Η στέρνα

Έδώ, στο χώμα ρίζωσε μια στέρνα / μονιά κρυφοΰ νεροΰ πού θησαυρίζει. / Σκεπή της βήματα ηχερά. Τ’ αστέρια / δε σμίγουν την καρδιά της. Κάθε μέρα / πληθαίνει, άνοιγοκλεΐ, δεν την αγγίζει. // Ανοίγει 6 πάνω κόσμος σά ριπίδι / και παίζει μέ τό φύσημα του ανέμου, / μ’ ένα ρυθμό πού ξεψυχάει στο δείλι / φτεροκοπάει άνέλπιδα και σφύζει / στο σφύριγμα του πόνου του γραμμένου. // Στο πύργωμα του θόλου άνέλεης νύχτας / πατοΰνε οί έννοιες κι οί χαρές διαβαίνουν, / μέ τό γοργό κροτάλισμα της μοίρας / πρόσωπα ανάβουν λάμπουν μιά στιγμή / καί σβήνουνται σ’ ένα σκοτάδι έβένου. // Μορφές πού φεύγουν! Όρμαθοί τά μάτια / κυλοϋν βαλμένα σ’ ένα αύλάκι πίκρα / καί της μεγάλης μέρας τά σημάδια / τις παίρνουν καί τις φέρνουν πιο σιμά / στη μαύρη γης πού δε γυρεύει λύτρα. // Στο χώμα γέρνει τό κορμί του ανθρώπου / για ν’ άπομείνει ή διψασμένη αγάπη- / μαρμαρωμένο στ’ άγγιγμα του χρόνου / τό άγαλμα πέφτει γυμνό στον άδρό / κόρφο πού τό γλυκαίνει άγάλι-άγάλι. // Δάκρυα γυρεύει ή δίψα της άγάπης / τά τριαντάφυλλα σκύβουν — ή ψυχή μας — / στά φύλλα άκούγεται ό παλμός της πλάσης / τό απόβραδο σιμώνει σά διαβάτης / ύστερα ή νύχτα κι ύστερα τό μνήμα... // Μά έδώ στο χώμα ρίζωσε μιά στέρνα / κρυφή μονιά, ζεστή, πού θησαυρίζει / κάθε κορμιού τό βόγκο στον άγέρα / τη μάχη μέ τή νύχτα μέ τή μέρα, / πληθαίνει ό κόσμος, πάει, δεν τήν άγγίζει. // Περνούνε οί ώρες, ήλιοι καί φεγγάρια, / μά τό νερό έχει δέσει σάν καθρέφτης- / ή άπαντοχή μέ τά ορθάνοιχτα μάτια / δταν βυθίσουν δλα τά πανιά / στήν άκρη του πελάγου πού τή θρέφει. // Μόνη, καί στήν καρδιά της τόσο πλήθος / μόνη, καί στήν καρδιά της τόσος μόχθος / καί τόσος πόνος, στάλα-στάλα μόνος / τά δίχτυα ρίχνοντας μακριά στον κόσμο / πού ζεΐ μ’ ένα κυμάτισμα πικρό. // Σάν άνοιξε τό κύμα άπ’ τήν άγκάλη / νά ’τανε στήν άγκάλη νά τελειώσει / νά ’τανε τήν άγάπη στ’ ακρογιάλι / πριν σπάσει τή γραμμή του νά μας δώσει / τό κύμα ώς έμεινε στήν άμμο άφρός. // Μιά ζεστασιά απλωμένη σάν προβιά, / ήμερη σάν τό κοιμισμένο άγρίμι / πού ξέφυγε ήσυχο τό καρδιοχτύπι / καί χτύπησε στον ύπνο νά ζητήσει / τό περιβόλι δπου σταλάζει άσήμι. // Κι ενα κορμί κρυφό, βαθιά κραυγή / βγαλμένη άπό τό σπήλαιο του θανάτου, / σάν τό νερό ζωηρό μέσα στ’ αύλάκι / σάν τό νερό πού λάμπει στο χορτάρι / μονάχο καί μιλεΐ στις μαύρες ρίζες... // Ώ! πιο κοντά στή ρίζα της ζωής