Enteraua!

        Gaztetxe parean furgonetatik jaitsi berriak ziren Jon eta Mikel.

        — Ez dakit zer dudan nahiago, nire anaia bezalako kirolzale subnormal bat edo horrelako tipo bat.

        — Nik zure anaia aukeratuko dut.

        — Ba nik «Sopitas».

        Gaztetxera sartu ziren. Hamar bat lagun atzera-aurrera zebiltzan, batzuk lurrean pankarta bat egiten, beste batzuk oholtzan beste pankarta bat eskegitzen.

        — Txapli, zein mobidaren barruan duk gaurko kontzertua?

        — Ez zakiat, Mikel, ez nagok ziur. Nire adiskide baten neskalagunaren bidezko deia izan duk. Kolegak Gasteizen ikasten dik eta neska hemengoa duk. Baina, dena dela, ez zakiat zein mobida den.

        — Joder...

        — Berdin dio. Izango duk zerbaiten alde... Edo zerbaiten kontra bestela! Betiko moduan.

        Txaplik barre egin zuen. Barrara hurbildu zen gero eta, zabaltzeke zegoen arren, garagardo bana lortu zituen.

        — Guk bakarrik joko diagu edo besteren batekin?

        Txaplik egundoko zurrutada eman zion bereari.

        — Auskalo. Akaso egongo dun antzerkiren bat, edo malabaristak... Hau gaztetxe bat dun! Gaztetxeetan halako gauzak egiten ditun, ezta?

        — Batzuetan babua haiz.

        — Neuk ere hori berori pentsatzen dinat batzuetan, maittia...

        Jon beste kanuto bat egiten ari zen. Txaplik bigarren eta azken tragoa eman zion botila hari.

        — ...baina beste batzuetan ez!

        Eta ohiko algarak egin zituen. Jon eta Mikel ere korura gehitu ziren, eta baita Iñigo itzultzailea ere... Anek zemaika begiratu zion arte.

        — Zer, filatxo bat?

        — Nik ez.

        — Paso.

        — Geroxeago, Txapli.

        — Ba nik sartuko nuke txiki bat.

        Txaplik goitik behera begiratu zion.

        — Hara! Gure itzultzailea! Ez haiz ba hi jakatik zigarroak piztuta ateratzen dituen horietakoa izango?

        — Nola?

        — Ezer ez... Goazen, jarriko diat lerrotxo hori.

        Soinu froga egin eta instrumentuak prest utzi zituzten. Jaia hamar t'erdietan hastekoa zenez, garaiz zebiltzan.

        — Goazen Kutxira pote batzuk hartzera —manager paregabea zen Txapli—. Ezer afaldu nahi duenak jan dezala bokata bat orain edo isil dadila betiko!

        Kutxira jaitsi ziren. Kalearen sarreran bada bokatak ematen dituzten taberna bat.

        — Edateko birra. Jatekorik inork?

        — Nik ez. Ahal duzunean filatxo bat jarridazu.

        — Zure aginduetara, madame. Hik, Mikel?

        — Ezer ez. Ez nauk gose.

        — Nik bat erdibana...

        — Neure kontu, Jon. Eta hik?

        — Nik oso bat ere jango nuke.

        — Hara! Gaur Itzultzaileen Eguna dugu ala?

        — Nola?

        — Ez hadi putakumea izan eta eskatu egiok bokata bat atoan, potroetako bat hartu nahi ez baduk!

        Ikaratzekoa zen Aneren alde biolentoa. Txaplik jaso zuen mezua; eten eta kanbio. Bokatak jaten zituzten bitartean, eta Anek pintxoak, Mikelek lau bat garagardo edan zituen bata bestearen atzetik. Jokinek emandako paketetxoa etortzen zitzaion burura behin eta berriz. Hantxe zegoen baxuaren barruan. Eta bera taberna batean garagardoa edaten! Gomutak uxatzeko modurik arinena mozkortzea zela erabaki zuen.

        — Joder, Mikel, atzoko egarriak irauten dizu oraindik!

        Anek gilda bat sartu zuen ahora, emakume finek ohi duten gisan, ezker eskua pintxo azpian ipinita.

        — Ez hadi mozkortu jo aurretik! Jo eta gero nahi duana, baina jotzera behintzat sano joan hadi.

        — Hire aginduetara, madame.

