Agurtzen zaitut

Agurtzen zaitut, solasean,

baina ez dut ikusten gaua.

Itxita dago kobazuloa eta

ezin dut kanpoko iluntasuna ikusi;

harrapariak ote daude

zure begien zain?

Hotza eta hotsa

bildu dira erotzeko zorian

tenore honetan.

Hatzaparkadak eta urradurak ditut,

non eta zenbat ez dakit;

bizitzaren erritmoan

galtzen dira ene kontuak

iragan gizajoaren antzera.

Ez dugu astirik

hainbeste zama jasotzeko,

herritar urdinok.

Agurtzen zaitut, errepidean,

zaratak eta kotxeetako trumoiak

uzten ez didate

zure begirada gorria ikusten,

ameslari, arlote,

labezomorroek helburu ezinezkoa

jarraikitzen dute.

Dardaraka hurbildu naiz sarreraraino

hostoen loa bereiztekotan,

baina ehuntzangoak dira

irteera gordetzen,

zelatari ausartak;

tristurak pozoindu ditu saguzarrak

eta hau ez da notizia izan.

Agurtzen zaitut, mila aldiz egunero,

arnasa hartzearen antzera;

labanetako kaparrak,

mihura eta goroldioa

jaiotza apaintzeko?

Ezta hori. Izerdia eta nekea,

erleen ibilbidea, bai,

guzti horrekin

egin daiteke geure etxea;

bortxakeria espiralaren norabidea

iragartzen omen dute

azti harroputz berriek,

baina ez dakite

zenbat ur daramaten geure ibaiek,

zenbat diren hemengo irriak

eta nolakoak geure emeak.

Inoiz ez dute jakinen

geure haizea harrapatzen.

Agurtzen zaitut, oraingo zaparradan;

bazterrak zikinak jarri dira,

gure seme-alaben gogoekin;

haizearen semeak,

ilargiaren alabak.

Piztu da sua elurren eraginez,

ezpain zimurtuak

gorputz gutiziatsuan.

Ozenki deitzen zaitut

solasean, errepidean,

oraingo zaparradan,

mila aldiz agurtzen zaitut egunero.