Poesia kaiera
Zer axola zaio, oi neure neska ederrok, neure dantzariok, oi neure mutil ederrok,
Neure maitaleok eta neure dantzariok, eta neure neska ederrok, neure maitaleok eta neure dantzariok,
Mundu ozen honetan
Gure zarata eztia?
Nor harroago
Dantza ordenaturako edo hari betiere erneetarako antzeaz
Edo orkatilen trebeziaz trauskiltasunik gabe toles tiroar finak
Halako arteaz antolatzen dituelarik inork ez baititu begiesten, edo neskak abesten dituenean
Bere kantu Afroditak ez entzun bakoak, nor harro ni bainoago?
(Ni, zeinak, jainkoen plazereko girlandez hornitu bakoa ez izanik, gaur lira eta zikaia, zikaia eta bizia albora uzten ditudan!).
Joan orain Gorgorengana, zuek, eta beragandik ikasi
Zer den eta zelan egiten den dantza;
Baina, inoiz maite izan banauzue, eta hala egin duzue, zuen usain gozoko xerlo kiribil horietatik moztu niretzat
Bat bakoitzak, bakoitzak bat...
Zeren heriotza bat baitaukat hiltzeko eta ezin baitut geroko utzi...
Eta berarekin biziz gero loa galarazten didan zer horren hilobian jarri
Zuen txirikilo politak, oi neure neska politok!
Nire kantua zenbat denbora egon behar den lo, ikusiko dugu, edo akaso ez dezakegu inoiz ikus...
Inork ezin du jakin,
Hauxe da, nik uste, nire zinezko heriotza.
Hiltzen naiz Eolia lotuari ez diezaioten sekula mihi goxoa eztarritik erauz, Mitilene aske izan dadin
Abesteko, ni joandakoan ere luzaro.
Faon, ez naiz zugatik hilko berriz.
Poeta gutxi daude. Eta neure umeak diost badela beste gizonik.
Aurrerantzean beren borondatez hiltzen diren poetak zu baino gehiagogatik hil beharko.
Horixe dut nik asmo.
Baina hutserako hil? Guztiz alferrik galduz gorputzaren giharra eta trebezia, eta burmuinaren bilbe jantzi, aberats eta bihurria, Bizitzekoa? Ez.
Heriotzak emankor behar du, hemendik aurrera emankor, bizitza bezain, gutxienez.
Dena baitauka galtzeko Gizonak: agindu eta antolatu behar da gaurtik aurrera gaueroko zaintza, haren santutegira sar ez daitezen profanatzaileak:
Trebe izan behar dira orain zinez kronikaren arakatzaileak, biltzaileak:
Zorrozturik dago aiztoa uneoro.
Of what importance, O my lovely girls, my dancers, O my lovely boys, / My lovers and my dancers, and my lovely girls, my lovers and my dancers, / In a world so loud / Is our sweet noise? // Who is so proud / Of deftness in the ordered dance or on the ever-listening strings / Or of skill about the ankles with no rudeness the fine Tyrian folds / Arranging with such art that none beholds, or when she sings / Her songs by Aphrodite not unheard, so proud as I?— / (Who on this day, not unequipped with garlands pleasing to the gods, my lyre and my stylus, my stylus and my life put by!) // Go now to Gorgo, you, and learn from her / What dancing is and how 'tis done; / But cut for me, if ever you loved me, and you did, from your sweet-smelling curls / One each, from each one one,— / For I have a death to die which I may not defer— // And lay on the grave of what I may not live with and sleep well / Your pretty ringlets, O my pretty girls!— // How long my song must slumber, we shall see, or may not ever see— / No one can tell, / This is, I think, the serious death for me. // I die, that the sweet tongue of bound Aeolia never from her throat be torn, that Mitylene may be free / To sing, long after me. // Phaon, I shall not die for you again. / There are few poets. And my own child tells me there are other men. / Such poets as henceforth of their own will die, must die for more than you. / This I propose to do. / But die to no purpose? In full waste of body's brawn and skill and brain's instructed, rich and devious plot / To live?—not. // Death must be fertile, from this moment on, fertile, at least, as life. / For Man has all to lose: ordered and organized from this day on, must be his nightly / Watch, the locking of his shrine against defilers: / Skillful now indeed must be the thumbers of the record, the compilers: / Sharpened at all hours is the knife.