Musikazko eta negarrezko garaiak ziren

Musikazko eta negarrezko garaiak ziren,

katu bat zelatan bezala.

Itxaroteko urteak ziren,

emakumeak erraz eskaintzen ez direnetan,

pinuak amorratzen direnetan

haizez hutsak bait dira

sustraiak finkatzeko.

Haurren begiak ez ziren

hain errugabeak jadanik

batzuk sinestarazi zigun moduan.

Suntsidura orokorra

erabat zigorgabetasunez iragartzen zuten,

geroxeago iragarpen pornografikoak

likiskeriarik haundiena

estaltzen zuen bitartean.

Ilunabar euritsuak ziren,

oinek beren jabeak

bideetako lengoaia mutuan

aurkitu zituztenetan.

Kristal konkaboek zozokeria dominatzailea

fidelki erakusten zuten;

eserita itxaroten egotea zela eta,

denborak bizitza errukigabe

irensten zuen bitartean.

Miseriaren lagunek itzalei

agur egiten zieten maitekiro,

txoriek beren aintzinako jatorria

disimulatu nahi zutenean.

Oso gutxik aitortu

nahi zuteneko zeru gorri bat zen,

gau hurbilak barbareriaren bukaera

markatzen zuenean,

eta hala ere nahitaez hil behar zutenen

dantza eta parranda ez ziren gelditzen.

Zelai zabalak ziren,

jendetzaren batzarrentzako asmatuak,

arratoiak sakailaturik, eta izurria

oroitzapen huts besterik ez zenetan.

Buruek aurkitzen zuten

berezko pentsamenduarentzako babeslekua

bakardade preziatuan.

Kantu latz, lasai eta mehatxagarrirentzako

ziren garaiak, hesturiko sorbaldak bezalako

dominatzen gaituen zoriontasuna

jasateko aproposak.