        — Mademoiselle, mesedez.

        Txaplik komunerako keinua egin zion Mikeli, eta biek batera alde egin zuten.

        Iñigok astiro eta tentuz dastatzen zuen txanpinoi tortilla ogitartekoa, jaten ari zen bitartean denen bistara jarriz, umeen moduan.

        — Odola dauka, e? Nire ustez neska horrek badu halako kasta berezia... Lider bat da!, ezta?

        Mikel eta Jonek bizkarra eman zioten, erantzunik gabe. Beste birra bat eskatzeko aitzakia egokia.

        — Jon, zuk beste bat?

        — Bai, zergatik ez.

        Camel bat iziotu zuen. Biek ere ukalondoak mostradorean paratuta, aurrera begira geratu ziren.

        — Zer pasatzen zaizu? Ze ostia daukazu buruan?

        — Ez da ezer.

        — Nola ez dela ezer? Zertara dator egun osoan daramazun zakur aurpegi hori? Erretxinduta zaude!

        — Ez da ezer, Jon. Marroi txiki bat, ez besterik.

        — Seguru?

        — Benetan.

        Beste hiru garagardo joan ziren. Taberna batetik bestera zeramatzan Txaplik. Parralen hartu zuten azkena, eta handik gora, Gaztetxera. Ez zegoen jende larregi, ehun bat lagun. Gehienek janzkera undergroundaren baldintzak betetzen zituzten, gutxi batzuk oharkabean agertuko ziren.

        — Aupa jendea! Lehenengo egongo da antzerkia eta gero zuek, bale? Antzerkia dira Burgosko etxe okupatu batekoak, oso onak! Eta gero zuek... oso onak ere bai, bale?

        Txapliren kolegaren neskalaguna bide zen. Esan beharrekoak esan eta jendearen artean galdu zen, txikitxoa, kaobaz tindaturiko ile lisoa. Antzerkia neoliberalismo basatiaren aurkako metafora bat ei zen; Txapliri, aurpegia zuriz pintatuta eta maila beltz batzuekin paketea markatzen zuten morroi bi baino ez zirela iruditu zitzaion arren. Baita Joni ere. Mikeli beste hainbeste.

        — Oso ona!

        Lauzpabostekin batera, itzultzaileak txalo egiten zuen, katxiari hortzekin eutsiz.

        — Katxia ez du askatuko alu horrek!

        — Ahaztu, badaukat beste bat.

        — Tira mutilak... eta neska! Zuen ordua da.

        Jonek azken zurrutada eman zion katxiari. Mikelek ere bai, baina taldekideen harridurarako, burutik behera bota zuen erdi ingururaino geratzen zen garagardoa.

        — Erotu egin haiz?

        — Behar ninan!

        Sorbaldak bustita, artean garagardoa zeriola musutik, tantak miazkatzen zituen erori ahala. Ipurdian zaplada bat eman zion Jonek, oholtzara igo baino lehen.

        — Totala Mikel! Animo!

        Oholtzako argi bakanak piztu eta, hainbat alditan entseatu bezala, baxu kolpeak markatzen hasi zen Mikel. Anek mesfidati begiratzen zion bateriaren ostetik, erritmoa espero baino hobeto zeramala iritzita. Baxu lerroaren bigarren bueltan batu zitzaizkion Jon eta biak.

        — Gabon, Gasteiz!

        Mikrora oker-oker eginda oihukatu zuen Mikelek, baxua ia belaunetan.

        —Zuria Beltz gara. Bilbotik gatoz.

        Txalo bakan batzuk eta txisturen bat.

        — Egunen batean munduko bandarik onena izango gara!

        Kontzertuan zehar betiko kontsigna erabili zuten: atsedenik ez! Nahiz eta jendea geldo xamar egon, aurrealdean izan zen saltsa pixka bat, hogei bat laguneko koadrila bat garai bateko punkien eran salto eta brinko. Egia esan dantza haiek ez zuten musikarekin zerikusi handirik, baina berdintsu zitzaien. Jon jendartera jaitsi zen kantu batean, eta ia pikutara bidali zuen dena: kablea atera egin zuen anplifikadoretik. Eskerrak Txapli zuhur egon zen akats teknikoa konpontzeko... eta gitarra-jolea kolkotik helduta oholtzara igoarazteko. Jon ez zen ohartu ere egin, ohiko metamorfosia pairatzen ari baitzen.

