Egur ezearen kea

goiak du kolore:

egunaren atariruntz

zauri bat, gordiña,

odol bearrean urre.

Sakoneko lañoz gora

tontorrak elurrez:

itsasoa iduri,

ametsezko ontziez.

Bide ertzean, ez marrubi

ez belar gizenik.

Otalorea, bakanka,

goiztxo karraxika,

Udaberriari deika.

Or pago bat, lerden aski,

igazko apaingarriak

(gaur orbel gorriak)

oso yaregin nai ezik,

nola baituten oi

neskazar ezin etsiak.

Ostobakandu-sasian

kabi bat, uts, urratua...

Arru bêtik errekak ots,

euriteak bulartua...

Basora naiz. An-or,

goldiozko ogean,

yoan-elurte gaitzaren

ondarrak nabari;

kabidun usoak, ala

emazte zûrraren

zapiak iduri.

Aritzak, eundaka,

aier zazkio goiari,

argi lênenkia

egarri baitute,

arako urrezko zauria

izanik iturri.

Orregatik daude

luze-luze egiñik,

artean oñak illunik,

azken arbazta-begiez

udaberrirako

ornitzen biziez.

O, zein aizen eder loa:

eriotzaren anaitzakoa:

bizitzazko urloa!...

Joakin Pildain (1995)