Minotauroarenak

Knok knok knok jo dit atea Minotauroak.

«Garagardorik?» galdetu dit

bere ohizko bisitaren atxakia lez, eta

hozkailuruntz noala

entzun dut: «Ezin diagu erretolika egiten

jarraitu».

Garagardo hotz bana mahai gainera atera

eta eseri garenean esan dit:

«Inork esan ez deuan gauza bat esanen deuat»

eta

idi begiz begiratu dit «ez diagu aberririk

aldean daramagunaz besterik,

bizitzeko nahi genuen aberria sortzeko

ahaleginean galdu diagu,

eta harrezkero ez diagu ez genuena

ez nahi genuena».

Minotauroa bere apatxei begira gelditu da

une batez:

«Harrezkero, itzuliez gero ere ez gaituk

ginenera itzuliko,

eta ez diagu nahi genuena ezagutuko,

herbestean ibiliko gaituk beti,

sustrairik gabe, haizea bezala». Beste

garagardo bana atera dudalarik

Minotauroak jarraitu du: «Ez gaituk bertakoak

inon izanen,

ez hangoak, ez hemengoak, gure eginak alferrik

galduko dituk nahinon,

izan geure baitakoak ere ez gaituk izanen,

mila harik honuntz harunzka bultzatuak,

ilusioarekin eta ilusiorik gabe, halabeharrez

egiten dugun ibilean».

Zutitu eta, aldegin orduko, erantsi du:

«Herbestean biziko gaituk edonon».

(Grekera zaharrez mintzatu zait eta nik, grekeraz

batere ez dakidanez gero, ondo ulertu diot).

w1994