POTXINGOA MOILAN

 

 

Zeure buruari begira zaude potxingo batean, eta ostadarrak apaintzen dizu aurpegia. Paradisu zahar batera zaramatza gasolio-aztarnak.

 

Argiak atzenengoz atera du mihia zure ektoplasma uretan ezabatu orduko. Barrenean ikusten zara, lore artean istripua onarturiko Ofelia bat bezala.

 

Eztabaidan zabiltza guardasolaren muturrak zure islari diktatzen dizkion zirkuluekin.

 

Iletargiak atoian dakartza eguzkitan sendatzen jarritako potinak, galipota, hondarrean utzi eta hondarrak jandako oinatzak, algen usaina ilean, kresalarena gonan.

 

Arraunez mintzo den abesti bat diozu surmurka.

 

Zure ninian endredatu zenean izurde hil hurran haren ninia, horrek iragarri zituen betiko zure zoriak: “Hatsarekin puztuko duzu bela. Purpurinaz jantziko arrankilak”.

 

Belarriak estali behar dituzu marinel baten ahots hilgarria ez aditzeko.

 

Pinturaz zipriztinduriko galtzada-harriak, festarako makillaje-laginak. Mahoizko amantalak balkoietan, ezkatak lentejuela. Norai ugertuak, karroza mugigaitzak.

 

Estrepu bi dauzkazu eskuturretan, ezerezari lotzen zaituzten berba minen txikotak.

 

Zergatik ez zenuen ikasi amuekin olgetan? Arrainen noblezian sinisten zenuen horri karrakatzen dabilzkizu bihotza, botanika-formula berriak ikertu bitartean.

 

Dzingoan arrantza eginda, zeure burua atera nahi zenuke putzutik.

 

Baina hariak palt egiten dizu.

 

Eta irudiak ihes.

 

Eta ur hustuak urruntzen uzten zaitu, portuan aurrera, errautsezko bidean.