Espartzuzko soka zahar bat, elkarri lotutako zuntz sorta batez osatua, zeinetako bakoitza, era berean, beste hari-korda batzuekin lotzen den. Hartzen duzu landare lehor baten zuntza, eta ondo bihurrituz, eta beste hainbatekin txortatuz, soka osatzen duzu.

      Ondoren beste hainbatekin lotu eta soka sendoagoa sortzen duzu. Eta hala, multzo bakoitza, behin txirikordatuta, hurrengoaren barruan geratzen da, eta beste hau hurrengoaren barruan; atzera egiteko aukerarik gabe.

      Azkenean, esponentzialki txirikordatu zuntz pila hori da guk soka deitzen dioguna. Soka idor horrek bizitzan bizpahiru korapilo izan ditu, egunerokoaren busti-lehorrean maiztuak, orain zuntz konkor bat osatzen dutenak, gaizki sendatutako zauriek uzten dutenaren modukoa. Hura askatzen saiatze hutsak soka haustea lekarke, aspalditik delako korapiloa sokaren muina.

      Negarra, beldurra, itolarria, bakardadea, iluna, txikitasuna, poza, taktoa, zaintza, argia, titia, ezagutza, goroldioa, maitasuna, heriotza, proiekzioa, denbora, espektatibak, konplexuak, lagunak, alarguntzea, dezepzioa, beldur amniotikoa, sorpresa, esnea, gorputza, anbizio nahia, eta eza, garia, harrotasuna, harrokeria, kartzela, hizkuntza, egiak, gezurrak, oinordetza, laguna, etsaia, anaia, jabetza, zorra, apropiazioa, amona, abandonua, homosexualitatea edo elurra bezalako zuntzak elkarrekin lotuta osatzen dugun soka.

Amak eman zidan bizitza, eta hizkuntza bat, nire ama hizkuntza ez dena. Eta paisaia bat.

      Garizko paisaia bat. Paisaia hartara nindoan egun eta ordu hartan. Berdetik larura.