EZ DEN LURRALDEAN

Carusok atzekoz aurrera

ematen ditu filmak edo

eskumatik ezkerrera edo

goitik behera.

Aktoreek amaieratik hasten dituzte elkarrizketak,

berpiztu eta desagertu egiten dira,

euria hodeietara itzultzen da

kea zigarrokinetara legez.

Zinema kritikaria dislexikoa bezain herrena da.

Bere laburmetraiak oso aproposak dira

olatuen gainean ikusteko.

Antonio Tardiniren lehen teoriak

fisika modernoa, etxekoandreen egunerokoa eta

jostailugintza irauliko ditu,

erlatiboa da dena.

Bigarren teoriak

ahuntzek espazioan lor dezaketen

gehiegizko abiadura du oinarri,

sexua da dena.

Hirugarrenaren truke

estatu kolpea, elektrodoak eta

herritarren arbuioa jaso ditu,

berdinak gara denak.

Bada taxi gidaria izateari utzi,

albistegietako aurkezle ospetsu egin eta

arrats gorrietako isiltasuna

bere izena bezainbat maite duen anderea,

Soledad.

Borrokatzeko nagi den boxeolariak Maria maite du,

eta honek, saiatu arren,

ezin du pianoa atzamarrik gabe jo.

Edgar Wesley trenak ekarri du

txaloak jaso eta frantsesez hitz egitera.

Poeta izan asmo duenak

urtean behin errezitatzen ditu

txakurra ur eske etorri zitzaionekoak.

Gaitzik larriena euriaren pisua da

haizeak zer daroan ez dakitenen lurraldean,

bizitzea beste derrigorrik ez dagoen lurraldean.