UMETAKO PORTUA

Amaren eskutik joaten ginen portura,

hilabeteetan izan ez genuen aitaren bila.

Garrasi egiten zigun kaiak,

egurrezko kaxek langileen eskuetan nola,

fenwickek eta izotz makinak ere garrasi.

Itsasoari eutsi nahi zioten atzamarrak ziren noraiak,

beti zabalik dagoen ate bat zen moila.

Arrain buruak lurrean, kalatxorien ahoan.

Ahizpa gaztea aitaren hanketan.

Ni hor nonbait geratzen nintzen

ezkatak biltzen, gasoil usaina dastatzen.

Traba egiten nuen:

portuko nasan, autoan etxeranzkoan,

beti erdian izkinei beldur.

Arrainak bezala betazalik gabe ni.

Aitaren bila joateari utzi genion halako batean

umeen orduak ez direlako itsasoarenak,

lotan geundela zabaltzen zelako etxeko atea,

bera gabe bizitzera ohitu ginelako.