Poesia kaiera
XIII
Hidra
Izurdeak zutoihalak eta kanoi-burrunbak.
Behinola zure arimarentzat hain mingotsa zen itsasoak
ontzi koloreaniztunak eta distiratsuak altxatzen zituen
kulunkatu egiten zituen, astindu eta oro zen urdin hego zuriekin
behinola hain mingotsa zure arimarentzat
orain kolorez beterik eguzkipean.
Bela zuriek eta argiak eta arraun blaituek
danborraren erritmoan kolpekatzen zuten tirain barea.
Ederrak lirateke zure begiak begiratuko balute
bikainak lirateke zure eskuak zabalduko balira
lehen bezain biziak lirateke zure ezpainak
halako mirari baten aurrean:
bila ari zinen
zeren bila zenbiltzan errautsen aurrean
edo euriaren lainoaren haizearen erdian
artean argiak ahultzen ari zirenean
eta hiria hondoratzen ari zenean eta lauzetatik
Nazaretekoak bere bihotza erakusten zizunean,
zeren bila zenbiltzan? Zergatik ez zatoz? Zeren bila zenbiltzan?
ΙΓ’. Τδρα
Δελφίνια φλάμπουρα καί κανονιές. / Τό πέλαγο τόσο πικρό γιά τήν ψυχή σου κάποτε, / σήκωνε τά πολύχρωμα κι αστραφτερά καράβια / λύγιζε, τά κλυδώνιζε κι δλο μαβί μ’ άσπρα φτερά, / τόσο πικρό γιά τήν ψυχή σου κάποτε / τώρα γεμάτο χρώματα στον ήλιο. // "Ασπρα πανιά καί φώς καί τά κουπιά τά ύγρά / χτυποϋσαν μέ ρυθμό τυμπάνου ενα ήμερωμένο κύμα. // Θά ήταν ώραΐα τά μάτια σου νά κοίταζαν / θά ήταν λαμπρά τά χέρια σου ν’ άπλώνουνταν / θά ήταν σάν άλλοτε ζωηρά τά χείλια σου / μπρος σ’ ενα τέτοιο θάμα- / τό γύρευες / τί γύρευες μπροστά στή στάχτη / ή μέσα στή βροχή στήν καταχνιά στον άνεμο, / τήν ώρα άκόμη πού χαλάρωναν τά φώτα / κι ή πολιτεία βύθιζε καί άπό τις πλάκες / σου ’δειχνε τήν καρδιά του ό Ναζωραίος, / τί γύρευες; γιατί δέν έρχεσαι; τί γύρευες;