PEIO AIREPORTURA BIDEAN

Artzain Ona katedraleko eskaileretan zeunden aurretik pasatzen ikusi ninduzunean. Bi segundo gelditu zinen begira, ni nintzen edo ez ziur jakin arte. Eskuak patriketan gorderik eramateak pentsarazi zizun ni nintzela; bestalde, hain lasai, Donostia erditik izozki bat jaten paseatzen ikusteak zalantza sortu zizun. Eskuko erlojua izan zen gakoa. Ordua begiratu nuenean jakin zenuen, dudarik gabe, ni nintzela, eta zakutoa lurretik jaso gabe abiatu zinen nigana. Argiago ikusi zenuen gerturatzen ari zinen heinean. Elastikoaren azpian (oraindik) lepoa inguratzen zidan bolatxozko idunekoa, eskapulen irmotasuna, eta, azkenik, profilez arrano begi bat ikustea lortu zenuenean baieztatu zenuen ni nintzela Donostia erditik ezer gertatu izan ez balitz bezala maleta batekin paseatzen zen gazte hura, izozki bati heldurik.

        —Peio, ostia, zer zabiltza hemen?

        —Sentitzen dut, baina ez zaitut ezagutzen, e.

        Nola aldatu zitzaizun aurpegia poliki-poliki, ikaragarria, txantxa bat ez zela ohartu zinenean. Azkazalak ahurretan iltzatu behar izan nituen barre ez egiteko. Niri so jarraitu zenuen, gertuagotik, ahoarekin o ziztrin bat marraztuz, goiko ezpaina pixka bat okerturik, geroz eta gehiago, zure belarriek entzuten zutena sinetsi ezinik.

        —Peio, baietz, ez esan ez nauzula ezagutzen, joder.

        —Barkatu, baina ez dakit nor zaren, benetan...

        Tentsioa sentitu zenuen bazenekielako ni nintzela, ez zinela tronpatu; ni nintzen zure lagun mina, ikasturte amaierako bidaiatik karrerako hirugarren mailara arte. Aldatuta zeunden. Lehen erakustea gustatzen zitzaizkizun adatsak moztu egin zenituen, eta janzkeran ez zegoen hippie arrastorik. Aurpegia zenuen aldatuen, masaileko gorriak ezabatu zitzaizkizun, eta garai batean leuna izandako azalean bizarraren kimuak ia begi zuloetaraino iristen zitzaizkizun, puntillismoaren teknika imitaturik. Eskerrak begietan bihurrikeria puntu bat gordetzen zenuen, bestela edozein funtzionariorekin nahas zintezkeen aurkitua izateko beldurrik gabe, eta kaña bat hartzera ere ez nintzatekeen joango goiz argitsu hartan.

        —Badakit zu zarela, ostia, Peio. Zure amarekin izan nintzen, dena kontatu zidan. Latza. Goazen kaña bat hartzera.

        —Begira, berriro esango dizut. Ez zaitut ezagutzen, ez dakit nor zaren, ez zaitut bizitza osoan ikusi. Baina elkarrekin kaña bat hartzea nahi baduzu, eginda dago. Ea gaizkiulertua konpontzen dugun.

        Tamalgarri jartzen ari zinen. Giharrak lasaitu nahi zenituen eta ez zenuen lortzen. Zakutoa eskaileretan zenuela gogoraturik eskatu zenidan itxoiteko, eskuak errezatzeko maneran ipinita, gaizki oroitzen ez badut, eta aldendu egin zinen, erdi lasterka, erdi jauzika, uharteko lapinak bezala. Irribarre berarekin bueltatu zinen ni nengoeneraino, bidean niri begira zentozen bitartean, elkar ikusi genueneko azken aldiaz pentsatzen.

        —Gogoratzen zara ikusi gineneko azkeneko aldiaz?

        —Nola?

        —Gogoratzen zara Ruperren kontzertuaz, Lezon, gabonetan?

        —Begira, ez dakit nola esan: e-tzai-tut-e-za-gu-tzen, ez-da-kit-nor-za-ren. Bai? Eta gainera Ruper itzelezko tostoia iruditzen zait.

