Nerabe, herabe

  «...Und in die Nacht der Klufte / Strahlt ihm ein ew'ges Licht»

                                                                              Novalis

Ez aurrera ez atzera,

mihian elbarritu zitzaizun

bihotzetik zetorkizun hitza

eta hitza iturri egin zen —poema—,

paperaren espazio zurian.

Espazio hura

basamortu eta negu zitekeen

baina esparru abegikorra ere bai,

hitz haiek

basalorez eta su-hegalez

ederrezta baitzezaketen

neskatxa ukiezinaren azal urdin guria,

eguzki gau-ibiltari bat amestu

haren ile beltz goroldiozkoetan,

            espazioa bera

                        berregitura zezakeena

                                    eta itxuralda.

Zeure menpe zenuen orriak

bere menpe zintuen

eta hala ere

horrela baino ez zenezakeen hats egin,

      espazio hark

              beste espazio guztiak

                    biltzen baitzituen

                            bere baitan —zirenak eta ez zirenak—,

eta zuk han hegan egin baitzenezakeen, aldika,

hegazti goitiar batek bezala,

mendi, zeru eta argiz argi,

haragiaren mugetan gaindi.

Eta horrela ikasi zenuen

munduak sortu zuela hitza

hitzak mundua berriro sor zezan

airearen hotzetik eta bihotzaren sukarretik.

Munduko izakirik dohakabeena zinen

esan behar zenion hitza

esan ez zeniolako,

baina dohatsua ere bai,

bakardadearen desertu hartan

zorion-oasiak baitziren

aingeru eri batek

gauaren kantoi batetik

diktatzen zizkizun hitzak,

eta hitz haietan hartzen baitzenuen

bestela hartzen ez zenuen atsegina.

Mihian mututu zitzaizun hitza,

ez zenekien hitzak

hitz egin ziezazun.

w1991