Poesia kaiera
Aurkibidea
Aurkibidea
Autorretratu barrokoa
Maskara greko bat, katakunba
erromatarretan lizundua, espazioa
ebakiz etorri zen nire aurpegi egokigarrira.
Burezurra, marmol zahar karkailaria.
Kontinente berriak tropiko eta hego-
ufadak haizatu, eta eguzkiak ireki zituen,
eta akantoa altzairuzko izur oldarkorrekin
trukatu zuen buruaren gainean.
Arrosa tropikalek kulunkatzeko
bezain arina zen ilargizko gorputzean
organo batek, samurtasunez gainezka,
bularra tolestu zidan. Baina, zergatik izozten
zen haren hotsa burezurraren aurka,
eta kartoizko aho irrigarrian hedatzen?
Autorretrato barroco
Una máscara griega, enmohecida / en las romanas catacumbas, vino / cortando espacio a mi calzante cara. / El cráneo un viejo mármol carcajeante. // El Nuevo Continente sopló rachas / de trópico y de sud y abrió sus soles / sobre la testa que cambió su acanto / en acerados bucles combativos. // En un cuerpo de luna, tan ligero / que acunaban las rosas tropicales, / un órgano, tremendo de ternura, // me dobló el pecho. Mas ¿por qué sus sones / contra el cráneo se helaban y expandían / por la burlesca boca acartonada?