Heriotzak nahi balu

                         I

Zu eta ni, bidazti, edozein egunetan eta

espaloirik hautatu gabe iritsi ginen bidera.

Guztiek daramatenaren antzeko trajea soineratu

eta haien itxura, ohiturak, manerak genituen hartu.

Luze ibili gara, brida ikusezinez lotuta,

begiak hesgailuz nekatuta.

Basaperrexil apur bat dugu eskuetan,

fruituen zaporerik ez gehiago mingainetan,

eta badakigu egunen batean bizitzak ahaztuko

gaituela, bidazti, erabat ezabatuko.

Eta zuk eta nik oihan lurrintsuak ezagutu genituen...

Eta zuk eta nik arrosak ebakitzen huts egin genuen.

                         II

Badakizu, bidazti? Berandu nabil asmoak sortzeko,

bidean atzera eginez norabide berriak saiatzeko.

Hain dut egarri basa, ezen ahoa erretzen baitit,

eta harkaitzari darion ura irrikatzen dut nik.

Azala busti nahian nabil ur-lasterren xerka,

arrosaz eta eztiz elikatzea dut apeta,

edo goroldioen gainean lokartzea, hitzari entzungor egitea

eta beltxargaren eta ahuntzaren lagun izatea.

Gertatuko balitz zu nire bakarleku freskora biltzea

baliteke zure eszeptizismo zaharrak ni aurkitzea

jakintzaren arbolapean eserita.

                         III

O, bidazti, bidazti, hitz egin heriori

eta esan ez oztopatzeko nire bidea, aldeko dudala zori,

hurbildu nadin haitzera, ezagut dezadan harpea,

itzul dadin nire ezpainetara frutaren zaporea.

O, bidazti, bidazti, hitz egin heriori

eta esan uzteko loreak ebakitzen, aldeko dudala zori,

edertasunez beteta egon daitezen nire eskuak,

gainean arrosa irekiak eta arrosa kuskuak.

Heriok utziko balit, mantso, bidazti,

mirtozko koroaz, eguzkipean azti,

ekingo nioke bidexka berriari.