Helmuga(rik ez)

 

 

      Odolez blaitu zaizkit kuleroak Alondegiko Kongresuaren erdian. Ez nuen hilerokoa espero. Lohi sentitu naiz, ez odolagatik, noski, baizik eta testuinguru horretan horrek duen sinbolismoagatik.

      Kristina Carmona intentziozko ama eta aktibistak hurrengoa bota du mahai-inguruan: Azkuna Zentroko atean kontzentratu diren Itaiako neska gazteen artean batek baino gehiagok joko du etorkizunean ordezkapen bidezko ernalketara. Litekeena da profezia betetzea. Ezkontza homosexualarekin gertatu zen: bere garaian hura deitoratu zuten bollera kuir askotxok bukatu dute hamar urte geroago in vitroak ordaintzen eta paper madarikatuak sinatzen, filiazio bikoitza bermatzeko.

      Ziztadatxo bat sentitu dut Itaiaren protestaren leloa irakurri dudanean: “Erreprodukzioaren merkantilizazioa borrokatu”. Interpelatuta sentitu beharko nintzateke? Agian bai. Semena erosi dut Internet bidez. Emaileen katalogoan murgildu nintzen zirrara osoz, kezka izpirik gabe. Paketeria enpresa batek ekarri zigun lagina etxera, nitrogeno tanke batean sartuta.

      Bale, ez da berdina esperma ematea edo ernaltzea eta erditzea, baina ez al dira biak negozio beraren parte? Eta seigarren intseminazioak huts egin balu? Eta ondoren bizpahiru in vitroek ere huts egin balute? Gainditua izango al nukeen obodonazioaren marra gorria?

 

      Liburua entregatzeko prest nengoenean albistea bidali dit Pablok: Espainiako Auzitegi Konstituzionalera heldu da lehen aldiz haurdunaldi subrogatu kasu bat, eta epaileek aho batez egin dute intentziozko gurasoen alde. Aitak inskribatu egin zituen Kieven gestante batek bere espermarekin ernaldutako bikiak, baina Murtziako Probintzia Auzitegiak emazteari ukatu zion umetxoak adoptatzeko aukera. Zirrara handiz jaso du Gure Umeen Ametsak elkarteko bozeramaileak berria, instrukzio administratiboen jarraibideak baino pisu handiagoa duelako jurisprudentziak, ume guztien filiazioa bermatze aldera.

      Nire bizipenarekin alderatu dut halabeharrez: Estatuak ezkontzera bultzatu ninduen, bide bakarra zelako nire bikotekidea gure umearen guraso izan zedin jaiotzetik beretik. Ama lesbiana ez-haurdun askok igaro dute haien umea adoptatzeko xendra bidegabea. Nola ez naiz sentituko identifikatuta? Nola ez zait mingarria egingo iradokitzen denean subrogazio bidezko umeek hutsune bat sentituko dutela, kontuan izanda niri ere senide kontserbadore batek esan didala nire alabak aita ez izatearen hutsunea sentituko duela? Baina subrogazioa beste kontu bat da, ezta?

      Jarraituko dut nire buruarekin eztabaidan, baina liburu honen ernaltze prozesuan gauza ugari ikasi ditut, eta aurreiritzi andana hautsi. Esaterako, gestanteen kezka ez dela, oro har, abortatzeko eskubidea, baizik eta ez abortatzekoa (esaterako, umekiak Downen sindromea izateko arriskua duenean). Edota agentzia askok argi ohartarazten dutela ez dutela akonpainamendua egiten emakumeen eskubideak urratzen dituzten herrialdeetan. Edota elkarteen rola ere badela agentzia pirata jakin batzuk salatzea.

      Erne jarraitzen dut, ordea. Nire buruari galdetzen diot ea marketin estrategia baten parte ez ote den kezka etikoak adieraztea edota modalitate erabat altruistaren alde egitea, urteekin merkantilizazioa normaliza dadin.

      Aldi berean, bozeramaile rola hartu duten gurasoak entzuten ditudanean haiengan sinesteko bultzakada dut. Jatorrak dira, batzuk ezkertiarrak, gizarte mugimenduetan aritutakoak. Lasai dute kontzientzia, eta ez dut zalantzan jartzen haien zintzotasuna. Baina ziur nago badaudela kontzientzia txarra izan behar luketen pertsona asko.

      Oilo-ipurdia jarri dit Nuria Gonzalezek bere liburuan argitaratu dituen zenbait perlak adierazten duten banalizazioak:

 

      [Agentzia baten propagandan] Tamalez, zazpigarren hilabetetik aurrera, agentzia guztien irizpidea da programa betea dela haurra hiltzen bada. Eta zu umerik eta dirurik gabe geratzen zara. gestlife da kontingentzia izugarri hori estaltzen duen enpresa bakarra. Kontratatutako programa mota bera berriz hastea bermatzen dugu, inolako kosturik gabe.

      [Guraso batzuen testigantza agentzia baten webgunean] Lau urte kostatu zaigu gure ametsa lortzea, aukeratu genuen lehen gestantearekin zorte txarra izan genuelako: enbrioia transferitu aurretik ematen zaien botikak alergia eragiten zion, eta hiru saiakeretan abortuak izan zituen.

 

      Halakoak irakurri eta berriro kuestionatzen dut nire burua: agian banaiz epelegia, erlatibistegia? Zergatik ez dut onartzen onartezina dela merkatu hori? Onar nezake. Baina non jarriko dugu marra gorria? Nola aterako gara labirintotik? Sakoneko aldaketak bultza ditzakegu? Zeintzuk? Diskurtsoaz gain, nola eraldatuko ditugu gure familia- eta ugalketa-ereduak? Zer egingo dugu komunitatea sendotzeko? Zer aldatuko duzu zuk, irakurle? Eta nik?