Nerabezaroa

Harri urdin uherren gainean jotzen zuen udako eguzkiak,

eta lorategiko lurra, gorri argi, lo zegoen.

Hodeiertzaren azken muturrean lurruna altxatu zen,

iragarriz bezala munduaren azkena.

Gari sailen gainean galburuak igurtziz haizea,

lauso, eta arre.

Hegan zihoazen hodeien itzalak bailiran,

arroz-soroen gainetik antzinako digante-islak.

Uda egun bateko arratsean,

denak lo ziren orduan,

neu lasterka zelaian barrena...

Itxaropena ezpain eta hortzen artean estutuz ni,

begiak ezin zabalago, etsirik…

Baina, ai! bizirik nengoen…, bizi-bizirik ni!