ATWOOD ANDREA ETA BIOK
GIN-TONIC BAT HARTZEN
MIRAMARREN

 

 

Ordua da, berriz, baratzean lan egiteko:

poesiaren ordua,

dilubiotik geratzen denetik

besoak ukondoetaraino sartuta,

eskuak lurrean, sustraitxoen, tuberkuluen,

bertan behera utzitako puxtarrien,

zizareen mutur itsuen,

katuen gorozkien,

egunen batean zure hezurrak

izango diren hondakinen,

hantxe indarka lurperatutako

edozein gauzaren artean haztamuka,

distira ahula iluntasunean.

Margaret Atwood

 

 

Baratzean eman dugu arratsaldea,

zume zurizko besaulkietan jarrita,

kiwi-jasminen aterpean

adelfaren koreografiari begira brisan.

 

Hor dira artaziak, arrastelua, aitzurra,

poeta orok behar dituen lanabesak.

 

Uraskan hasi dira igelak beren silabak askatzen,

beti bat, beti bat, heriotzaren tenperatura bezala.

Zenbat hildako hemen, belar artean

esnatzear, gure aurreneko malkoarekin batera.

 

Zozoak palmondotik gorostira hegaka

nire galderari itzuri: zertaz idatzi?

Mahai gainean paratu ditut aukerak,

aperitifako zizka-mizken antzera.

 

Memoria atalkatuak zirrimarratzen duen nortasunaz?

Gure genealogiak hautsi beharreko markez?

Pausatutako tokietan begiak bakandutako zeinuez?

Indarkeria orotan bakoitzak itsasten dugun seiluaz?

Desamodioaz eta doluaz eta heriotzaz eta doluaz

eta damuaz eta doluaz eta doluaz eta doluaz?

Poesiaren misterioaz, zertarakoaz, muga-egunaz?

 

Elur-maroak ez daki ura denik.

Errautsa zer da?

Zer izan zen oroitu ezin duen hautsa.

 

Ixiii…, eten dit Margaretek gogoeten jitoa,

esku zimurrarekin neure eskuari helduta.

Atera ezazu beste kopa bat, my dearest,

zer egiten duzun, ez du larregi inporta.

 

 

 

Maite Sernarentzat