Gose grebako hogeigarren egunean

Hotzak gaude ilunabarrean, gorputza ahul,

                                            eskuak artega.

Duela hamaika mende kalera irten ez garela,

          duela hamaika urte deusere jan ez dugula.

Leihoko barroteen bestaldean euria

                            isilean eta eten gabe.

Beste leihoetan lagunak norbera bezala

                              oinazean euriari begira.

Zenbat garen? Bat, hiru, bost, zazpi...

                                      Banan bana

isolaturik, baina hanitz gara eta inor ez da

    tokatu zaion zeldatik pasatu den lehena.

Lehenagokoen urratsak jarraitzen ditugu

                                              ia oharkabean,

eta gureak jarraituko dituzte oraindik eskolarantz

        barrikaden albotik jakinminez doazen haurrek.

Hezurretan gaude, min zaharren batek gure baitan

                          hezurrezko xirulak jotzen ditu.

Noiz arte izanen da denbora hain amaitezina?

        Bueltatuko ote zaigu haragia inoiz gorputzera?

Hatzamarretan indarrik ez, begiak

                                      lausotzen zaizkigu.

Poema baldar eta tristeak igual bai baina

          koldar lekziorik ez diegu ondokoei utziko.

w1984