        Ez nizun aurpegira begiratu nahi, gehiegizkoa zen, ez nekien round hura jasan ahal izango nuen ere. Edatekoa galdegiteko profitatu nuen abagunea. Bitartean belarriak eta belarri barruak arakatu zenizkidan bistarekin, kamera geldoan ikusi ezpain pitzatuen mugimenduak, kamareroari antzina ez neukan segurtasunarekin bi kaña eskatu nizkionean.

        —Aizu!, bi kaña hemen.

        Irribarre leloa izoztuta zenuen aurpegian, irribarre freskoa zena, begiekin, ahoarekin-eta, giharren okerdura huts bihurturik. Erantzun baten zain zeunden, korapilo gordiarraren beste muturra nik emateko zain. Kaña edan zenuen edalontzia horizontal eutsiz, muturra eta baita sudurra ere barrenean sartuz; non ikasi ote zenuen antiteknika hura?, auskalo. Eta artean niri begira jarraitzen zenuen zein pintxo aukeratuko nuen jakin-minez. Izokina hautatu nuen. Gaineko arrautza-egosi xerra eta maionesa paperezko zapi batekin nola kentzen nituen begiratu zenuen, eta nola bota nituen lurrera. Ondoko mahai batean eseri ginen.

        —Zein da zure izena?

        —Jode, Peio, no me jodas, nahikoa da, ez? Kontaidazu, non ibili zara, zer egin duzu denbora honetan?

        Beldur zinen, ez zenekien, ezin zenuen, ikasturte amaierako bidaiaz akordatzen zinen, Amsterdamgo kafe gorrian biok bakarrik, harrizko koloma baten atzean, suabe hizketan, isil. Eta nire aurpegi bera ikusten zenuen, ni nintzen, ez zeneukan duda izpirik, ni nintzen zurekin kafe gorrian egon zena, eta gero diskotekako sofan, bafleenak baino taupada biziagoan zihoazenean gure erraiak.

        —Uste dut ez dela ideia ona izan elkarrekin kaña hartzearena —bota nizun, nazkatu antzera eta bortxaz.

        —Peio: eta Amsterdam zer? Ez zara Amsterdamez gogoratzen, edo zer arraio? Kafe gorriaz? Karma-z? Itzulerako autobus bidaiaz? Ez potroak ukitu, Peio; zure amarekin egon nintzen, dena kontatu zidan...

        —Beno, barkatu, joan egingo naiz. Sentitzen dut konfusioa, motel. Uste baino beranduago da gainera, eta larri ibiliko naiz hitzordura garaiz ailegatzeko.

        —Nondik atera duzu eraztun hori?

        —Zer? —eraztunarena ez zitzaidan gustatu, ageriegi uzten baitzuen zuri oparitutakoa ez zeneramala jantzirik; aipatu izan ez bazenu sikiera, baina ez, zure ezintasunean ez zitzaizun besterik otu.

        Sutan zinen barrutik, zaplazteko bat joko zenidakeen gustura asko, sorbalda bietatik oratu eta trapuzko panpina bat bezala aurrera eta atzera astindu; baina, aldiz, ulertu zenuen jokoa, eta zure burua husten utzi zenuen aulki gainean. Arnasa hartu zenuen sakon, irribarre zozoa ahazturik, bostekoa luzatuz, ezkerreko eskua bihotzean pausatuz:

        —Ados, ados, ados, barkatu. Barkatu. Nahastu egin zaitut aspaldian ikusten ez nuen Peio izeneko lagun min batekin. Ez dakit, konfusio bat izan da, barkatu. Egia esan, ez daukazue horrenbesteko antzik ere. Barkatu, benetan.

        —Tira. Ondo da. Barkatuta zaude. Joder, beldurtu egin nauzu, momentu batean nor nintzen ere ez nekien. Kasualitatea, nik ere Peio dut izena, zure lagunak bezala, eta horrek pixka bat jokoz kanpo utzi nau...

        —Kasualitatea, bai. Tira, horrelako gauzak ere gertatzen dira. Lehengo astean udaletxera joan nintzen erroldaren kontu bat konpontzera. Eta hara!, nire izen eta abizen bera daukan norbait bizi da nire herrian bertan, eta nik ezagutu ere ez. Barkatu, oraindik ez dut nire burua aurkeztu: Asier Urbieta, urte askotarako —begi bat kliskatuz.

