Lorategi galduak

«...sin otra luz y guía / sino la que en el corazón ardía»

S. Juan De La Cruz

Etxeko arrosa eta krabelin herdoilezinen polifonia koloretsua,

eternidadea, besterik gabe, eguneroko lorea zenuenean.

Edo errautsen jatorrian

zure haurtzaroa kulunkatu zuten hitzak:

errotako aztiaren ipuinak: belagileak eta belauntziak;

eta ahots begi-urdinaren fereka: poemak eta hotsez hustutako paisaiak.

Halaber,

eguzkiaren itzal nagiak mugitzen zuen hormako erlojua

edota mundu bat ixten zuten gari-errekak, ur-gabeak jada,

mundu bat itxi baina beste bat zabaltzen zutenak

eguneroko ogi jaiki berrian.

Eta neska haren mototsak,

zeinetan egunero bi tximeleta urdin pausatzen baitziren, jostalari,

bihotza jauziz jauzi zebilkizun bitartean,

eternidade batetik bestera,

arrosetatik krabelinetara.

Oroit ditzakezu, halaber,

lehen hilotza inguratzen zuten lau argi haiek,

beste mundura zabaldutako argiak,

hilkutxaren lau haizeak mugagabetzen zituztenak.

Eta usain haiek,

haizearen zaldiek urruneko oasietatik

  suzko orgetan zekartzaten

      usain beroak, sarkorrak, biblikoak,

sandalo eta intsentsu.

Behin gertatutakoa birgerta daitekeelakoan,

eternidadearen lorategi horietarantz abiatuko zara berriro,

zure gaurko bihotz-taupadei

nekearen herdoila badarie ere.

w1991