Ezezaguna

 

Sakelakoa belarrian sartu dira bi emakumeak itxarongelan. Aulki bera jo dute begiz, keinuz eskaini diote batak besteari, eta azkenean parez pare eseri dira. Eta bat-batean beste telefonoren bat hasi da joka.

      Biek miatu dute boltsoa esku bakarrez, belarrian dutena baztertu gabe. Gazteenak atera du deika ari den telefonoa. Muturra okertu eta moztu egin du gero.

      — Beti momentu desegokian, ezta? —esan dio helduak, konplizitatez.

      Gazteak baietz egin dio buruarekin.

      Telefonoz hizketan jarraitu dute, bakoitzak bere solaskidearekin.

      — Nirea zen. Bestea, bai —argitu du gazteak.

      — Badakizu nirea balitz erantzun egingo nuela —helduak.

      — Igual dio. Ez zen garrantzitsua.

      — Nik ez dut inor erantzunik gabe uzten. Inoiz ez.

      — Zurekin ari naiz orain.

      — Sekula ez dakizu norbaitek beharko ote zaituen.

      — Laneko konturen bat...

      — Ez nuen hori esan behar, ezta?

      — Ez zu urduri jarri, behintzat, nik erantzun gabeko dei batengatik!

      Berriro joka hasi da gazteak boltsoan duena.

      — Berriz ere lanetik ari dira ba. Ez horrela jarri, ama. Erantzungo dut. Zuk ez moztu.

      — Eskerrik asko entzuteagatik. Pazientzia handia daukazu nirekin.

      Gazteak bigarren deia erantzun du lehendabizikoa moztu gabe.

      — Zer? Ez. Ez nago etxean. Zer ba? —haserre.

      — Arrazoi duzu —umil, helduak—. Ahaztu egin beharko nuke.

      — Zuzenduko dut gauean.

      — Baina ikusi egiten dut, ulertzen?

      — Esango dizut gero.

      — Erortzen ikusten dut.

      — Orain ezin dut.

      — Ez, ez naiz berriro hasiko. Ez zait komeni, ez. Zuk arrazoi.

      — Telefonoz ari nintzen!

      — Baina ikusi egiten dut, hantxe, espaloian, lehertuta.

      — Beste telefonotik, jakina.

      — Eta telefonoa...

      — Galdetu al dizut nik zuri zenbat telefono dauzkazun?

      — ...joka.

      — Zer esaten ari zara?

      — Ez moztu, mesedez.

      — Aio.

      — Mesedez...

      Gazteak gorde egin du bigarren telefonoa. Etendako konbertsazioari heldu dio berriro.

      — Zer? Lasaiago horrela? Erantzun dut. Ama? Hor al zaude?

      Bakoitza bere telefonoari begira geratu da. Tristuraz, heldua; amorrazioz, gaztea. Elkarri begiratu diote gero.

      — Niri ere moztu egin dit. Ze grazia, ezta? —esan dio helduak.

      — Zertan dago grazia? —jakin nahi izan du gazteak.

      — Ez dakit. Moztu izana. Bioi aldi berean —argitu nahi izan dio helduak.

      — Telefono aluok —marmarka gazteak.

      — Zuk ere bi dauzkazu. Grazia egin dit.

      — Niri ez dit graziarik egiten bi eraman beharrak.

      — Nik ere lehen bi besterik ez nituen.

      — Jakingo duzu telefono bat, bi edo ehun edukitzeak ez duela ezer aldatuko, ezta?

      — Aldatu, zer?

      — Edozer dela ere. Espero duzun deia ez da iritsiko.

      — Nola dakizu? —izututa, helduak.

      — Esan nahi dizut dei hori ez dela errazago iritsiko telefono gehiago edukiagatik.

      — Hori badakit, jakina. Baina, badakit, iristen denean ez duela telefonoa okupatua harrapatuko ere.

      — A. Ezagutzen dut istorio hori. Zoritxarrez.

      — Eta? Izan zenuen laguntzeko modurik? —jakinminez, helduak.

      — Lagundu? Saiatzen naiz. Ez alferrik!

      — Salto egiten du, ezta?

      — Salto? —harrituta, gazteak.

      — Balkoitik.

      — Ze balkoi? —harrituago, gazteak.

      Gaztearen telefonoak eten du atzera berriz bien arteko solasaldia.

      — Ama! Moztu egin didazu! Esan dizut ba ez mozteko!

      — Beti egiten du salto balkoitik —jarraitu du bakarrizketan helduak.