μας / άπό τή σκέψη μας κι άπό τήν έννοια! / ’Ώ πιο κοντά άπό τό σκληρό άδερφό μας / πού μας κοιτάει μέ βλέφαρα κλεισμένα / κι άπό τή λόγχη άκόμα στο πλευρό μας! // ’Ώ! ν’ άπαλύνει ξάφνω στήν αφή μας / τό δέρμα της σιωπής πού μας στενεύει, / νά λησμονήσουμε, θεοί, τό κρίμα / πού δλο πληθαίνει κι δλο μας βαραίνει, / νά βγούμε άπό τή γνώση κι άπ’ τήν πείνα! // Μαζεύοντας τον πόνο της πληγής μας / νά βγούμε άπό τον πόνο της πληγης μας, / μαζεύοντας την πίκρα του κορμιού μας / νά βγούμε άπό την πίκρα του κορμιού μας, / ρόδα ν’ άνθίσουν στο αίμα της πληγης μας. // "Ολα νά γίνουνε ξανά σάν πρώτα / στά δάχτυλα στά μάτια καί στά χείλια, / ν’ άφήσουμε τη γερασμένη άρρώστια / πουκάμισο πού άφήσανε τά φίδια / κίτρινο μες στά πράσινα τριφύλλια. // Μεγάλη άγάπη κι άχραντη, γαλήνη! / Μέσα στη ζωντανή θέρμη ένα βράδυ / λύγισες ταπεινά, γυμνή καμπύλη, / λευκή φτερούγα πάνω άπ’ τό κοπάδι / σάν άπαλή στον κρόταφο παλάμη. // Τό πέλαγο πού σ’ έφερε σέ πήρε / πέρα στις λεμονιές τις άνθισμένες / τώρα πού γλυκοξύπνησαν οί μοίρες / χίλιες μορφές μέ τρεις άπλές ρυτίδες / στον έπιτάφιο συνοδεία βαλμένες. // Σέρνουνε μοιρολόγια οί μυροφόρες / ν’ άκολουθήσει ή ελπίδα τών άνθρώπων / στά μάτια σφηνωμένη μέ τις φλόγες / φωτίζοντας τό χώμα τό τυφλό / πού ιδρώνει άπό της άνοιξης τον κόπο. // Φλόγες τοϋ πέρα κόσμου, πυροφάνια / πάνω στην άνοιξη πού σήμερα άναβλύζει, / ίσκιοι θλιμμένοι στά νεκρά στεφάνια / βήματα... βήματα... ή άργή καμπάνα / μιά σκοτεινή άλυσίδα ξετυλίγει — // «Πεθαίνουμε! Πεθαίνουν οί θεοί μας!...» / Τά μάρμαρα τό ξέρουν πού κοιτάζουν / σάν άσπρη χαραυγή πάνω στο θύμα / ξένα, γεμάτα βλέφαρα, συντρίμμια, / καθώς περνούν τά πλήθη του θανάτου. // . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . / . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . / . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . / . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . / . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . // Περάσανε μακριά, μέ τον καημό τους / ζεστό κοντά στά χαμηλά άγιοκέρια / πού γράφανε στο σκυφτό μέτωπό τους / τή ζωή πασίχαρη στά μεσημέρια / δταν σβηστοΰν τά μάγια καί τ’ άστέρια. // Μά ή νύχτα δεν πιστεύει στήν αύγή / κι ή άγάπη ζει τό θάνατο νά υφαίνει / έτσι, σάν τήν ελεύθερη ψυχή, / μιά στέρνα πού διδάσκει τή σιγή / μέσα στήν πολιτεία τή φλογισμένη.