Arbola nahi nuke izan,

      erroak lurrean finkatuz

      zerua besarkatu ahal izateko.

      Arbola nahi nuke izan,

          eguzkipean

              datorren gizonari

                —neke eta izerdi—

                      geriza emateko,

      edota

      euripean

          datorren ibiltariari

              aterpea eskaintzeko.

      Arbola nahi nuke izan,

      bakardadean

          bizi den gizonari,

      ene hostoen eraginez,

      bihotzari hitz egiteko,

      Arbola nahi nuke izan

      udazkenak joa izan ondoren

            udaberriaren itxaropena

                                    izateko.

Eta negu gorri batean,

  hotzak dar-dar

    aurkitzen bazara,

      arren,

              esadazu,

ni naizen zuhaitz honi

          emanen baitiot su,

zure oin hotz horiek,

besterik ez bada ere,

          zerbait bero daitezen.

Orduan,

      ene zuhaitz hau

          errauts bihurtuko da,

baina

        errauts horietatik

zuhaitz berri bat haziko da:

bere adar-hostoen amaraunean

gure bihotzak

lotuko dituen

zuhaitz berria:

maitasunaren zuhaitz

                        eder-zoragarria.

Bere enborrean

gure haragiak

dira nahasiko,

fruiturik helduenak

                            eman ditzan...

w1975