Sinestea da kontua, amigo

Amaiera hori ez nuen espero,

egiatan, sinestea da kontua, amigo;

miseriaz inguraturik gaude eta

bonba da irtenbide bakarra,

diotenez, bonba leher bedi...

Baina ez zaitez haserre

kondatzen badizut

nire bizitzari buruzko zerbait,

pertsonalago,

hitzen prozesio trakets eta zorritsu hau

debotuki itxarotea dela eta.

Atzo jaio nintzen, nolabait errateko,

ez zait gustatzen publikoki kontatzea

betetzen ari naizen urteak,

dezentziaz;

ez zaizkit gustatzen

ez sumatzea ez kentzea,

bakarrik atsegin ditut asmatzea

egunero jalo naizela

eta bizi izan naizela ezabatzea

edo eta bizi izan ditudan gauzak;

ez dut oroitu nahi nonbait

niri inork ez errateko

zerbait biziturik izan denik,

edo ikusirik, igarririk, maitaturik.

Gaur eta egunero jaio

eta bizi nahi dudalako.

Mutiko bat nintzen

orain hogei urte eta oraintxe ere

jarraitzen dut izaten, amigo,

sinestea bait da kontua;

hemen ez dago joku antzutarako lekurik,

malko eta ardura ezgauzetarako aukerarik;

hori dena pisu haundiegikoa bait da,

burdinezko eta kakazko zama,

zera, ezin da edozeinengan

salbazioa itxaron;

hau gerra da,

eta nolako gerra badakizu,

zuk eta biok

elkar ulertzen dugu

geure iratzeak nola gorritzen diren

bait dakigu.

Engainatzen ari natzaizu, agian, baina,

faborez, utz nazazu,

arazo itsusi hau

gustora akituko dugulako;

ez begiratu adi-adi

eta entzun bakarrik

hitzek nola soinu egiten duten,

adigalkor eta fidakor.

Nire konfesioaren ordua da:

baloi urdin eta gorria ote zen

txikitan nik maite nuena?

Isuri zen esnea edo edan nuen?

Ez naiz oroitzen,

oroitzeko gogorik ere ez dut;

bai, mutiko talde bat zen

eta harriak airean,

eta ni suertatu nintzen, noski,

zauriturik izterrean.

Ondoren badakit korridore ilun bat

izan zela, bakardadean bizitzen ikasi nuela

bele kirtenez inguraturik,

nire buruaz sinesten ikasi nuelarik,

sinestea bait zen kontua, amigo;

eta aurkitu nituen erahiltzeko

ene benetako armak, zinez;

Jainkoa ez nuen hil behar,

zorionez, eskuetan urtu zitzaidalako,

pentsatuz, sinpleki, guzti hori

haur kondaira solemne bat zela,

noizean behin poesiaz kargaturik,

zergatik ez, baina hondarrean

irrigarri, krudel eta kiratsua.

Orain ni ere kondaira berriak

sortu nahian nago,

solemnerik ez,

baina bai luzaro irauteko modukoak,

edo bonba lehertu arte, bederen;

zer erran nahi dudan badakizu,

zuk eta biok

herri honen benetako arnasak

somatzen ditugulako,

eguzki eta euri berrien indarrez

bizirik;

hemengo iratzeak ere

nola hiltzen diren

ezaguna bait dugu jadanik;

gaueko zirgitaldiak,

larruaren premia, bai, amigo,

baina herri honetan ere

sinestea da kontua.