Buruko min arin bat sentitu nuen, eta eguzkiak ere logura ematen zidanez, ontziolaren pareko parkingean aparkatu eta tabernara sartu nintzen. Kafe bat eskatu eta eguzki goxotan eseri nintzen atarian.

      Ontziolari begira jarri nintzen. Burdinazko barku baten barrena lixatzen ari ziren bizpahiru gizon beltzaran.

      Herdoildutako orban bat orain garbitu eta orain laztandu egiten zuten eskularru potoloz.

      Langileen txikitasunak erakusten zuen ederraren tamaina.

      Ikusia nuen behin, Bretainiako herri batean, barkuen hilerri bat. Bata bestearen gainean etzanda, elkarrekin ari ziren usteltzen paduran halako makur-molde etsitu, solidario eta antiekologikoan.

      Kasu honetan, ordea, bizirik zegoen barkua. Mailatua, baina bizirik.

      Ontziolaren eskubi aldean, biologoek inbaditzailetzat duten ihiz beteriko hondartzatxo bat dago eta, bertan, eguzkipean eta uretan marazten urteak daramatzan txalupa baten eskeletoa datza, marea jaistean erabat bistan geratzen dena.

      Balea baten hezurdura dirudi.

      Sarritan ikusia nuen arren, orduantxe otu zitzaidan aurrenekoz balearen irudira eginak direla itsasontziak.

Itsasertzeko bidea utzi eta barnerantz egingo zuen aurrerago errepide-seinaleetako aukeretako batek. Seinaleari jarraitu eta aldapan gora, mendirantz egin nuen.

      Urruneraino ikus zitekeen urtaroari eta uztari zegokien hitzarmen estetikoz jantzitako bailara berde zabala. Bertako baso-zelaietan agertu eta desagertzen zen orografiaren menera itsatsitakoa zirudien errepideak.