        Antzuolan bezalaxe, gitarra eta baxua anplien parean jarrita bukatu zuten kontzertua Jonek eta Mikelek. Ane minutu beteko soloan murgildu zen luzimendu eta luzamenduan, eta txapa kolpe batekin amaitu.

        Jendeari beste bat eskatzeko aukerarik eman gabe, Txapliren adiskideak bereganatu zuen oholtzako mikroa.

        — Orain aterako dugu zozketako zenbakia.

        Gorputza ezker-eskuma mugitzen zuen, Julio Iglesiasen koristen antzo.

        — Ai! Jausten zaizkit zenbakiak... Itxaron... Orain bai. Badakizue sarituak hogeita bost gramoko kosto bola irabaziko duela... Ea ba...

        Hartan ari zela, oholtzara igo zen Aneren itzultzailea, katxi bat eskuan balantzaka. Neskari sorbaldatik oratuta, jauzi txikiak emanez hasi zen kantuan:

        — Emoistazuz mosutxuek, maitie! Hartuizu guruzun guztixe! Eroaizu bixotz...

        Txistuka hasi zitzaion jendea. Txaplik aldendu zuen kolkotik helduta.

        — Babua!

        Kontzertuaren ondoren relaxa. Txaplik, manager mundialaren gisan, lerroak prestatuta zeuzkan Euskadiko Kutxako txartel gainean; Jonek kanuto bat egin zuen; Anek ez zion Iñigori aurpegira begiratu ere egin.

        — Emoistazuz mosutxuek... Ze erridikulua!

        — Zer espero zenuen ba? Dandy bat?

        — Ze ostia! Nik ez nuen mozkortuta ezagutzen.

        — Ba horra hor! Orain konpon zaitez zeu berarekin.

        — Ni? Bai zera!

        Itzultzailearen mahaspasaren anekdotatik aparte, giro ederrean zeuden. Bafleetatik reggaea entzuten zen lehertzeraino. Komuneko jiraren ostean hurbildu zitzaizkien gaztetxekoak.

        — Oso ondo!

        — Bai, bai, kañeroa!

        — Asko gustatu zaigu.

        — ¡Yo no entiendo euskera, pero de puta madre, tío!

        Birra eta kanutoen joan-etorria etengabea bihurtu zen. Txaplik antzerkikoekin berriketan ziharduen, beren lana asko gustatu zitzaiola esanez. Lortuko ziela boloren bat Bilbon.

        — ¡Estaría de puta madre, tío!

        — ¡Eso esta hecho, joder! ¡Aunque sea os lo monto yo!

        Okupa belgikar batzuekin ari zen Ane, bere ingeles maila erakusten. Belgikarrek adi entzuten zioten. Mikelek ez zezakeen asmatu zer kontatzen ibiliko zitzaien, baina ingelesaren aitzakian aldendu zen Jonenganantz. Hau, hogeita hamar inguru izango zituen neska batekin ari zen; noizean behin lepoko bat ematen zioten elkarri, beti barreka. Mikelek, bazter batean erdi lo zegoen itzultzaileari katxia kendu zion eskuetatik. Harri koxkor bat eskatu zion Joni. Kanutoa egin zuenerako, lehen Jonekin jardundako neska hurbildu zitzaion.

        — Aupa.

        — Kaixo.

        — Ondo egon zarete, asko gustatu zait.

        Galtza bakeroak eta antezko jaka bat. Ile motxa eta beltza. Aro handi batzuk belarritako. Ezpain haragitsuak.

        — Eskerrik asko... pozten naiz gustatu izanagatik.

        — Benetan, asko gustatu zait.

        — Ondo...

        Elkarri begira geratu ziren isilean. Mikelek egin zezakeen bakarra egin zuen, kanutoa pasa. Beste isilune bat egin zen, neskak berriz berba egin zuen arte.

        — Hartuko dugu trago bat?

        — Nik badaukat.

        Katxia luzatu zion.

        — Epelduta egongo da honezkero... Biok bakarrik hartuko dugu bat...

        Irribarre xaloa marraztu zen neskaren ezpainetan. Mikeli zirraragarria iruditu zitzaion, Giocondaren irribarrearen aldean sentsuala. Baietzik edo ezetzik esan orduko eraman zuen neskak barra aldera. Mikelen bihotzean gehiegizko abiadura hartu zuten taupadek. Bazen denbora emakume batek horrela eskutik heltzen ez zuela.