      — Ama! Ezin didazu telefonoa moztu beste bakarren batek deitu dezakeelakoan.

      — Eta beti geratzen da telefonoa joka. Ezerezari joka —berean, helduak.

      — Ez kezkatu horregatik —amari, gazteak—. Tarifa plana daukat.

      — Nik entzun egiten dut. Han, nonbait. Jo eta jo.

      — Ez daukazu ulertu beharrik. Zu ez preokupatu horrekin. Esaten badizut ez mozteko, ez moztu. Eta kito.

      — Inork ez du erantzuten.

      — Ama, mesedez! Ez, ez dizut tarte honetan berriz deitu. Beste norbait izango zen. Zenbakiz nahastu den bakarren bat, seguru! Eta jendea nahastu egiten da zenbakiz. Egunero. Ez kezkatu, ama. Garrantzitsua baldin bada, deituko dizu berriro.

      — Deitu zidanean galdetu nion: nor zara?

      — Ba, moztu. Horrek lasaitzen bazaitu... —etsita, gazteak.

      — Nire lagunik onena, esan zidan. Ze lagun?

      — Ama: Telefonoa kendu egin beharko dizut azkenean, preokupaziotarako beste ezertarako ez bada, entzun? Deituko dizut gauean. Eta lasaitu pixka bat.

      Emakume heldua negarrez hasteko zorian dagoela iruditu zaio gazteari.

      — Aizu, ondo al zaude?

      — “Lasaitu pixka bat” esanda ez duzu lasaituko.

      Helduaren telefonoa joka hasi da berriz.

      — Barkatu, dei hau erantzun beharra daukat. Bai. Bai. Nik, bai. Nik deitu dut. Ez, zera, nobedaderik edo ba ote den. Badakizu. Bai, bai. Ulertzen dut. Bai. Eskerrik asko.

      Gazteak errukituta begiratu dio emakume helduari.

      — Ez zen espero zenuen deia. Ez da nire kontua, nolanahi ere...

      — Eskertzen dizut interesa.

      Gazteak ordua begiratu du telefonoaren pantailan.

      — Telefonoa etxean uzteko esango dizu —argitu dio helduak, medikuaren atea seinalatuz.

      — Nik ez dut arazorik telefonoarekin. Amarengatik etorri naiz.

      — Telefonoa debekatzeak sendatuko duela uste duzu?

      — Ez dakit. Baina ezin zara bizi telefonoak noiz joko, eta jotzen badu beldurtuta, eta jotzen ez badu beldurtuago. Eta ezezagunen batek deitzen badu beldurtuta, eta nork deitu duen ez badakizu, berdin. Hala bizi da gure ama.

      — Bera etortzea hobe igual.

      — Ez du entzun ere egin nahi!

      — Nik ere ez hasieran. Gertatu zenean.

      — Zu ez zaitu izutzen telefonoak.

      — Dexente.

      — Ez zait hala iruditu.

      — Nireak ez du konponbiderik.

      — Zertarako etortzen zara orduan?

      — Medikuak entzun egiten didalako.

      — A.

      — Aspertu zaitut zu ere.

      — Ez, ez.

      — Telefonoari begira zaude.

      — Baina entzuten zaitut.

      — Behin dei bat jaso nuen. Emakume batena. Ez nion izena jaso. “Etxean nago. Balkoitik salto egitera noa. Esan egin nahi nizun”. “Zaude”, moztu nion. “Zu zara nire lagunik onena”, esan zidan. “Horregatik deitu dizut”. “Nor zara?” galdetu nion. “Nire lagunik onena zara” errepikatu eta moztu egin zuen. “Zaude”, erregutu nion. Saiatu nintzen telefono zenbaki ezezagun hartara deitzen. Erantzunik ez. Deitu nuen larrialdietara. Kontatu nien. Non zegoen galdetu zidaten. Eta nik ez nekien. Ez nor zen, ez non zegoen, ez beste ezer. Egunero deitu dut harrezkero zenbaki hartara. Egunero deitzen dut larrialdietara ea berririk ba ote duten. Ezinezkoa da gorpu bat hain erraz desagertzea. Esnatzerakoan eta lotarakoan ikusten dut, espaloian lehertuta, eta telefonoa balkoian joka. Alferrik joka. Litekeena da azken orduan iritzia aldatu izana. Igual deituko dit berriro. Ez al zaizu iruditzen? Horregatik nahi dut zenbaki hura beti libre. Badaezpada. A, begira. Nire txanda da. Baina nik ez daukat presarik. Pasa zu aurretik, ea zer esaten dizun.