Poesia kaiera
Planetarioa
Gogoan izanik Caroline Herschel (1750-1848),
astronomoa, Williamen arreba; baita beste batzuk ere.
Emakume bat munstro itxurakoa
munstro bat emakume itxurakoa
halakoz beteta daude zeruak
emakume bat “elurretan
Erloju eta tresna artean
edo kana batzuez neurtzen lurra”
eta bere 98 urteetan deskubritu
8 kometa
emakume hura, ilargiaren mendeko
gu bezalaxe
lebitatzen gaueko zerura
lente distiratsuak hara-hona
Emakume-galaxiak, han
saiatuegiak izateagatik penitentzian
nerbioak izotz
gogoaren espazio horietan
Begi bat,
“birila, zehatza eta erabat ziurra”
Uranoborgeko amaraun nahasietatik
NOVA aurkitzen
argi-bulkada orok eztanda
muinetik,
biziak ospa egiten digun bezala
Tycho xuxurlaka azkenik
“Ez dezala iduri alferrik bizi izan naizela”
Ikusten duguna, ikusten dugu
eta ikustea aldatzea da
argi bat, ihartzen duena mendia
baina uzten duena gizon bat bizirik
Pulsarraren taupada
bihotza izerditan nire gorputzean barna
Irrati-uhina
Taurustik behera isurtzen
Bonbardatuta nago baina zutik oraindik
zutik egon naiz bizi guztian
seinale-multzo bateranzko bidean zuzen
unibertsoan zehazkien transmititutako
hizkuntzarik itzulezinenean
hodei galaktiko bat naiz hain sakona hain nahas-
pilatsua ezen argi batek behar litzake 15
urte bidaiatzeko nigan barna Eta halaxe
izan da Instrumentu bat naiz emakume
itxurakoa saiatzen dena taupadak itzultzen
iruditara lasaitzeko gorputza
eta berregiteko gogoa.
Planetarium
Thinking of Caroline Herschel (1750—1848) / astronomer, sister of William; and others. // A woman in the shape of a monster / a monster in the shape of a woman / the skies are full of them // a woman ‘in the snow / among the Clocks and instruments / or measuring the ground with poles’ // in her 98 years to discover / 8 comets // she whom the moon ruled / like us / levitating into the night sky / riding the polished lenses // Galaxies of women, there / doing penance for impetuousness / ribs chilled / in those spaces of the mind // An eye, // ‘virile, precise and absolutely certain’ / from the mad webs of Uranusborg // encountering the NOVA // every impulse of light exploding // from the core / as life flies out of us // Tycho whispering at last / ‘Let me not seem to have lived in vain’ // What we see, we see / and seeing is changing // the light that shrivels a mountain / and leaves a man alive // Heartbeat of the pulsar / heart sweating through my body // The radio impulse / pouring in from Taurus // I am bombarded yet I stand // I have been standing all my life in the / direct path of a battery of signals / the most accurately transmitted most / untranslatable language in the universe / I am a galactic cloud so deep so invo- / luted that a light wave could take 15 / years to travel through me And has / taken I am an instrument in the shape / of a woman trying to translate pulsations / into images for the relief of the body / and the reconstruction of the mind.