ALBOAN

Itsumustuka ibilitako

basabideetatik nentorren,

zaku bete hutsune,

bidea bakarrik egitearen beldur,

gabezien sakoneretarako neurgailua eskuetan,

bidegurutzeetan agurtzen nituen

bidaide askoren maitale eginda.

Amaiera hasiera bezain urrun

zukeen beste biderik

ez hartzeko erabakia hartu nuen hartan,

alboan zinen, orduan ere.

Haizeak ez, beste zerbaitek

ekarriko zuen hazia,

zure izena ereitera

nire begietan,

lehenengo eskuinekoan,

ezkerrekoan gerora.

Nire begietan

barrea, bularrak, ipurmasailak

ausartagoak, harroagoak, askeagoak dituzu,

ninietan aterpetzen zaizkit

ispilutik arbuiatzen dituzunak.

Oharkabean ere bizi daitekeela

erakusten didazulako

aurrez inork inoiz esan gabekoak

asmatu gura dizkizut,

masaila laztandurik begitik begira

esaten dizkidazunen neurrikoak,

hezur eta haragi ditudanak.

Ez itsasoa, ilargia, loreak, mendiak,

izarrak, zaldi zuriak edo gau epelak,

lehenago ere gehiegitan laidotu ditut,

badakit ez dizutena azala hozkirritzen,

badakit elkarri begiratzen diogunean

sakonago ari garena,

ez dugula gorputzen arteko distantzia

berba hutsen errenkadetan laburtu beharrik,

isilean errazago trukatzen ditugula

azala eta barruko guztia,

musika, literatura.

Izerdia egingo dut gure maitasunak

ez dezan jakin zer izan nagusitzen denean,

nahiago izan dezan ibilian hazi,

lanbidea aldatu egunerokotasunak

behatzetik burura noiz herdoilduko beldurtzean,

ezustekoak ponpatu diezaion bihotza,

ez diezagun nekeak lozorrotu.