Bost axola dio

a)

Odol gorriz galduriko ikurrinean

oihu bihurtu zen

herriaren grina.

Zeru griska euritsuan

lanbro fina azaldu zen

zotinka.

Udazkeneko azken egonaldi eztitsuan

bazihoan

uso zuria arinka.

b)

Gazte, zahar nahiz ume,

bata bestearen ondotik

urrundu egiten gara

elkarrengandik.

Milaka bialtzen gaituzte,

—Handiki zikinok!—

ondoegi konprenitzen ez dugun

mundu honetatik nora goazen ere

jakin ezinik...

hantxe bertan

denok berdin garenik

sinestu izan nahi gaberik.

Bortizki bialtzen gaituzte.

Elkarrengandik urruti,

bakarrean,

beldurraren isilpean...

bizitzari eskatu nahian

poemattoren bat.

c)

Hemen betiko ezaren eza,

ihesa ez baitugu erreza.

Hemen mugadura,

atalaia honetatik dakusadan

kateaturik dirauen hegadura.

Itsaso eta mendia.

Biak beldurrez jantziak,

etsaien banderari josiak.

Zeinek hil du kabian uso txuria?

Altxatzen dut burua

baina ikusi ez argia.

Zergaitik jarraitu bizia

galduz gero esperantza guzia?

d)

Gor bihurtzen gaituzten oihu entzungaitzak

hezurmuinetarako sartzen zaizkigu,

gertakizun pentsaezinak iruditu ala.

Nora joan zaizkigu

aspaldi hartan modurik ederrenean,

jira-biraka, libreki aidean, zamagabe,

inguratu gintuzten ilusio neurgaitzak?

Hara gu gizakiok,

—ausartzen naiz ni galdegiten—

auskalo zerk sorturiko bizidun herio ekarle madarikatuok,

non gordeko ditugun begi odoltuxeak

albokoen hautsa gurean erantsiz gero.

Baina bost axola dio.