ΙΖ’. Αστταναξ

Τώρα πού θά φύγεις πάρε μαζί σου καί το παιδί / πού είδε τό φως κάτω άπό εκείνο τό πλατάνι, / μιά μέρα πού αντηχούσαν σάλπιγγες κι έλαμπαν όπλα / καί τ’ άλογα ίδρωμένα σκύβανε ν’ άγγίξουν / την πράσινη επιφάνεια τοΰ νερού / στη γούρνα μέ τά ύγρά τους τά ρουθούνια. // Οί έλιές μέ τις ρυτίδες των γονιών μας / τά βράχια μέ τη γνώση των γονιών μας / καί τό αίμα του αδερφού μας ζωντανό στο χώμα / ήτανε μιά γερή χαρά μιά πλούσια τάξη / γιά τις ψυχές πού γνώριζαν τήν προσευχή τους. // Τώρα πού θά φύγεις, τώρα πού ή μέρα τής πληρωμής / χαράζει, τώρα πού κανείς δέν ξέρει / ποιόν θά σκοτώσει καί πώς θά τελειώσει, / πάρε μαζί σου τό παιδί πού είδε τό φώς / κάτω άπ’ τά φύλλα εκείνου του πλατάνου / καί μάθε του νά μελετά τά δέντρα.