GALTZAILEA

Oparotasunak orekatzen nauen galtzailea naiz.

Badakit arrotza zaidan biziera dagoena,

izutzen nauten biztanleak direna,

ihesi noakiela distantziak hurbiltzeko beldurrez,

urteak daroatzadala ezleku,

ezjende horien berririk jakin gurage.

Tarteka, egunak erreskadan eta

ordena beldurgarrian doazela,

lortzen dut begi bat zabaltzea edo

lagun baten biderako kinkela eskuartean izatea:

euskalduna izan arren

ez naiz egundo ziega batean usteldu,

ez naute torturatu,

ez didate hurrekorik ekintza armatuan hil.

Sufrimenduaren nire aldarria

ez doa xuxurlatik gora.

Zer dela-eta orduan

ez naizena puztu behar hau?

Nigan ez dakusat

marjinatu, hirugarrendutako,

etxe, auto, etorkizun zein paperbakorik,

ez nago bakarti samaldan,

eta hala ere galtzaile sentitzen naiz,

eta hala ere garaile naiz ez dutenen aldean.

Bihotzak ihes egiten dit korrika batean,

ez duela ezer ulertzen,

ez dakiela odolari zein norabide eman.

Ostera, handiusteak lanbrotzen nauenean,

kantu zaharretako tragedien ahaireetan

mintzo naiz, epikotasuna xede.

Lirudikeenez, batailan ematen ditut

eguneko orenak,

azala, haragia eta arima zanpatzen dizkidaten

arerio garaiezinen aurka.

Lirudikeenez, saminak hartua dit biziera,

ene sufrimendua latzena da benaz;

eta miresgarria, hala ere, oztopo guztioi

aurre egiteko erakusten dudan adorea.

Agian gezia behar dut eztarritik behera,

zain-hezur guztiak urratu eta

garunean sartuko zaidana,

egunero mingorra gogorarazteko modukoa.

Galtzeak mina ematen dit, bai,

ez garaitua izateagatik, ez bada

garailea dena izateagatik.