Orion

 

Aspaldi, sigi-saga nindoala

alertze-sailetan zehar

zu zinen nire jeinua, zu

nire bikingo burdinazkoa, nire errege

kaskodun lehoi-bihoztuna, preso.

Urteak igaro, eta gaztea zara orain

 

nire nebaorde bortitza, behera

begira mendebalde sinplifikatu horretatik

bularra zabal, gerrikoa erdi erorita

gauza zaharkitu baten pisuz: ezpata bat

bertan behera utziko ez duzun azken arrandia hori

nahiz eta zama zaizun ibilian

nahiz eta ilun dauden haren izarrak

eta agian jadanik ez dauden sutan.

Baina zu bai, sutan zaude, eta nik badakit;

atzerantz botatzen dut burua zu barneratzeko

eta tranfusio zahar bat gertatzen da berriz:

astronomia zerutiarra ez zaio ezer.

 

Barnean, ubeldu eta baldartu ni,

hitza jan, aski gaixo alde egin

ni bakarrik, ilunetan jaiotako ume hil bat.

Gaua tximinia gainean hausten da,

denbora-zatiak, geoda izoztuak

zarra-zarra erortzen dira handik behera.

 

Gizon bat iritsi zait begien atzera

eta aurkitu dizkit hutsik;

emakume baten burua nire burutik

aldendu da ispiluan

haurrak nire heriotzan hiltzen ari dira

eta nire bizitzaren apurrak jaten.

 

Errukia ez duzu indargune.

Minez lasai zaude hor goian

mastaren puntan, zure belearen habian

nire pirata mutua!

Segurutzat jotzen duzu dena

eta berriz begiratzen dizudanean

 

begiratzen dizut izar-begi batez

haren lantza hotz berekoia jaurtiz

kalterik txikiena egin dezakeen lekura.

Hartu arnasa sakon! Ez minik, ez barkamenik

hemen kanpoan hotzez zurekin

bizkarra paretaren kontra duzula.