Poesia kaiera
Poesia kaiera
Carlos Drummond de Andrade
itzulpena: Koldo Izagirre
2014, poesia
64 orrialde
978-84-92468-61-4
Carlos Drummond de Andrade
1902-1987
 
 

 

Suntsipena

 

Gaua dator eta ez nau liluratzen

kriseilu baten bila haztamuka ibiltzeak.

Egunak etsi egin duenez,

onartzen dut gaua.

 

Eta harekin dut onartzen

begitandurik gabeko izaki eta gauzen

bestelako ordena bat sortzea.

 

Maite genuen oroz gabetuak

zabalagoa da zerua. Bizitokiak

datoz hutsaditik.

Baten batekoa ote naiz?

 

Eta ez dut nire larrua bereizten

ilunpe sarkorretik.

Helburu unanime bat biltzen

eta pausatzen da airean. Zalantzan.

 

Eta gauak berarekin dakarren

espiritu oldarkor horrek

ez du jadanik itotzen. Horrela bakea,

birrindurik.

 

Mila urte iraunen ote du edo

oilarraren kolorean itzaliko ote da?

Arrosa hau behin betikoa da

txiroa bada ere.

 

Irudimena, sasizoroa

mespretxatzen haut. Eta hi, hitza.

Munduan, iragaite iraunkor,

isildu egiten gara.

Eta arimarik gabe, gorputza, leuna haiz.

 

Dissolução

Escurece, e não me seduz / tatear sequer uma lâmpada. / Pois que aprouve ão dia findar, / aceito a noite. // E com ela aceito que brote / uma ordem outra de seres / e coisas não figuradas. / Braços cruzados. // Vazio de quanto amávamos, / mais vasto é o céu. Povoações / surgem do vácuo. / Habito alguma? // E nem destaco minha pele / da confluente escuridão. / Um fim unânime concentra-se / e pousa no ar. Hesitando. // E aquele agressivo espírito / que o dia carreia consigo, / já não oprime. Assim a paz, / destroçada.