        — Zer nahi duzu, birra bat?

        — Bai.

        Begi nabar politak zituen. Baina batez ere ezpainak. Mikeli burutik pasatu zitzaion, neska haren muxu bat miragarria izan zitekeela, eta iruditu zitzaion, gutxitan bezala, gorputzari baino aurpegiari erreparatu ziola lehenago. «Bilbokoa, ezta?», «Ez, Bilbo nirea da!» eta halako berriketa tontoekin ibili ziren apur batean. Beste birra bat eskatu zuten. Tartean behin Mikelek jendearen buruen artetik begiratzen zuen, ea besteak han ote ziren oraindik. Jon reggaea dantzatzen, kanuto bat eskuan; Ane giriekin solasean. Halako batean, Mikelek berak ere nola ez zekiela, eskua luzatu zuen neskaren gerrialdera. Egindakoaz jabetzeke, neskaren begiradarekin topo egin zuen.

        — Hori da, horrela... Eta orain beste eskua...

        Neskak beste eskua heldu zion, eta bizkarrean pausatu.

        — Orain hurbildu zaitez pixka bat... Zaude lasai, ez zaitut jango.

        Bihotzak legezko abiadura-koxka guztiak gainditu zituen, baina bere zainetako autobideetan ez zegoen isuna jartzeko ertzainik. Aurpegia neskaren aurpegiaren parean jartzean sentitu zuen azal arrotzaren goxoa.

        — Oso ondo, laztana, oso ondo... Orain hurbildu zure belarritxoa...

        Makurtu zenean, muxu labur bat eman zion belarri ertzean. Ahapeka hizketan jarraitu zuen neskak, baina tonuera aldaturik:

        — Orain esadazu... Zuk pakete bat daukazu niretzat!

        Sutan zegoen, infernuko sutan. Politegia zirudien egia izateko. Gerri mugimendu txiki batekin neskaren gorputzaren kontra itsatsi zuen bere paketea. Bakeroen barrenean, askatasun eske zebilen gatibua zen zakila.

        — Ez konpañero, ez...

        Neskak atzerako urrats bat eman zuen errieta egiteko. Lotsagorritu egin zen mutila. Eta hala ere neskak belarri ondora hitz egin zion berriro.

        — Pakete hori ez, babua! Ez daukazu beste paketerik?

        — ...?

        — Zure lagunak ez dauka, eta bi mutil baino ez zarete taldean... Biotako batek nik jaso beharreko paketetxo bat eduki behar luke.

        — Ostia!

        Abiadura itzelean zihoakion bihotza geratu egin zen bat-batean.

        — Lasai. Ez aztoratu...

        Neskak Mikel askatu eta trago egin zion garagardoari.

        — Zoaz astiro eta ekartzazu pakete hori!... ezer gertatu ez balitz bezala.

        Oholtzako albo batean lagatako baxuaren kaxa zabaldu eta, begiratu ere egin gabe, hartu zuen hartu beharrekoa. Jakanarruko patrikan sartuta eraman zuen barra aldera. Neskak bere jaka barruko poltsikoan sartzeko agindu zion, garagardoari beste trago bat edan bitartean.

        — Eskerrik asko...

        — Mikel...

        — Hobe esan izan ez bazenu. Baina berdin dio, nik ez zaitut ezagutzen. Hurren arte. Eta ea kolore horiek bajatzen zaizkizun!

        Hanka egin zuen. Eta berarekin eraman zituen antezko jaka, ezpain haragitsuak, begi nabarrak... eta zorioneko paketetxoa! Izugarrizko bakea sentitu zuen Mikelek, zama astunegi bat gainetik kenduta bezala. «Ahaztu ezak hori orain, ahaztu ezak!».

        Jon hurreratu zitzaion jendartetik dantzan.

        — Zer, zuri ere esan dizu paketetxoarena?

        — Zer???

        — Nik ezetz esan diot, ez nuela nahi...

        Gogor jotzen zuen bafleetan Toots and the Maytalsen musikak.

        — ...gaur ez daukat neskatarako gogorik. Gaur parranda bota behar diagu, Mikel. Parranda latza!

        — Hori duk arrazoia, Jon! Egik kanuto bat!