Leiho batek amorante galduari

Honela esan nizun euria ari zuenez

zidarrolaz gaua ez zaitut sekula ahaztuko

keak keari bezala jarraituko dizut

berdin zait teilatuetan edo kaleetan

nire bizitza osatzen duten harri trokoetan

euria etorkin urteak kolpatzera itzultzen den bezala

itzuliko da nire beira okiletara zure aurpegia

non zaldien entzumena hazbeteka urratzen

ez dago inor kaleotan nik bezain ondo ezagutzen duenik

kriseiluak pizten direneko ordua

isuritako malko eta odolaren lekuko aienaezinak

eta ke-zulo debekatuetako ezpainek legez

iraunen dute zure hitz kordek ere nire ukimenean

aurpegian utzi zenizkidan matel izoztuak

jasoko ditut beti oroitzaren tolesduretan

krimenaren aztarna artxibatuak bailiran

nire biriketako erlauntzek zure

camelen kea gordeko dute beti

Jakin banekien ez zinela niretzat biluzten

ez zirela izango betirakoak zure

bularrek nire bizkarrean utzi zuloak

tabakoa egunsentiaren aurretik agortzen zitzaizulako

bakarrik uzten ninduzulako goiza berpizterako

edo damutzen naizelako zalantzen eztanda hartaz

baina ez da nire errua euririk ari ez duenez

inork ezin izan die hesirik jarri

nire bihotzean hektareaka hedatzen ari diren basamortuei

zure izena ahantzi nuen lehenbizi zidarrolaz

gaua eta argizariaren pausoak zure

aurpegia triangelu ezpaindun bihurtuz

lurrunak erein zuen ahanztura begi kubikoetan

Orain irekita uzten naute gau askotan

blues for Pablo ez dute aspaldi jarri

pentsa gaur ez naiz zure

liztor begiez ere akordatzen

nolakoak ote dira zure ostatu berriko leihoak?

Errudun guztien auto beltzean joan zinenetik

mirotzek eskukadaka biltzen dituzte

harri trokoetako kriseiluen zainak

ez naute entretenitzen patiora erortzen diren

galtzerdiek eta estekek zidarrolaz

aspaldi ez da nire ispiluetan inor

zu bezain luzaro pausatu kalean ez dira ohartzen

leiho bortxatuaren oihuaz

eta negar egiten dut gibelateak biluztuz

arrotz batek arropak zabaltzen dituen bakoitzean