        Tabernan Ruperren azkena jarri zutenean niri begira gelditu zinen berriro. Bi kaña gehiago eskatu zenituen, zigarro bat piztu, niri bat eskaini; eta kea hortzen artean ibili zenuen jolasean, liho fin bihurturik, patxadaz kanporatu aurretik. Ia gustura zeunden, ia erlaxaturik.

        —Ruperren azkena. Entzun al duzu? —itaundu zenidan, erantzunean zure nerbio mutur guztiak ipinita izango ez bazenitu bezala.

        —Zer esango dizut ba, niri ez zait musika mota hau gustatzen, quita-quita, logura sartzen zait...

        —Definitiboki, ez zara nire Peio, ez. Hau lapsusa izan dudana. Garai batean Ruper zen mundua atzemateko katalizatzailea. Beno, Ruper eta jende gehiago ere bai, baina Ruper zen, ez dakit, magikoena-edo, ez dakit nola esan.

        Solilokio konpartituan mintzatu nahi zenuen, psikoanalistarenean bazeunde bezala, kea gorantz botaz, hankak mahai azpian luzaturik, tabernako leihotik begira, gizon-emakumeen silueta errariak pasatzen. Ez da gezurra, maiz amets egin zenuen une honekin, maiz imajinatu zenuen lehenengo enkontrua, lehenengo solasaldia, lehenengo besarkada, baina batez ere, lehenengo azalpena eta lehenengo barkamena. Ez zen uste bezain erraza izaten ari, baina poliki-poliki bazihoala pentsatu zenuen, ulertu zenuela jokoaren mekanika zein zen, eta nahiko ondo inprobisatzen ari zinela.

        —Badirudi laguna baino zerbait gehiago ere bazenuela Peio hori, ezta?

        —Bai. Kristoren tipoa. Asko maite nuen, baina...

        —Baina?

        —Ba, aspaldian ez dugu elkar ikusi. Eta ez dakit... Oso arraroa izan zen dena.

        —Eta hori?

        —Oso istorio konplikatua izan zen. Neska batekin hasi nintzen ni, eta ez dakit, oso konplikatua izan zen orain, horrela, bost minututan kontatzeko.

        Letra guztiak goxatzen zenituen. Niri begi aieru bat egitea besterik ez zitzaizun falta, Bruce Willis Kristalezko oihanean baino erakargarriago sentitzeko zeure burua. Berreskuratutzat eman zenituen elkar ikusi gabe igarotako urte guztiak. Pozik zeunden, zure buruarekin eroso, erruduntasunaren zantzurik ez bihotzean, zertarako. Erridikulua iruditu zitzaidan zu bezalako mozolo batek hainbeste buruhauste sortu izana, tamalgarria, baina gauza horiek gertatu egiten dira eta perspektiba behar izaten da ulertzeko, edo behintzat goragalerik gabe liseritu ahal izateko.

        —Aizu, ba sekulako jakin-minez utzi nauzu. Kontua da alde egin behar dudala, Asier. Asier esan didazu, ezta? Hitzordu bat daukat eta... Geldituko al gara hemen biharko, ordu honetan? Zer iruditzen? Txorakeria zirudienak guztiz harrapatu nau, ostia.

        —Ados, bihar hamabiak eta erdietan hemen, eta hurrengo kapitulua kontatuko dizut.

        Zutitu ginen eta bostekoa eman nizun begietara begira. Irri bat erreprimitu zenuen, erreprimitzen ari zinela erakutsiz. Eta luze besarkatu egin ninduzun taberna erdian, nire besoek nire gorputzari itsatsirik segitzen zuten arren. Pixka bat gizendu zinela igarri nizun, baina betiko usain bera izaten jarraitzen zenuela, herdoil eta limoi usaina.

        —Orduan, Peio, bihar hamabiak eta erdietan hemen; ez huts egin —esan zenidan alegera.

        —Hementxe izango nauzu.

        Eta tabernatik irteten ikusi ninduzun, atean sorbalda bermaturik, garailearen asetasunaz hurrengo eguneko galderak dastatzen, zure ontasunean amildurik, niri so, irri leloa berriro aurpegian. Lastima sentitu nuen. Barne-barnetik zetorkidan lastima zikina. Jiratu nintzen eta hantxe ikusi zintudan: zoriontsu, eskuarekin agur egiten. Nik ere agur egin nizun eskuaz, eta nire bidea jarraitu nuen, buruaz ezetz eginez, irriñoa ezkutatu gabe, aireporturaino.