Bizitzako beharrak

 

Zatika-zatika ari naiz, antza,

munduan berriz sartzen: lehenik izan nintzen

 

puntutxo finko bat, ikusten dut oraindik

aspaldiko ni hura, txintxeta urdin ilun bat

 

eszena hartara bultzatua,

buru txiki gogor bat kanporantz irtena

 

puntillistaren burrunba loratuan.

Handik bolada batera puntua

 

tantaka hasi zen. Zenbait berok

urtu zuten.

                      Orduan bizkor-bizkor

lausotu nintzen koloretan

gorri kiskalia, suzko berdea,

 

biografia oso batzuek, gorantz igeri,

irentsi ninduten Jonas bezala.

 

Jonas! Wittgenstein nintzen,

Mary Wollstonecraft, Louis Jouvet-en

 

arima, hilda

argazki handitu batean.

 

Harik eta, irentsia izan eta ia txiki-txiki eginda,

ikasi nuen arte nola egin neure burua

 

jateko txar. Lurrera botatako erraboil

lehor bat bezain ezkatatsu

 

erabili nuen neure burua, ezerk ni ez erabiltzeko.

Patu pribatu batean banengo bezala,

 

Egipton adreilu egiten bezalatsuago tarteka.

Hango bizitza hura, nirea zen,

 

behin eta berriz jartzea eskua

adreilu bero batean

 

eta ukitzea eguzkiaren isla

poztasun ekonomikoz,

 

behin eta berriz izendatzea

behar hutsen gainetik.

 

Hainbeste, egun haietarako. Aurki,

praktikak erdi perfektu egingo nau agian, eta

 

ausartuko naiz munduan bizitzen

fierki mugituz, aingira baten gisan, eta trinko

 

azaburu bat bezain. Baditut gonbidapen batzuk:

lanbro-kiribil bat gorantz isuriz doa

 

soro batean, nire arnasa bezain ikusgai,

bide ondoko etxeak zain daude

 

andre zaharrak puntua egiten bezala, ito beharrean

beren kontuak kontatu nahirik.